Van Playa Grande naar Carara

Zaterdag 15 december
Het is weer tijd om verder te gaan. Na ons laatste ontbijt checken we uit en rijden om 9:50 uur weg uit Playa Grande richting Carara, dat bekend staat om zijn rode ara's. Claudia slaapt een groot deel van de reis en om 3 uur komen we aan bij Carara, waar de gids ons buiten al staat toe te zwaaien en ons direct mee wil nemen op een wandeling. Wij willen eerst afkoelen en eten, wat is het hier heeeeeeeeeeet! De gids laat nog een ara nest door zijn telelens zien, zelfs met verrekijker is deze vogel nauwelijks te zien. Maar wat een prachtige vogel en wat een kleuren. Wij bestellen hem voor morgenochtend 8 uur en vertrekken. Eerst 2 km terug want daar lagen grote krokodillen onder de brug, dus die moeten op de foto. Er liggen er meer dan 20 dus goeie kans dat er een op de lens is verschenen. Dan rijden we door naar Jaco, waar betaalbare hotels moeten zijn. Jaco is zo'n typisch Amerikaans plaatsje met heel veel troep en waar elk fatsoenlijk huis wordt omringd door wat vervallen bomen, braakliggend terrein en wat verticale gipsplaten met een metalen golfplaat erop (ook een huis?).
We slaan diverse hotels over en stoppen bij het eerste hotel dat er fatsoenlijk uitziet. De kamer is biijna klaar, dwz ze zijn de tv nog aan het ophangen, het boorgruis ligt nog op de grond, de lampen zijn nog verpakt in plastic en het handdoekrek ligt nog los in de badkamer. Wij vinden het goed, willen vooral afkoelen en eten. We verorberen dus een zak chips in het zwembad. We missen net nog de zonsondergang, maar ja, de foto's daarvan zijn toch altijd mooier dan in het echt.
Dan gaan we eten bij een Italiaans Restaurant & Winebar. Doe de wijnkaart maar, die hebben ze niet, dus we bestellen de goedkoopste witte wijn uit het rek voor $ 26. Moet wel goed zijn. Tot onze schrik pakt ze het showmodel uit het rek. NEEEE! We willen koude wijn natuurlijk. Die hebben ze niet. Wel staat cola en ice tea te koelen, maar daar was geen plaats meer voor witte wijn in deze "winebar". We laten 2x het ijs smelten in de champagnekoeler voordat de fles open laten maken en dan is ie nog te warm. Over het eten ga ik het verder niet hebben, laten we zeggen dat alleen de pasta er Italiaans uitzag.
Internet in het hotel werkt niet voor ons, dus hier zijn we morgenochtend alweer vertrokken.
Zondag 16 december
Claudia wordt wakker met keelpijn, het gaat niet veel beter met haar. Gelukkig is de koorts gezakt maar lekker is anders. We eten het gisteren gekochte fruit als ontbijt en vertrekken naar het Carara park. Momo, de gids staat al buiten te wachten. Hij stapt met ons in de auto en we rijden 3 km naar het oosten, want hij wil ons een aranest laten zien. Helaas geen ara's. Terug naar de parkingang want er gaan er nog een paar mee. Een paar? De hele Von Trapp familie gaat mee, dus in plaats van met 3 gaan we met 12 een boswandeling doen. We stemmen in en hebben binnen een kwartier al spijt. De kindertjes sloffen luidruchtig in de bladeren, zijn verder redelijk stil hoor, maar als er 12 mensen door een telelens moeten kijken ziet nummer 5 t/m 12 niets meer, want vogeltjes zijn niet zo geduldig he? De telelens wordt vervolgens op wat bromelia's en bloemetjes gericht, maar daar kwamen we niet voor. De "boat billed herons" hebben gelukkig wat meer geduld, dus we hebben nog 3 leuke foto's en 20 seconden film gemaakt. Hoogtepunt was een pissende leguaan, die vanuit een boomtak een redelijk grote boodschap vlak naast ons deponeerde.
Om het goed te maken weet de gids waar de ara's moeten zijn, want die hadden we ook nog niet gezien. Dit maakt inderdaad veel goed. Gewoon in het dorp verderop zitten ze in de bomen. 20 minuten film en 100 foto's later zijn we toch wel heel erg blij met het zien van deze fantastisch mooie vogels van dichtbij.
We zetten Momo en zijn hulpje thuis in Jaco af en zijn blij weer alleen verder te mogen rijden richting Rincon.