Playa Grande

Vanochtend tot 7 uur uitgeslapen, dus bijna de klok rond. Na het ontbijt gaan we weer naar het informatiecentrum, want we willen graag een nachttoertje doen naar een eierleggend schildpad. Het kantoor is weer dicht, maar gelukkig doet achterin de schoonmaakster een deur open en kunnen we ons toch inschrijven voor vanavond. Hoe laat begint het? Om 23.30 uur. Slik, dat wordt voorslapen want dat is echt ver voorbij kinderbedtijd... ze hebben er gisteren 2 gezien en de nacht ervoor ook 2! Ik vertrouw het nog steeds niet, want volgens mij leggen schildpadden alleen eieren rond volle maan en het is nu nieuwe maan. We zien wel...
Eerst lopen we naar het strand, kijken wat rond bij de rotsen, waar visjes en krabbetjes zijn te zien. Leuk om die krabbetjes te zien die een slakkenschelp als schild hebben, lijkt net of die slak heel hard kan lopen.
Claudia gaat een boek lezen op het strand en WJ stampt in een hangmat wat Spaanse woorden erin (dus zo veel woorden ook weer niet...). Om 12 uur begint de surfles van Marco, zo´n super gebruinde ijdeltuit uit Italie. Marco´s Engels is niet zo goed als dat mij was beloofd, maar we zien het wel. Marco neemt de surfplank onder de arm, ik loop in een O´Neill surfpakje achter hem aan, mijn eerste merkkleding deze vakantie. Claudia heeft de filmcamera in de aanslag en filmt alles, ook de droogsurfinstructies. Ik moet van Marco op de plank liggen en een voor een met mijn armen peddelen. Ik vind de plank heel ongemakkelijk en instabiel liggen en wordt snel moe van het gepeddel. Tijd om op de plank te gaan staan. Bij de derde golf lukt het aardig om overeind te komen, maar de plank wil vooral naar beneden. Ik word nu behoorlijk geconfronteerd met wat de weegschaal al jaren vertelt. Elke keer dat ik overeind kom, gaat de plank naar beneden en de enige manier om hem enigszins op de golven te houden is achterop blijven staan. Telkens als ik van de plank af val, lanceert de plank tot 2 meter boven de zee. Ik had liever de voordeur van het hotel onder mijn arm meegenomen. Marco geeft de geniale aanwijzing dat ik te ver naar achteren sta. Intussen doet alles pijn. Mijn ribben, mijn knieen, mijn tenen, alles waarop je steun als je op de plank gaat liggen, zoals Marco zegt. En mijn armen zijn doodmoe van het peddelen. Tijd voor een pauze. Na de pauze besluit ik Marco te negeren, wacht staand naast de plank een mooie golf af en spring er dan pas op. Scheelt een hoop pijn, maar Marco vindt het helemaal niks. Na de lunch mag ik de plank de rest van de middag lenen, dus tot zonsondergang blijf ik proberen, maar het is niet helemaal gelukt om net als op tv onder zo´n brekende golf vandaan te verschijnen. ´s Avonds weer lekker gegeten bij ons hotel. Ik ga voorslapen, Claudia gaat gewoon tot 23.30 uur opblijven.
Om 23.10 uur komen we aan bij het informatie centrum, dat uiteraard gesloten is. Diverse andere toeristen staan al te wachten. Om klokslag 23.30 komt er een busje met ongeveer 10 mensen met dezelfde shirts aan, dat zal de organisatie zijn. Diverse mensen vertrekken naar het strand en stappen in auto´s. Tot 24.00 uur krijgen we geen informatie en we vragen ons af of alles wel klopt. Dan gaat de deur van het "auditorium" open en krijgen we in onverstaanbaar Engels een presentatie te zien en horen over de schildpadden. Het tij is om 2.30 uur goed, dus we moeten nog even wachten... Dan volgt de Spaanstalige presentatie. Gelukkig gaat dan de portofoon af en dat is het teken dat er een schildpad is gesignaleerd door een van de vrijwilligers. We moeten er met de auto heen. Gelukkig mogen we meerijden met 2 Franse dames, die behoorlijk moeite hebben het tempo van onze gids, die voorrijdt, bij te houden. Ook hun auto is niet bestand tegen de Costa Ricaanse drempels, dus we stappen 4x uit om de auto schadevrij over de drempels te krijgen.
In het pikkedonker het strand op, genietend van een waanzinng heldere sterrenhemel. Na 5 minuten komen we aan en waarachtig, er ligt een enorm lederschildpad een gat te graven met haar achterpoten. Het graven gaat nog 10 minuten door, om en om linker achterpoot (of liever, achterflap), rechter achterflap. De vrijwilligers hebben infrarood lampjes bij zich, zodat we zonder zaklampen te gebruiken toch wat kunnen zien. Dan komen de eieren, ons valt op dat de eieren behoorlijk in grootte verschillen. Claudia wordt gevraagd om het meetlint vast te houden, waarmee deze aanstaande moeder moet worden opgemeten. Zij levert graag haar steentje bij aan de wetenschap en lengte en breedte worden vastgesteld. Alles wordt gadegeslagen door ca. 20 mensen die om het schildpad heen staan. Best genant, want het lijkt mij wel een intiem moment voor zo´n schildpad. Dan wordt het gat dichtgegraven. Linkerflap, rechterflap, beetje aanstampen en zo verder. Het wordt grappig als het schildpad gaat smijten met zand, waarbij de vrijwilliger die de hele tijd achter het schildpad lag, de volle laag in zijn gezicht krijgt. Eindelijk gaan de voorpoten ook wat doen, waarbij er nog meer zand in het rond vliegt en dat is voor ons het teken om te vertrekken. In stilte en diep onder de indruk vertrekken we van het strand naar de auto van de Francaises. Het uit- en instapritueel over de drempels herhaalt zich en we worden om 2 uur bij ons hotel afgezet.