Mui Ne

Donderdag 22 juni 2017
Om 10 voor 5 wordt op onze deur geklopt of we klaar zijn voor vertrek. Nog 5 minuten! Kennelijk is daarna pas onze schipper gewekt want zijn gezicht staat nog op onweer wanneer hij op de boot stapt. Boot - taxi verbinding werkt goed. Hoewel, taxi? Elke keer als we taxis laten regelen is het een vriendje van de regelaar. Deze taxichauffeur verwent ons met muziek van Richard Clayderman (van Fur Elise tot Moonlight Sonata), Kenny G tot instrumentale versies van onze eigen Venga Boys. Onderweg maken we wat fotos van brommers, want alles waarvoor wij een vrachtwagen inzetten, gaat hier gewoon op de brommer. Betonijzer van 7 m lang neem je gewoon in de hand en trek je achter je aan. Koelvriescombinatie? Achter op het zadel. Twee 220-litervaten op elkaar, vijf 50-liter bierfusten, levende eenden, cocosnoten en ananassen opgestapeld tot 2,5 meter hoog en 2 meter breed. Vier volwassenen zitten compleet ontspannen op 1 brommer met slippertjes aan in verkeer waar wij een stevige kooi met kreukelzone om ons heen als minimumeis zouden stellen. En kennelijk gaat het altijd of goed of fataal fout. Want we hebben nog niemand met een gipsen been of mitella gezien. Nergens!

We komen aan bij het reisbureau in Nha Trang waar de buskaartjes zijn gekocht in afwachting van de shuttle naar het busstation. We krijgen hier onze busticket en eten ons meegekregen ontbijt op: brood met 2 gekookte eieren. WJ bestelt een witte koffie in het cafe ernaast. Trots kijkt hij naar de verbaasde gezichten voor zijn bestelling in foutloos Vietnamees en even later wordt een ijskoffie met heel veel suiker gepresenteerd. Om dit mooie moment niet meteen te verpesten kijkt WJ of hij precies de juiste bestelling heeft ontvangen. Toch nog even oefenen...

De busreis verloopt zonder noemenswaardigheden, we worden om 1 uur voor onze resort gedropt. We hebben nu een bungalow aan zee, 40 voetstappen van het strand. De bungalow en het interieur zijn vrijwel volledig van bamboe gemaakt, zo ook het restaurant waar we gaan lunchen. We bestellen lekkere patat met mayo, een club sandwich, een groentesoep en een salade nicoise die wel heel vreemd smaakt, dat doen we nooit meer. Tonijn is niet hun ding, die hadden onze katten ook laten staan.

Dan doen we nog even rustig aan, frissen we ons op en pas tegen zessen gaan we een brommer huren. Deze ziet er heel goed uit, start in 1 keer, lichten doen het allemaal, 2 spiegels. Wij hebben weer 2 wielen. Intussen ziet de lucht er dreigend donker uit, maar dat is vooral richting Whale Island, waar we vanmorgen vandaan kwamen. Het zal daar nu wel spoken, maar hier is het uiteraard gewoon droog.

We hebben wat adresjes van aanbevolen restaurants opgeschreven, maar dat is wel een km of acht verderop. Dus tuffen wij het dorpje door - WJ voor en Claudia achterop - en rijden we nietsvermoedend door de straat van het politiebureau. En daar worden we door 2 mannen in het groen aangehouden. Of WJ zijn rijbewijs wil tonen. Nee, dat is niet geldig voor motorbike, dus WJ krijgt een boete van 1 miljoen dong (= € 40) wegens overtreding van de Vietnamese verkeersregels. Verkeersregels? Hebben ze die hier dan? Nou, dan willen we daar graag een uitgeschreven bekeuring voor want oom agent wordt niet zo maar miljonair. Dan moeten we mee naar het bureau. Daar zitten we tegenover de agent en wij laten duidelijk merken dat we de hele avond de tijd hebben voor zijn officiele bekeuring en wel in het Engels want we weigeren te tekenen of te betalen voor iets wat we niet begrijpen. We schrijven opzichtig zijn naam op, die op zijn uniform staat. De bekeuring wordt intussen gehalveerd als we het zonder bon doen. Hebben we dat niet eerder mee gemaakt? Nee, we hebben een schriftelijk bewijs nodig dat we aan kunnen vechten. We willen ook precies weten welke regel wij hebben overtreden. Zweten voor je geld, corrupte noot van de eik! We laten zien dat op WJ's rijbewijs wel degelijk brommer is aangegeven. Oom agent legt uit dat dat tot 40 cc is. En op hoeveel cc reden wij dan? Dat staat niet op de brommer. Hij wijst dat de snelheidsmeter tot 160 km/uur gaat. Dat geloof je toch zeker zelf niet? Daar moeten we toch alle drie om lachen. De discussie ging over en weer en binnen een uur werd de bekeuring verscheurd en mochten we weg. Eigenlijk nog bijna jammer, want er stonden echt hele grappige spelfouten op het voorbedrukte engelstalige document. Er stond ook dat we terecht waren gekomen bij "the department of self happines". We zijn wel heel benieuwd naar de officiele rol van de politie hier. Het is in ieder geval niet om verkeersovertredingen te voorkomen.

Vanaf nu rijdt Claudia met motorrijbewijs voorop en is de vertrouwenstest aan WJ. Claudia toetert hard naar iedere spookrijder en schudt afkeurend haar hoofd, onze toeter maakt overuren; als je hier linksaf wilt, ga je gewoon 200 m vooraf aan de linkerkant van de weg rijden. We tuffen 8 km maar kunnen de aanbevolen tenten niet vinden en zoeken een andere uit waar het druk is met Vietnamezen. We bestellen allebei een "grouper" (wordt vertaald als reuzenzeebaars of tandbaars). Deze imposante vis hadden we in HaLong Bay bij een drijvend vissersdorp in een kooi gezien en er was ons verzekerd dat ie heel lekker is. Na een half uur wordt ons verteld dat we 2 kg vis hebben besteld. Oh, mogen we er dan 1 samen delen? Dat kon. Wat een joekel. Heerlijk klaar gemaakt, het was de reis waard. We tuffen samen weer naar onze bamboehut terug.

Vrijdag 23 juni 2017
Vandaag mag Claudia uitslapen, tot 7.30 uur.... Want elke dag voor zessen opstaan is niet haar definitie van vakantie. Keus voor ontbijt is best uitgebreid, als je er van houdt tenminste... Gebakken rijst, rijstepap, onduidelijkheden in rijstpapier, noodlesoep, bietjes, boontjes, groene pepertjes, kouwe thee en koffie, warme bietensap, geleipudding, cake, vers fruit en natuurlijk voor de Europeanen brood met ei. En uit de boxen komt een soort elektronisch geluid die alle zwijmelmuziek van deze wereld nog fouter laat klinken.

Wij op de brommerd - die eigenlijk een scooter is van 115 cc, dus oom agent zal best gelijk hebben gehad - naar het immigratiekantoor in Phan Thiet, 23 km naar het westen. Daar vertelt men ons dat ons toeristenvisum niet kan worden verlengd. We kunnen alleen het land uit en dan weer met een nieuw visum erin. Dat betekent dat we Saigon, een natuurpark en Mekong delta moeten skippen en morgen naar Con Dao vliegen, een archipel in de Zuid Chinese zee.

Op de terugweg maakt onze Yamaha Nouvo wel hele rare geluiden, maar we besluiten deze te negeren en voorzichtig door te rijden. Onderweg kopen we een fles Vietnamese witte wijn, vanavond eens proeven wat ze daarvan hebben gemaakt. Vanmiddag zoeken we vliegtickets naar en accomodatie in Con Dao uit en doen we gewoon lekker rustig aan bij ons onderkomen. Kitesurfen is hier heel populair, maar daar komt het niet meer van en de rode en witte duinen zijn hier niet zo imposant, als je al in Namibie bent geweest..... We zijn te verwend om van veel dingen onder de indruk te zijn, zeker na onze Afrikareis in 2004.

We drinken de fles Sauvignon Blanc/Cardinal leeg - gewoon een goedkope koppijnwijn - en 's avonds eten we onder begeleiding van een karaokefeestje van de andere resortbewoners. Er is er werkelijk geen één die ook maar een beetje in de buurt van zuiver zingen komt. Bij de buren staan de boxen ook iets te hard, dus we genieten dubbel.