Helsinki, Bangkok

Donderdag 12 oktober 2023

Voor WJ is het de laatste werkdag bij Neste in Porvoo (50 km ten oosten van Helsinki), we juichen om ongeveer half 5 via de whatsapp “vakantie!” naar elkaar. WJ heeft een Finse collega mee die zijn auto in Espoo (voorstad van Helsinki) heeft laten staan. Claudia is net geland en reist per trein naar Helsinki centrum. Op de navigatie van de telefoon is dat station vanaf Espoo wel te vinden. Ja, in iedere auto zit standaard navigatie, maar Hertz zet tegenwoordig actief de navigatie uit als je daar niet extra voor wil betalen...

Samen rijden we naar ons hotel Scandic Grand Marina aan de haven. Even opfrissen en de stad in. De markt aan de kade is al gesloten, het eerstvolgende café is iets te chic, daar zijn we niet op gekleed, dus we kiezen een tafel in “Manhattan” Steak restaurant. Prima steak met heerlijke drankjes J. De ober probeerde ons steeds rode wijn aan te smeren, maar daar kwamen we niet voor. Aperol Spritz, witte wijn en bier was meer ons ding. Zal wel niet horen bij steak. Nog een klein rondje door de stad heen slenteren, maar eigenlijk zijn we allebei moe en we gaan vroeg onder de dekens.

Vrijdag 13 oktober 2023

Heerlijk ontbijtje met koffie, croissantje en veel fruit. We kunnen alleen geen water of fruitsap vinden, blijkt dat gewoon uit een soort biertap te komen. We vonden het brood ook moeilijk te vinden, maar dat hadden ze helemaal achteraan gelegd. Je moet hier je brood kennelijk op je beleg doen. Na het ontbijt nog kijken of de markt al is geopend, maar ze zijn nog maar aan het opstarten. Slechts 2 kraampjes met typisch Finse dingetjes dus das ook niet de moeite. Koffers pakken en naar het vliegveld. Auto wordt zonder bijzonderheden ingeleverd en we lopen door naar de vertrekhal. Claudia had al digitaal ingecheckt, met assistentie vinden we een stoel 1 rij achter Clau voor WJ, dan kunnen we in het vliegtuig vast wel ruilen met de passagier naast WJ. Sinds dit jaar mag je bijbetalen voor 2 stoelen naast elkaar… En het vliegtuig was helemaal vol, op vrijdag de 13^e? Gelukkig krijgt Clau direct de ruil gedaan en we zitten. Twwaaaallllf laaange uren in één vliegtuig. Wij hadden allebei Australië en Nieuw Zeeland nog op onze bucketlist staan. Nou nu niet meer! Ons zitvlees is hier niet op gebouwd. En er was niet 1 film de moeite waard om uit te kijken. Gelukkig hadden we snelle wind mee en hebben we ongeveer een uurtje minder over de vlucht gedaan, maar ja, we moesten om Rusland en Oekraïne heen vliegen, wel over de Zwarte Zee. Er was geen turbulentie en de BUK raketten bleven weg, dus de vlucht was gelukkig niet zo heel spannend.

Zaterdag 14 oktober 2023

Het is alweer zaterdagochtend 4:30 uur in Thailand als we boven Bangkok vliegen. Wat een buitenproportioneel grote stad! Zo ver als je kan kijken zie in alle richtingen lichtjes en bebouwing. Ja, in een wereld waar elke seconde 4 mensen meer zijn dan de seconde ervoor, moeten ze toch ergens wonen. Nou in Bangkok dus. De loopafstanden op het vliegveld zijn vergelijkbaar met Schiphol. We vinden vrij snel onze bagage en een redelijk geprijsde taxi naar ons hotel. We hadden daar gevraagd of we wellicht vroeg in onze kamer konden. De receptie gaf aan dat alle kamers tot 10 uur vol waren en dat we op de bank in de lobby konden slapen. Toen we echter onze kamer voor 1 nacht extra wilden upgraden was onze eigen kamer klaar voor gebruik. Ondanks dat de veren van het matras tussen je ribben prikten, hebben we heerlijk tot 12 uur lokale tijd uitgeslapen in een airco kamer. Na een ontbijtje tussen de ventilatoren – tis hier ongeveer 32 graden – lopen we door de winkelstraat voor de deur. We wonen echt wel aan een leuk straatje in hartje centrum Bangkok. Clau heeft haar Adidas schoenen al gevonden. Gauw passen. Haar eigen maat was te klein. Ja, schoenmaten vallen klein uit hier. Dan 1 maat groter? De verkoper is al vertrokken naar een winkel of magazijn verderop en komt 10 minuten later met 2 paar grotere schoenen. 1 maat groter is ook te klein, maar 3 maten groter is dan weer te groot. Maat 42 was dus niet voor handen. We vertrekken, onder protest, want de verkoper kan elders wel maat 42 vinden, maar we beloven later terug te komen.

Bij de Chao Praya rivier aangekomen worden we meteen aangehouden om op long boat tour te gaan. Dat waren we toch al van plan en het is nu al verziekend heet. Dus frisse lucht van het water is heel welkom. We hebben 3 keuzes voor hetzelfde rondje: 1 uur zonder uitstappen, 1,5 uur met bezoek aan de floating market en 2 uur met ook een bezoek aan de grote Buddha. Doe maar 1,5 uur. De verkoopster had wel gejokt dat de markt, die dus 7 dagen per week open is, alleen vandaag open zou zijn.

Voordat we bij de floating market zijn, remt de boot af voor een marktman in een kano. We kopen een tros van die heerlijke kleine banaantjes, lekker eens wat anders. In Nederland wordt maar 1 soort verkocht, naast bakbananen dan. Op de floating market zelf zijn maar weinig drijvende verkopers, alles is weliswaar aan de waterkant, maar we zien maar 3 verkopers vanuit een bootje iets over kokonat en bannaanas roepen. Verder zijn het kraampjes op pontons en vasteland. Het meest waardevolle dat wordt verkocht is etenswaar. En het meest spectaculair zijn de grote vissen die nog leven in het water en op hele klompen brood afkomen die aan ze worden gevoerd. Binnenkort liggen ze op de grill. We horen ook nog wel enige ruimte voor verbetering bij de live zangers en zangeressen ter plaatse.

Verder richting Big Buddha. Onderweg zien we opvallend veel grote varanen in het water en op de waterkant. Claudia probeert wat te fotograferen, maar de long boot vaart er heel snel langs. Das heel lastig scherp stellen. Tot onze verbazing stopt de boot bij Buddha en gaat iedereen eruit. Na gesprekken met medereizigers blijkt dat iedereen dezelfde trip krijgt, wat je ook boekt. 3 jongens uit de Malediven hadden 1 uur geboekt, maar waren ook uiteindelijk net als wij pas na 3 uur klaar. Buddha is enorm, hij past maar net op zijn lotusbloem van 40 bij 32 meter en is zelf een meter of 80 hoog. Maar zijn buik is slanker dan wat wij herinneren van andere beelden.

Verder met de longboat, met grote snelheid vliegen we over het water om vervolgens een kwartiertje stil te liggen wachten tot de sluis voor ons opent. Tenslotte worden we allemaal ergens anders afgezet dan waar we waren begonnen.

We kiezen nu voor de TucTuc naar Chatuchaka, de grootste markt van Thailand. We dingen de prijs 1/3 af naar 400 Baht, maar dan moeten we wel onderweg ergens uitstappen, om te tanken, denken we. Nee we moeten naar binnen in een kleding-op-maat winkel. Jaja, WJ in een pak en Claudia in een kimono... We staan totaal ongelukkig tegenover een gretige verkoper die ons dingen aanprijst waar we niet dood in gevonden willen worden. Terug naar de TucTuc. Onze chauffeuse manoeuvreert ons als een ware “bad ass” door de straten van Bangkok, links en rechts langzaam verkeer inhalen. Langzaam verkeer, dat is dus alles behalve motor of TucTuc. We waren zeker vergeten te vertellen dat we geen haast hadden. En bij elk rood stoplicht haalt ze haar verloren online tijd in op haar mobieltje, wat overigens elke taxichauffeur hier doet. Ze hebben speciaal voor deze doelgroep bij elk stoplicht aangegeven hoeveel seconden hij nog op groen of rood staat.

De markt is inderdaad gigantisch. Er komt geen einde aan. En er worden, naast eten, nog best aardige dingen verkocht. We gaan eerst wat streetfood eten. De morning glory is helaas al uitverkocht, maar we hebben beiden een heerlijke typisch Thaise maaltijd. Daarna kopen we nog een telefoonhoudertje, wat saffraan en citroengras en genieten van een mooie, paarse zonsondergang. Ze stoppen hier saffraan in je thee. Benieuwd of we dit ook in onze rijst kunnen verwerken.

We nemen een taxi terug naar ons hotel, vonden de TucTuc toch wel redelijk gevaarlijk. Maat 42 past perfect, dus we kopen de schoenen, leggen een kaartje (maar WJ is kansloos tegen de snukkampioenevan Zoeterwoude), we boeken een toertje voor morgenochtend vroeg en gaan slapen.

Zondag 15 oktober 2023

Als ontbijt eten we de kaasrestjes die we hadden meegenomen uit onze koelkast en wat Fins brood. We staan om 7 uur klaar voor een busje richting Maeklong pull up of umbrella market in Samut Songkhram, een dorpje verderop. Dit is een markt langs beide zijden van het treinspoor, waar de trein 6x daags overheen rijdt. Om 8:30 en 9 uur rijdt de trein heen en weer langs de markt en dat willen we natuurlijk zien. Helaas zijn er nog enkele toeroperators in Bangkok die dit toertje ook hadden verkocht, dus op het spoor wemelt het van de toeristen. Er is geen doorkomen aan. De trein arriveert precies op tijd en rijdt stapvoets langs alle kraampjes, die nog geen minuut eerder hun waren van het spoor hadden gehaald en de luifels hadden ingetrokken. Toeristen moeten een veilige plek achter een rode lijn zien te vinden. Er wordt van alles verkocht, maar niets van onze gading. We zien nog levende meervallen op elkaar liggen in een droge emmer en kleinere ingepakte dode visjes met een raar gebogen kop. Ook worden levende ieniemini schildpadjes te koop aangeboden, ongeveer 3 cm groot. De trein staat in het station en gaat precies om 9 uur terug over de markt, waar het hele tafereel zich herhaalt.

We moeten om kwart over 9 bij de bus zijn, want we gaan met een long boat naar de plaatselijke Damnoen Saduak floating market. Ook hier zien we onderweg diverse varanen in en langs het water. Op advies nemen we eerst een bootje zonder motor langs alle kraampjes. Binnen 3 minuten protesteren onze tere billetjes, die nog niet zijn hersteld van de vlucht dat we zonder zitkussentje varen en we willen er eigenlijk al uit. Het is heeel druk met dergelijke bootjes vol toeristen die het in aantallen veruit overtreffen van de bootjes met marktwaar. Ook hier is voedsel het meest interessante dat wordt verkocht. Pas na 20 minuten krijgt ons zitvlees rust, wat een opgave! We hebben nog 2 uur om ons te vermaken, eten een maaltijd, proeven wat Thaise pannenkoekjes (heel zoet) en kopen een schrijfschriftje (zonder lijntjes, maar wel een leuke kaft).De terugweg naar Bangkok duurt ongeveer 1 uur langer, want op zondagmiddag zijn er files op alle wegen naar Bangkok. Onze chauffeur weet wel een sluiproute langs allerlei binnenweggetjes met diverse U-turns.

Terug bij het hotel, vanmiddag hebben we rust. Als de kledingverkoper ons tenminste laat gaan. Ook bij ons hotel is een overvloed aan Indiërs die shirts, dassen, pakken, broeken op maat wil maken. WJ slaapt een groot deel van de middag, Claudia zwemt in onze rooftop zwembad. We eten bij het restaurant naast ons hotel, kaarten wat en gaan slapen.

Maandag 16 oktober

We ontbijten bij een restaurantje verderop in de straat, zien nog een eekhoorntje over de elektradraden lopen. We zoeken een taxi om ons naar Bang Krachao te brengen, maar dat valt nog niet mee, ze kennen het niet, weten niet waar het is, of het is te ver of het ligt buiten Bangkok of ze willen er echt veel te veel geld voor hebben. Nee, ze kennen alleen de weg naar de floating market en de Buddah tempel. We lopen weg en steken de grote weg over, daar spreken we nog een taxi aan, die wil ons wel brengen voor 350 baht. Deal, hij geeft zijn telefoon aan Claudia, die moet de locatie intypen en off we go.

Het is verder dan we dachten, maar onze chauf brengt ons naar de juiste plek en we worden na wat rondvragen bij een fietsverhuur afgezet. Er is echt geen taxi of TucTuc te zien hier, dus de chauf vraagt ons of hij op ons zal wachten? Ja graaag! We zijn over 2,5 uur terug. We zoeken 2 fietsen uit, kopen wat water en maken nog even een foto van een kaartje, zodat we weten waar we straks weer naar toe moeten. Bij WJ doet de versnelling het niet en Claudia heeft een zadel dat draait. Die wordt aangedraaid, maar is na 500 m alweer los. We fietsen over wegen, vinden wat leuke kleine paadjes en soms zitten we opeens bij iemand in de “achtertuin” en moeten we hard fietsen voor blaffende enge honden. Het is fijn om even uit de drukte van Bangkok weg te zijn en in een groenere omgeving te fietsen. We zien wat vogels, een ijsvogel, een blauwe soort van Vlaamse gaai, een varaan, een hagedis die bijna onder Claudia’s fietswiel loopt en eekhoorntjesWe hebben niet echt een gestructureerde route maar fietsen 2 uur in de rondte en willen dan weer een beetje terug naar de verhuur. Via maps me en richtinggevoel fietsen we een richting op, maar blijkt dat we nog een eind uit de buurt zijn. Uiteindelijk zien dat er op de fietsen een adres staat dat Claudia in maps me typt. Kaartje wat we hebben gefotografeerd klopt echt van geen kanten. Maar goed, om 14.30 uur zijn we weer bij de fietsverhuur en onze taxi staat nog te wachten. We krijgen van de verhuurdame een bevroren koeldoekje, we komen bezweet en oververhit aan, ze zet de fan even op standje hard, we kopen nog even wat water en als we weer een beetje op temperatuur zijn, krijgen we nog een zakje met longan, een soort lychees, die mogen we zo meenemen. Heerlijk!

De chauffeur brengt ons terug naar het hotel en we zijn wel weer klaar voor vandaag. We brengen de was nog even weg, dat is dus bij die kledingverkoper die ons voor de 6^e keer probeert een pak aan te smeren, noteren wat we hebben ingeleverd en kunnen de was morgenochtend weer ophalen. We trekken zwemkleding aan en koelen even af in het zwembad. We zeggen tegen elkaar dat onze bips even vrij heeft. Het wordt almaar drukker en als er een gezin met 2 hele kleine kinderen komt, vertrekken we. De zonnebedjes zijn van hout en er liggen geen kussens op, dus dat is echt te hard voor ons. Douchen en dan gaat WJ op zoek naar een kapper, maar die komt na een half uur terug met nog net zoveel haar op zijn hoofd. Dan lopen we even naar de locatie waar we woensdag op de bus moeten stappen om naar Koh Tao te gaan. We lopen verder in Rambuttri Road (spreek uit: Lamboeti, Chinese “r” hier) en dan naar Khao San road (de bekendste uitgaansstraat van Bangkok), ergens er tussenin eten we wat op straat. WJ heeft nu wel Morning Glory en Claudia eet een vegetarisch Indiaas gerecht. Na het eten doen we nog wat spelletjes in het restaurant naast ons hotel.

Dinsdag 17 oktober

Vandaag beetje rustig aan, we ontbijten bij het hotel. WJ moet nog wat werk uit Finland afmaken, dus Claudia gaat de was ophalen, geld pinnen en boodschappen doen, zodat we wat te eten hebben morgen in de bus. Boodschappen doen lukt, geld pinnen ook, maar de was is om 10.30 uur nog niet klaar. Tja de ochtend is ook nog niet voorbij. Over een uur zou de was er wel zijn wordt er gezegd.

Als WJ klaar is met werken, gaan we weer op zoek naar een taxi, we willen naar Lumphini Park, hier zou je kunnen wandelen en er zijn ook varanen. We appen nog even met de taxi-chauf van gisteren, maar die heeft een verplichte ATV dag, want zijn auto is opeens stuk…… We vinden een TucTuc die ons wil brengen, al is hij het niet eens met onze onderhandelde deal, ja graag of niet hoor. Hij zet ons voor de ingang van het park af en daar zien we gelijk al in de sloot 3 varanen, best grote en ook hele grote vissen. Iets verderop zien we een varaan die een grote vis gevangen heeft en die vanuit het water op de kant sleept om hem daar op te eten. We wandelen 1,5 uur door het park, zien heeeel veeeel varanen, in alle mogelijke poses hebben we ze in 178 foto’s gefotografeerd. Van groot tot klein op land en in het water. Claudia ziet een schildpad aan de rand van een watertje zitten en loopt er naar toe om een foto te maken, als ze verder om zich heen kijkt ziet ze dat er een varaan tussen de boomwortels ligt aan de rand van het water, die had ze niet gezien. Snel een paar passen achteruit! Ze lijken ook op boomwortels als ze stil liggen.

Als we het park uitlopen staat er gelijk al een TucTuc klaar, die ons voor een redelijke prijs terug wil brengen naar Rambuttri Road. We onderhandelen tot 250 en dan zegt de chauffeur, doe maar 200 baht, maar dan moet je wel even een winkeltje in. NEE! We willen geen winkel in en we gaan ook niks kopen. Hij brengt ons toch naar een juwelier waar we naar binnen moeten, oke, heel snel dan, we staan met 3 minuten weer bij de uitgang, we willen nog een flesje water kopen, maar die krijgen we gratis, nou dankjewel, is het toch niet voor niks geweest deze stop. We tuctuccen verder maar hij wil eerst langs nog een winkeltje, NEE, nu echt niet meer. Hij zet ons af op Rambuttri Road, zonder extra stops. We betalen hem gewoon 250 baht en zijn blij dat we weer even het zwembad in kunnen. Het is vandaag erg druk in het zwembad dus we blijven niet te lang. WJ gaat weer op zoek naar een kapper, vandaag zijn ze wel open en hij loopt met een boog om de kapper met massage heen en komt bij een dame die gelijk met een tondeuse aan de slag gaat. Toen het binnen 1 minuut rechts al gemillimeterd was, kon het er niet meer bijgeknipt worden he? En was toch fijn om enige symmetrie te houden, dus links ook de tondeuse erover. Laten we zeggen, hij heeft een lekker kort koppie.

S Avonds eten we bij de Koreaan iets verderop in de straat, heerlijk Bulgogi, al is deze heeeeel anders dan zoals we hem zelf maken en in NL kennen. We gaan naar het hotel terug, pakken onze koffer/rugtas in en gaan vroeg slapen, we moeten om 4.45 uur op.

Woensdag 18 oktober

Claudia zou de wekker zetten, helaas zet ze die om 5.45 ipv 4.45 uur, we moesten om 5.30 uur bij de vertrekplaats zijn, waar om 6 uur de bus vertrekt. Om 5.39 schrikt Claudia wakker, roept het is al half 6 geweest, we springen uit bed, rapen al onze spullen bij elkaar. Als het moet kunnen we echt wel efficiënt zijn, WJ haalt zijn zwembroek nog net op tijd van het balkon en we rennen dan naar beneden, leveren sleutels in bij receptie en gelukkig is het kantoor vlakbij, maar toch een minuut of 10 lopen met bagage. Aan het begin van onze straat staat een taxi die ons wel wil brengen, we gooien alle spullen in de taxi en zeggen dat we haast hebben, met gierende banden rijdt hij recht op ons doel af, onderweg rijdt hij volgens Clau nog een hond naar het hiernamaals, maar we zijn al de hoek om voordat we dat beseffen. We worden iets voor 6 uur bij het kantoor afgezet. Sorry sorry sorry roepend loopt Claudia met ticket het kantoor in, daar wordt alle administratie afgerond, we krijgen tickets, plakkers (nummer en bestemming) en bagagelabels en moeten dan met onze zooi nog naar de hoofdweg lopen, daar staat namelijk de bus. Er staan 2 bussen te wachten en wij kunnen onze bagage gelijk afgooien, de busmeneer doet ons label aan de koffer/rugzak en we worden naar onze plaats gewezen. Sticker met nummer is ons stoelnummer en andere sticker is de bestemming. We moeten die beide op ons shirt plakken. Die past precies op de Bulgogi vlek die WJ gisteren op zijn shirt had geschilderd.

WJ gooit gelijk zijn stoel in de slaapstand en gaat verder slapen. Brrr, wat is het hier koud, hier zijn we niet op gekleed. Claudia zit nog vol adrenaline opgefokt te zitten te zijn. Na ons komt er nog een meisje de bus in, die is een stuk relaxter…. Claudia luistert de podcast over de videotheek van de 5 Tigers. De rust is wedergekeerd, we zitten en zijn onderweg.

Om 1 uur stappen we over op de catamaran, die al een paar minuten later wegspuit richting Koh Tao. De zee is vlak, onderweg ziet Claudia nog enkele vliegende vissen, maar we zien schrikbarend weinig vogels vliegen. Maar de motor maakt zo veel lawaai dat we al redelijk snel binnen gaan zitten. Tegen drieën meren we aan op Koh Tao. Claudia checkt nog welk hotel we hadden geboekt, maar dan ziet WJ een man met haar naam op een bordje. Zo, dat is snel geregeld, en een kwartier later staan we bij de receptie van ons huisje aan het strand. Of we eerst een formulier willen invullen, of we een motor willen huren of een boottochtje willen doen of eten in het restaurant en hoe laat we vertrekken. Ja hallo, het is vakantie hoor! 1 ding tegelijk. En we zijn nog niet met ons vertrek bezig, dankjewel voor dit hartelijke welkom.

We hebben echt een heerlijk huisje, we moeten wel onze schoenen buiten uittrekken, zoals iedereen hier. Jammer dat WJ’s koffer nog een berg gruis mee naar binnen sleept. We testen meteen het matras, nou die is OK hoor! Dan zwemgerei aan, want we gaan de zee in. Claudia is al vertrokken, maar WJ heeft ruzie met de voordeur en de kluis. De voordeur wil maar niet op slot, laten we dan maar wat spullen in de kluis stoppen. Die heeft een wel heel onduidelijke handleiding en valt met onze waardevolste spullen al in het slot. Met de code van de vorige bewoner dan. Eindelijk de voordeur wel op slot gekregen, je moet gewoon de deuren scheef tegen elkaar aan houden.

Getver, wat is het water warm hier, maar toch altijd beter dan boven water. Maar wat is het hier idyllisch stil na Bangkok. Hier komen we meer aan onze trekken. We werden ook welkom geheten door een kitten die meteen naar binnen wilde en aandacht nodig had. Nou niet binnen, vlooienbaal, maar je bent wel lief! De kluis wordt gefixt en WJ krijgt een persoonlijke instructie hoe deze te gebruiken. Die rode knop waar het allemaal om draait is dus niet te zien, maar alleen op gevoel te vinden aan de binnenkant van de deur.

Daarna hebben we een fantastisch diner op een terras aan het strand, waarbij de serveerster ons graag wat Thais wil bijleren. Haar Engels klinkt alleen ook heel erg Thais, dus het is lastig communiceren als we denken dat ze Thais spreekt, maar zij denkt dat ze Engels spreekt. De groene papaja salade heet in het Thais: Som Tam Thai, en dat betekent letterlijk “zuur en gestampt Thais”. Ja, zo leren we het nooit.