Khao Sok

Maandag 23 oktober

WJ staat om 6 uur op, maar er is niet veel leven te zien hier. Een enkel eekhoorntje op de palm. Wel hoor je een diversiteit aan oerwoudgeluiden. We ontbijten om 7:30 uur, want we kunnen vanaf 8 uur worden opgehaald voor de excursie van vandaag. We rekenen intussen ook voor alle geboekte hotelnachten en excursies en de drankrekening van gisteravond af en de receptionist vraagt of we gisteren nog dieren hebben gezien. Ja, makaken, vlinders, een kikker… Wil je een slang zien? Ja natuurlijk. Hij wijst naar palm die nog geen 10 m naast het restaurant staat. Na enig turen zien we eindelijk allemaal – de Nederlanders waren intussen ook aan het ontbijten – een Mangrove slang op een dood palmblad liggen. Daar achter ligt er nog één. Nou moe? Zo dichtbij en wij spotten helemaal niks. Gelukkig gaan we vanavond met een gids, kan hij voor onze kippige ogen ’t een en ander aanwijzen. Maar de verrekijker is door de wandeling van gisteren vochtig geworden en er is niets te zien door alle condens op de lenzen.

Om kwart voor negen stappen we in een minibusje op weg naar het olifanten poetsen. We hebben sterk getwijfeld of we dit gingen doen, maar voor Thaise begrippen is dit een “sustainable” vorm van toerisme, zo wordt overal aangegeven. We gaan het ervaren. Olifant rijden is er in ieder geval niet bij.

We krijgen een blauw welkomstdrankje met een onbestemde smaak, Claudia is de enige die het helemaal opdrinkt. Daarna mogen we voer voorbereiden. De ananas moet in stukken gesneden en we moeten van banaan en een proteïnemix een papje maken in een vijzel en daarvan soort gehaktballen van draaien. Losse bananen en ananas kunnen met schil en al aan de slurf worden gevoerd, de ballen worden op de tong gelegd. De olifanten staan al met 4 op een rijtje ongeduldig te wachten achter een hekje. Ze zien er helemaal niet indrukwekkend uit, net iets over de 2 meter hoog, ze zijn dan ook nog maar 3 jaar oud. Onze olifant, Sam Peng, eet ook van de toeristen die de olifant naast haar horen te voeren.

Na het voeren gaan we naar de rivier om modder op de huid aan te brengen. Daarna lopen we naar de wasstraat, waarvan de functie ons onduidelijk is, want daarna gaan weer de rivier in. De wasstraat is een grote partytent frame waar uit de verticale palen water horizontaal spuit. De olifanten lijken hier ook helemaal geen zin in te hebben en lopen na hooguit een minuut al de wasstraat uit. Sam Peng krijgt de spuit dan ook recht in haar oog. Daarna dus weer de rivier in en daar mogen we met een bakje en een borstel water over de olifanten heen gooien en de net aangebrachte modder er weer afborstelen. Sam Peng gaat na enkele minuten al op haar zij liggen, kunnen we er nog gemakkelijker bij. Haar slurf raakt de bek aan van de olifant naast haar en Claudia zegt “jup jup”, wat in het Thais “kus kus” betekent en Sam Pengs begeleider herkent glimlachend de betekenis.

En dan is het klaar, voor ons dan, want de olifanten ondergaan dit nog diverse keren vandaag. Vanuit oogpunt van wilde dieren is er niks natuurlijks aan en hebben we medelijden met de olifanten. Maar ook in Thailand wonen veel te veel mensen en die komen in het gedrang met de natuur. Het lijkt een manier waarop mens en dier naast elkaar kunnen leven, maar het gevoel van uitbuiting van een wild dier overheerst. Maar ja, deze uitbuiting valt in het niet bij de Nederlandse bio-industrie, dus laten we niet met het vingertje wijzen. We krijgen tenslotte de mogelijkheid om zelf te douchen of wassen en er wordt nog ananas en koekjes met koud water geserveerd. De handdoeken die ons ook werden aangeboden blijken achteraf wél geld te kosten. Dat is allemaal wat onduidelijk hier in Thailand en we denken dat dat vaak bewust is.

Terug bij het hotel schrijft WJ wat aan dit verslag en Claudia gaat alle kleding, die nog vochtig is van het snorkelen en de wandeltocht gisteren, wassen en drogen. Onze kamer wordt intussen schoon gemaakt, maar bij nader inzien hoeft er niks te gebeuren. We gaan toch onze eigen beddengoed gebruiken en de handdoeken hoeven niet te worden gewisseld. Er gaat nog even een bezem door de kamer, we krijgen een nieuwe rol toiletpapier, de vuilnisbakken worden geleegd en tóch worden de handdoeken vervangen. ’t Wordt ook hoog tijd dat WJ aan zijn Engelse uitspraak gaat werken. Valt ons vaker op dat in hotels stickers hangen over sustainability en handdoeken hergebruik, maar dat het personeel daar niet naar handelt. We moeten nu wel opletten dat we niks tegen of op de echte boom in de badkamer leggen, want de bast geeft enorm af. Een grappig detail over de badkamer is dat deze alleen vanaf de buitenkant op slot kan.

Claudia is na 10 minuten al teruggekeerd, want er waren alleen wasmachines, geen drogers. Ja, daar ging het vooral om, dus zij heeft alle kleren ingeleverd voor de snelle wasserijservice en komt thuis met een pak rijst. Daar leggen we de komende dagen de verrekijker in, hopen dat de hygroscopie zijn werk doet. We zetten onze verhalen tot gisteravond op waarbenjij.nu, wat wederom veel tijd kost, maar nu krijgen we tenminste wel een bevestiging van een nieuw geplaatst verslag.

De was is klaar. Claudia had gevraagd of ze onze waspoeder wilden gebruiken, maar “No, it’s free”. Dat geeft niet, we willen kleur behouden en oef, wat komt er een parfumlucht uit onze schone waszak! Nóg een reden om volgende keer wat vasthoudender te blijven, maar de was is wederom compleet en nu geen extra damesslip, zoals vorige keer in Bangkok.

We eten vroeg en heerlijk bij Coco restaurant net om de hoek, om 19 uur worden we opgehaald door Num voor de nachtsafari. Hij toont ons als eerste de slang, die wij al kennen. Dat was kennelijk niet de bedoeling dat de receptionist dat al aan ons had verklikt. Num brengt ons in een behoorlijk gammel VW Golfje – een zeer zeldzame auto van een Europese merk in Thailand – naar de ingang van het park. Betalen we toegang voor 2 of ook voor de gids? De gids dolt dat we ook voor hem entree moeten betalen, maar hij mag er natuurlijk gratis in. De wat minder vrolijke kaartverkoper vertrekt geen spier in zijn gezicht, terwijl hij afrekent voor 2.

Met de aan ons verstrekte lampen, die veel krachtiger zijn dan onze slappe mijnwerkershoofdlichtjes, schijnen we in het donker op bomen, in de rivier en vooral op het pad vlak voor ons. Wij hebben weliswaar onze privégids, maar tegelijk met ons vertrekken er nog 6 of meer groepen toeristen met gelijke bestemming. Het oerwoud om ons heen lijkt wel een grote lasershow met overal lichtstralen die in de bomen schijnen.

Ondanks onze lage verwachtingen zien we best veel dieren. Bijvoorbeeld spinnenogen schijnen terug, dus als je de lamp dichtbij je oog houdt, verraden zij zich en zo zie je ook het kleine spul. We zien verder kikkers, hagedissen, diverse spinnen (o.a. crabspider) slangen (Phyton, Mangrove slang en nog een paar waar we de namen niet meer van weten), apen, brillangoeren, de staart van een civetkat en hebben een hele vermakelijke avond. Was toch zeer de moeite waard. We keren drijfnat van het zweet terug naar onze accommodatie. Na een heerlijk verfrissende douche, persen wij ons in de te lage en te krappe stoeltjes, nemen we nog een paar biertjes uit de koelkast en gaan lekker slapen.

Dinsdag 24 oktober 2023

We ontbijten om 8 uur, hebben gisteravond onze tassen gepakt voor de 2 day, 1 night lake-tour. We worden rond 9 uur opgehaald. We kunnen onze bagage achterlaten bij de receptie van ons Paradise Resort. Hebben allebei een kleine rugzak bij ons. Als we in de bus stappen zit er al een Nederlands stel in de minivan. We raken in gesprek met Manfred en Julia Witteman die in de Amsterdamse Pijp wonen, maar niet Amsterdams klinken. Hij komt uit Bloemendaal en zij uit Rusland. We gaan nog 2 Nederlandse meisjes uit Schoonhoven ophalen en nog een stel waarvan zij Nederlands is en hij Italiaan. We rijden naar een lokale markt waar we 15 minuten krijgen om te shoppen, waarom is voor niemand echt duidelijk. WJ en ik kopen een mango met een gele schil en we kopen van ons kleingeld nog 3 lekkere snacks, 2 gevuld met bakbanaan en 1 gevuld met pindamengsel. Erg lekker allemaal.

Na 15 minuten rijden we weer verder, we komen bij de pier aan en daar moeten we uiteraard weer toegang betalen, maar dat hebben we gisteren al gedaan voor de nachtsafari en ticket is 24-uur geldig, dus hoeven alleen te betalen voor de service van de pier, welke service is niet helemaal duidelijk, maar goed, we betalen maar. Nog even wachten tot onze boot er is. Dan spuiten we een uur lang op harde bankjes in de longtailboot met een man of 20 richting onze accommodatie Keereewarin op het Cheow Lan Lake. We komen rond 12 uur aan, waar het voltallige personeel met Noord-Koreaanse discipline ons in koor zingend welkom heet, we krijgen onze kamersleutel en gelijk lunch. Daarna is de middag tot 16 uur vrij, dus we duiken vanaf ons achterterrasje zo het meer in. We proberen onze snorkels uit, maar er is eigenlijk niets te zien. Er zijn nog 2 boten aangekomen met mensen die niet blijven overnachten, met uiteraard dezelfde ontvangst- en afscheidsceremonie. Daar zitten de Nederlanders uit Eindhoven bij, die bij ons op de boot en in de minivan van Koh Tao naar Khao Sok zaten. Leuk om elkaar weer even te spreken. Onze kamer drijft op het water, er is een tweepersoons- en een eenpersoonsmatras op de grond en daar tussenin een glasplaat waardoor je naar het water kan kijken. Helaas hebben we hier geen enkele keer iets zien bewegen. Er zijn wel behoorlijk grote vissen achter de keuken zichtbaar, waar het keukenafval zijn aantrekkingskracht op heeft. Ook hier kan je iemand in de WC van buitenaf opsluiten, wat hebben die Thai voor rare gewoontes of verwachtingen van toeristen hier?

Om 16 uur hebben we een boottochtje naar een waterval, we moeten goede schoenen aan doen, mogen niet op slippers of blote voeten. Claudia twijfelt nog of ze mee zal gaan, er komt nog een flinke bui over en om nou weer nat te regenen, daar heeft ze niet heel veel zin in. Uiteindelijk besluit ze toch maar mee te gaan. Bij de waterval aangekomen, blijkt dat we in de waterval omhoog moeten lopen/klimmen, de gehele wandeling duurt ongeveer 1 uur zeggen ze erbij… Ook dit is feitelijk geen waterval, maar een lange cascade. Claudia had al niet heel veel zin in dit tochtje, nu staat haar gezicht helemaal op onweer… Het vervelendste van alles is dat mensen niet doorlopen en steeds stil blijven staan om foto’s te maken op plekken die niet heel handig zijn. Dus haalt Claudia die in en kan dan op haar eigen tempo omhoog. WJ heeft GoPro mee en filmt en fotografeert hoe we naar boven lopen. Naar boven is het makkelijke deel, we moeten ook nog naar beneden….. Boven aangekomen, is er een plek waar een liaan hangt, onze gids doet even voor hoe je daaraan kan slingeren, Claudia past even, maar WJ gaat als een ware Tarzan slingerend aan de liaan en springt er dan vanaf. Vervolgens gaan de anderen van de groep ook aan de liaan hangen en WJ zet er een aantal van op de film. Een van de gidsen, Big Man, seint naar Claudia, dat we alvast naar beneden gaan lopen, ze heeft ineens een galante privé gids die haar op de moeilijke/gladde stukken een hand geeft en naar beneden helpt. We komen heelhuids beneden, hebben niets van de omgeving gezien, want het ging alleen maar om de “fun” om door de waterval op en neer te gaan. WJ’s schoenen waren hier niet voor gemaakt en zullen wel nooit meer droog worden. Genoeg reden om ze achter te laten in Thailand.

Op de terugweg houdt de schipper in en wijst ons naar de boom waar een groep apen in de boom zijn. Claudia ziet ze wel, maar het is te ver weg voor de telefooncamera, WJ ziet tot zijn frustratie geen aap, want het dak van de boot ontneemt alle zicht in de juiste richting en zijn ogen zijn niet meer wat ze ooit waren. Daarna hebben we tijd voor onszelf en chillen wat op ons achterdek met dit keer slechts een eenpersoons chaise longue. De zonsondergang is zeer fotogeniek. We krijgen een prima maaltijd en praten aan tafel wat met 4 andere Nederlanders – de meisjes uit Schoonhoven en een stel uit Brielle –maar hebben nauwelijks contact met de 4 Poolse twintigers die ook aan onze tafel zitten.

Woensdag 25 oktober 2023

Vroeg uit de veren, want de zonsopgang moet ook de moeite waard zijn en de boot voor eerste tocht vóór het ontbijt vertrekt om 6.45 uur. We zien een zeearend in de verte een vis uit het water halen en op een dooie boomstam op zijn gemakkie naar binnen werken. Er vliegen ook nog 2 neushoornvogels zo maar over ons kamp, maar de zonsopkomst valt tegen.

Natte schoenen aan want er zou ook een grottenwandeling zijn en verrekijker mee. We hebben geluk, want we zien gibbons, een “varkensstaart makaak” (lampongaap), en enkele langoeren. Onze schipper heeft absoluut geen interesse in de neushoornvogels, arenden en andere vogels die we onderweg zien. Er zijn nauwelijks vogels zichtbaar, we hadden wel iets van eend, gans, meeuw, stern of aalscholver verwacht op zo’n groot meer. Ontbijt om 8 uur en daarna de terugweg naar de pier, waarbij we onderweg bij de grot langs gaan, dus wederom de natte kleffe schoenen aan. We ontbijten samen met Manfred en Julia en krijgen toast met ei en watermeloen en de onvermijdelijke knakworstjes van onze eigen bio-industrie. We eten dus allemaal slechts de helft van ons bord leeg.

Manfred en WJ praten nog wat na en stellen beider vrouwen teleur; Julia zwemt in haar eentje in plaats van gezamenlijk en Claudia heeft WJ’s tas 10 minuten voor vertrek al ingepakt. Ruim op tijd staan we klaar voor vertrek bij de longtailboot. Met een Khorp Khun Kha van Keereewarin en Thank you en bye bye worden we minuten lang synchroon uitgezwaaid. Manfred stelt vast dat ze op Duracel lopen, zo lang blijven ze doorzwaaien.

Met volle kracht spuiten we richting de grot, waar het onvermijdelijke verhaal over stalactieten en stalagmieten wordt verteld. We kieken een grote spin en 2 vleermuizen en Clau en WJ draaien zich alweer om. Te veel grotten, kerken en tempels in ons leven gezien. Dit boeit niet, we vinden de vlinders buiten veel interessanter en er zijn nu ongeveer 40 mensen in de grot, het schiet echt niet op. Weldra komt de rest van de groep ook naar buiten, de grot was ook maar 100 meter diep. Het Duitse meisje in het gezelschap komt ons nog speciaal bedanken dat ze één keer de verrekijker voor haar ogen mocht houden, zij neemt zich voor er snel zelf één te kopen. Het meisje uit Schoonhoven werd direct giechelend door haar vriendin op de foto gezet toen zij door het museumstuk keek.

Een kwartier later komen we aan bij de “signature rocks” van het meer. Een aantal rotspunten die uit het water steken en die in elke brochure over dit meer zijn te vinden. Ieder stelletje wil op het voordek liggen met de rotsen op de achtergrond voor een foto. WJ stelt zich gewillig op als fotograaf voor vrijwel het gehele gezelschap, want hij stond toch al op het voordek, het dak van de longboat vermijdend. Een half uur later komen we aan bij de pier. Deze ligt naast één van de stuwdammen die dit meer hebben gecreëerd. We krijgen hier een rijstpakketje met Oreo koekjes als lunch en nemen een kijkje bij de dam. Een aantal van onze groep gaat direct op doorreis naar de volgende bestemming. Het restant wordt in verschillende busjes ingedeeld en we nemen afscheid van o.a. Manfred en Julia.

Vervolgens is het een uur terug rijden naar ons hotel, dat hemelsbreed vrij dichtbij Keereewarin in het westen van het meer ligt, maar we moesten eerst naar de pier, helemaal in het oosten en dan weer helemaal terug. Ja, zo maak je wel reisdagen en onze konten klagen nog steeds.

Bij onze resort aangekomen zien we dat Julia en Manfred met een ander busje in de resort naast ons worden afgezet. Wellicht dat de logistieke planner van ons reisgezelschap met andere prestatie-indicatoren werkt dan je zou vermoeden? We worden hartelijk welkom geheten door een zeer luidruchtige groep makaken, die hier gewoon over de weg loopt en zich het afval van het resort goed laat smaken in de open vuilbak voor de parkeerplaats. We lopen even terug om onze Nederlandse buren erbij te roepen, hier werden we immers in de longboat enthousiast van. Zij nodigen ons uit voor een biertje, het blijft uiteraard niet bij één. Na een uur of 2 lopen we naar ons resort, waar we vanavond met zijn vieren gaan eten. Onze Mangrove huisslang Gina, heet ze blijkbaar, ligt niet meer in de palm.

We frissen ons op in ons nieuwe huisje. Dit vinden wij een upgrade ten opzichte van ons eerste huisje. Het ruikt binnen minder naar rottend hout, we hebben meer ruimte in de kamer en een beter matras in het bed, waar de klamboe ook nog recht boven hangt en Claudia’s derriere past iets ruimer in onze buitenstoelen. Alleen hebben ze de badkamer zo ingericht dat de warme douche naast de WC hangt en daar kan je amper staan en het doucheputje is aan de andere kant van de badkamer. We kunnen dus eigenlijk alleen gebruik maken van de koude stortdouche uit de kunststof boom. Verder is er hier op ons resort nog een gevaar. Er vallen noten van bijna zo groot als een tennisbal van meer dan 20 meter hoogte uit enkele bomen. In Nederland zou een bouwhelm verplicht zijn bij een dergelijke Landal of Roompot.

We doen nog een middagdutje en begeven ons weer naar ons restaurant. Gina is intussen gesignaleerd, ze kruipt vanuit een andere boom zeer dichtbij ons restaurant naar beneden het water in en zwemt vervolgens in het water. Wat een elegantie, zo’n rij ruggenwervels en spier, dat geruisloos door het water slingert! Het Witteman stel is net op tijd om dit ook waar te nemen. We eten en drinken de avond verder. Miang Kham (Wild Betel Leaf Wrap) was het meest bijzondere gerecht, is na afloop de conclusie.

Donderdag 26 oktober 2023

De wekker staat om 6 uur, om half zeven ontbijt en om 7 uur staat onze vogelgids Jane klaar. Met Jane het oerwoud in, wij denken allebei onmiddellijk Me Tarzan, maar we proberen deze wel zeer voor de hand liggende grap maar niet uit op haar. Verrekijker mee en gaan!

Waar we naar op zoek zijn? Nou, vogels, dat was toch duidelijk? Ja, maar welke?Oh, alle vogels, maar hoe kleuriger hoe liever. En we vinden het heus niet erg om ook naar andere dieren te kijken. Wat is je favoriete vogel? Kip! Ook te flauw om luid uit te spreken. Na enig nadenken, doe maar kingfisher, kunnen we die bestellen voor vandaag? De Tockay gekko heeft gisteravond 7x geroepen, dus dat brengt geluk hadden we gehoord. Op het pad van onze resort stopt Jane al elke 4 meter om even te luisteren. We kijken naar hele kleine vogeltjes, die we heel eerlijk gezegd zelf niet zouden hebben gespot. En zo duurt het zeker een uur voordat we nog geen km verderop bij de ingang van het park zijn. We zien myna, sunbird, leafbird, spiderhunter, flycatcher, hornbill, warbler en diverse anderen (sorry, nu nog even alles in het Engels, maar geen ijsvogel dus en vreemd genoeg ook geen duiven).

Het leuke aan Jane is dat zij ook een goed oog heeft voor kleine dieren, ze doet ook de nachtsafari met toeristen. We zien bij de ingang van het park al een slang in de rivier en vliegende draakjes (kleine hagedis), waarvan één ook nog voordoet waarom ze zo heten. We zien allerlei rupsen hangend aan een soort spinnendraad, kikkers, kleine hagedissen en zelfs een schildpad die net de weg heeft overgestoken. We zien brillangoer, makaak en helaas dan alleen sporen van olifant, zwijn en hert. De cycladen maken hier ook de ons bekende cirkelzaag geluiden. ’t Lijkt wel of er overal in het bos bouwprojecten gaande zijn, maar het blijken steeds deze ongelooflijk luidruchtige kleine insecten te zijn. WJ wordt nog aangevallen door een bloedzuiger, die nogal moeilijk van zijn scheenbeen af te krijgen is en daarna aan zijn hand blijft hangen, Jane schiet hem te hulp. Uiteindelijk lukt het, maar WJ heeft wel wat bloed gedoneerd vandaag. Jane geeft gedurende de dag nog wel aan dat ze nog op zoek is naar haar Tarzan, dus maakt zelf de grap die wij de hele dag niet wilde maken.

Na 6 uur en ongeveer 13000 stappen vinden we het wel mooi zo. Jane is nog niet klaar maar wij wel. We bieden haar nog een drankje aan, wandelen terug naar ons resort en vallen beiden in slaap na een koude douche. Vanavond eten we weer bij Coco en wederom is het heerlijk. Claudia heeft trek in iets onthais: Saté met friet. WJ heeft een roti met Pandang curry en een verrukkelijke chocoladepunchtaart als toetje. Smelt op de tong!

We nemen afscheid van het personeel van onze resort, want morgen begint de reisdag voor dag en dauw. Claudia borstelt onze schoenen af, maar laat bij schoen één al de borstel 4 meter naar beneden vallen. Deze wordt door WJ geapporteerd en Clau kan weer verder poetsen, terwijl WJ eerst omhoog probeert te klimmen en vervolgens verslag doet. De natte schoenen van WJ laten we hier achter. Die vallen redelijk uit elkaar. Claudia’s föhn is hier ook gesmolten. Scheelt allemaal weer gewicht. Vanavond koffers pakken en vroeg naar bed.

Vrijdag 27 oktober 2023

Singapore, here we come! Vandaag is een reisdag naar Singapore dus. We vinden het ook wel mooi zo. We staan weer om 6 uur op, doen ons beddengoed nog opgevouwen in de tassen en sjouwen onze spullen naar beneden. Er was om 6.30 uur ontbijt beloofd. De enige die ons welkom heet in het restaurant is de huiskitten, die zich luid spinnend door ons laat masseren. Zo veel massagesalons in dit land, maar we denken dat nog niemand deze kitten zo lekker heeft behandeld. Vervolgens spotten we nog een varaan in het water, de eerste in deze buurt. Maar geen personeel. Om kwart voor zeven arriveert de eerste, maar onze bus is er ook al om vijf voor zeven. We bedanken het personeel voor de zorgen, maar gaan met een lege maag richting Phuket.

De chauffeur rijdt rustig, pikt na een uur een derde en vierde passagier op en we komen mooi op tijd aan op de luchthaven. Na enig zoeken vinden we een bord waarop de vluchten om en om in Thai, Chinees en Engels worden aangegeven en op dat moment schiet er ook iemand van Information ons te hulp. Nadat we ons vliegtuig en dus incheckbalie hadden gevonden ging onze hulp nog twijfelen. Wij hadden immers vlucht VR27? Nee dat is vrijdag de 27^estaat zo op onze ticket. OK, maar we willen nog ontbijten en we hebben nog omgerekend ongeveer 35 euro te besteden. Geld kwijt raken gaat heel gemakkelijk op een vliegveld. Thais ontbijt, maar vegetarisch is niet voorhanden. Dan bestelt WJ rijst met garnalen en ja hoor, met 3 gore Hollandse worstjes erbij… Claudia neemt een kaascroissant.

Bij de bagagecontrole moeten we een powerbank inleveren, want er staat niet op hoeveel Watt hij geeft. Nou moe? Heb je oude spullen, die nog prima werken, worden ze geconfisqueerd! Gelukkig mocht de computer uit 2012 wel mee. Bij de winkels hebben we duty free muggenspray gekocht en verder de duurste chocoladereep uit ons leven (wel van Cadbury’s, dus jeugdherinnering voor WJ), een bagel met zalm, roomkaas en kappertjes en van onze laatste geld nog een busje Pringles. Waarom heet dat eigenlijk belastingvrij?

Al met al terug kijkend ervaren we dat Thailand een langere geschiedenis met toeristen heeft en dat we minder gekke dingen meemaken dan in 2017. Overal spreekt men Engels, er wordt vrij normaal auto gereden, behalve dat je denkt dat ze een zenuwtrek hebben in hun rechtervoet. Lijkt wel of ze op een bosmaaier hebben leren autorijden; weinig chauffeurs kunnen hun voet hier gewoon constant indrukken. We zien hooguit 3 personen op 1 brommer, fietsers nemen geen spullen van 10 m lang mee, vaak wordt naast Thais ook Europees of Amerikaans eten aangeboden… Ergens jammer, maar ook wel relaxt. We worden minder verrast door vreemde situaties. Wel merk je ook dat ook Thaise mensen moeite hebben om af te wijken van de standaard. Ze kunnen bepaalde diensten verlenen en zijn niet zo flexibel om daarin te wijzigen. En gerechten in restaurants worden ook hier in schijnbaar willekeurige volgorde geserveerd, het kan zijn dat de één vrijwel klaar is met eten, voordat de ander zijn hoofd- en voorgerecht tegelijk opgediend krijgt.

We vliegen met Flyscoot.com. Er staat in grote letter SCOOT op, dus we gaan in een Boeing scootmobiel naar Singapore. Vlucht gaat voorspoedig, ietsje vertraging, maar mag geen naam hebben. In Singapore moeten we eerst een incheckformulier op een computer invullen. Heel onhandig opgezet, dus we zijn zo maar 20 minuten bezig met 1 formulier. En als je op “vorige scherm” klikt, ben je al je gegevens kwijt, kan je opnieuw beginnen. Gelukkig hebben we allebei een vrije computer gevonden. Daarna de automatische paspoort en vingerscan. Werkt ook niet helemaal naar behoren en de begeleider van deze apparaten moet voortdurend mensen corrigeren die al waren doorgelopen, terwijl de paspoort nog niet goed was gescand. Een voordringer wordt door hem naar helemaal achteraan de rij gedirigeerd J.

Onze koffer en rugzak stond al naast de lopende band. We pinnen wat geld en gaan naar de metro, eerst de skybus in naar terminal 3, dan in de metro. Een metroticket kopen is ook niet meer wat het was, je moet nu een creditcard hebben waarmee je in- en uitcheckt. Na veel gedoe, blijkt dat je ook een soort prepaid kaart kan kopen. We hebben van beiden 1. Ook in deze stad lijkt de smartphone een aan de hand vergroeid lichaamsdeel te zijn. Voor WJ was het vakantiegevoel juist dat dat kreng regelmatig 2 dagen de kluis in kon, totdat hij erachter kwam dat zijn Out of Office melding aangeeft om in dringende gevallen een SMS te sturen. Toch maar weer op zak genomen.

Het is hier een uur later, dus rond half vijf Singapore tijd liepen we ons hotel binnen. We hebben een kamer op de 10^e verdieping met ruiten tot aan de grond. Lekker als je hoogtevrees hebt. WJ pakt zijn hele koffer uit en richt de kledingkast in en reageert op de meeste emails van de afgelopen week. Claudia leeft uit de tas. We eten wat in “restaurant Cali” in het hotel. We doen maar een beetje rustig aan met alcohol, want 2 drankjes is hier meer dan de hele rekening in Thailand. De ober probeert ons nog wijn met 25% korting aan te smeren, maar dan betaal je nog zo’n 50 euro voor een fles. Het is in het restaurant zo koud dat Claudia lange mouwen aan heeft. Daarom kaarten we de avond op het buitenterras uit. WJ heeft 4 overhemden met korte mouwen aangeschaft voor zijn werk, maar wellicht dat hij volgende week zijn Finse trui nodig heeft op kantoor.