Con Dao

Zaterdag 24 juni 2017
6 uur op, tassen pakken en ontbijten om 6.45 uur want dit wordt een reisdag. Het restaurant is niet voorbereid op ons vroege verschijnen, dus de receptie heeft dat kennelijk niet doorgegeven. Nou, we hoeven alleen droog brood en water want we hebben onze eigen La vache qui rit meegenomen. Dat is de enige kaas die we hier hebben kunnen vinden. WJ trakteert zichzelf nog op kouwe koffie; het went. De bus naar Saigon staat stipt om 7.30 uur voor ons hotel. We hebben geen buskaartje of betaalbewijs gekregen van de receptie maar dat komt goed, de busconducteur heeft die niet nodig. We stoppen nog bij diverse andere hotels in Mui Ne en het naburige Phan Thiet en dan komt er eindelijk wat vaart in. Nou, vaart... We hebben deze keer een chauffeur die de brommers en spookrijders niet gewoon de berm indrukt, dus hij is zeker 20 minuten bezig om 4 vrachtwagens in te halen. Dat is hem uiteindelijk gelukt en nog geen 2 minuten later hadden we plaspauze. Na de plaspauze gooit de onderbuurvrouw van Claudia haar ontbijt eruit. Haar 4 kinderen komen zo nu en dan bij haar langs, niet om te kijken hoe het haar vergaat, maar om 1 voor 1 een vet worstje uit haar voorraad te verorberen.

13.30 uur komen we aan in Saigon. We stappen direct over in een taxi, die ons op bijzonder efficiente wijze door verkeer heen richting vliegveld loodst waar wij allebei radeloos langs de kant zouden blijven staan. Het is echt ongelofelijk en fascinerend om te zien hoe weinig ruimte er tussen de verschillende verkeersdeelnemers is. Vietnamezen kunnen niet rijden, maar ze kunnen wel sturen!

Op het vliegveld gaan we op zoek naar een taxfree GoPro camera, want die doejongs, zeeschildpadden, pijlstaartroggen en ander groot waterwild moeten natuurlijk vastgelegd worden. Maar op dit vliegveld wordt alleen speelgoed, drank, horloges, sieraden, Vietnamese souvenirs en Belgische chocolade verkocht. Geen GoPro. Dan maar wat fastfood naar binnen schuiven en het vliegtuig in.

We hebben zo'n propellor vliegtuigje (ATR 72) dat ons in 45 minuten inclusief extra rondje over het hoofdeiland in Con Dao brengt. Zo'n lekker kneuterig vliegveldje waar 1 vliegtuig staat, met 1 lopende band voor de bagage. Zodat het toch nog ergens op lijkt, want die 11 tassen en koffers hadden we ook zelf nog wel uit het laadruim kunnen trekken.

De nummers op onze rugzakken worden nog even gecontroleerd en we lopen naar de uitgang van de hal. Waar we ten prooi vallen aan de taxiverkoopsters. Er staan, werkelijk, 3 taxis buiten te wachten, maar er zijn zeker 5 dames in uniform om reizigers voor deze taxis te ronselen. Ze spreken ons aan, vertellen dat we met hun mee moeten lopen, kijken mee op onze telefoon als we daarop wat info zoeken en trekken zachtjes aan onze armen richting de juiste taxi. En dat moet je bij ons niet doen. Dus wij zeggen: Motorbike. "No, no, no motorbike. Taxi!" Uiteindelijk stappen we toch in een taxi van de minst opdringerige verkoopsters die hun prijs daarvoor wel halveerden.

We worden netjes voor de deur afgezet van ATC Resort, dat bestaat uit enkele oude gebouwen uit de Franse koloniale tijd en wat nieuwbouw. Deze resort hebben we voor 4 nachten geboekt. Het is wel vrij duur, maar dan verwacht je ook wat. We installeren ons in onze kamer, ongeveer 100 m lopen vanaf de receptie. We ploffen neer op het bed, dat dat beantwoordt met een luide kraak. Oeps, dit bamboebed is zeker ook uit de koloniale tijd. Maar we zijn er nog niet helemaal doorheen gezakt. Het wordt wel voorzichtig slapen. De wc-rolhouder en het handdoekrek vallen ook uit elkaar als je er naar wijst, maar daar valt mee te leven. We proberen met zeer beperkt internet ons verder te orienteren op deze eilanden.

Badkamers in Vietnam hebben een rare indeling. In Cat Ba dachten we nog aan een ontwerpfout, maar dit is al de 4e badkamer waar de wastafel voor is, douche in het midden en de wc achteraan. Dus als je douchet, plens je de hele wc nat. Dus: Bril omhoog of deksel naar benee voor het douchen. Maar als iemand vlak na een douche moet plassen is de hele badkamer vies, of je moet eerst slippertjes uit, je voeten wassen, dan naar de wc, dan je voeten weer wassen en afdrogen en je slippertjes weer aan. Is daar over nagedacht???
We gaan eten in het restaurant van ons resort, dat in ons boekje grote complimenten krijgt, maar de hele pagina met visgerechten en diverse "lokale specialiteiten" zijn niet beschikbaar. Nou moe? Geen vis voorradig op een eiland? De 2e keus maal smaakt toch wel goed maar we beginnen nu toch wat te fronsen. We proberen in de lobby verder te internetten, maar ook hier valt ie telkens weg. Vanavond valt de stroom 2x uit, dus gewoon vroeg naar bed, nadat we onze eigen klamboe voorzichtig over het bed hebben gespannen.

Zondag 25 juni 2017
Vandaag ontbijten we origineel: brood met gebakken ei. Nou, gebakken, deze eieren zijn gepocheerd in olie! Waarom gooit die kok eerst een halve fles olie leeg in de koekenpan, voor 2 eieren? De sap is niet vers, maar mierzoete aanmaaklimonade en het water waarmee we dat aanlengen is gewoon kraanwater, met veel chloor. Zijn we nou van die over het paard getilde zeikerds? Ja, wel als we € 93,- per nacht ervoor moeten betalen in een land waar voor gemiddeld € 20,- meer wordt geboden. Wij gaan een ander onderkomen zoeken en dat vertellen we vanmiddag aan receptie.

Eerst lopen we naar de stad en lopen we binnen bij een duikschool. Deze stond op internet hoog aangeschreven voor algemene informatie over Con Dao, verhuur van motorfietsen en snorkeltochten. We boeken een snorkeltoer voor de 27e en huren een scooter. Met de scooter gaan we op zoek naar de plek waar dagelijks om 11 uur apen worden gevoederd. Die vinden we niet, maar het gekozen wandelpad leidt ons langs vlinders, vogels, hagedissen, skinken, eekhoorns en uiteindelijk... apen! Dit is veel leuker dan een voederplek. We hebben in 2 uur meer levende beesten in het wild gezien dan in de 4 weken hiervoor. Het glibberige pad eindigt bij zo'n strand waarvan je een foto wilt maken om als posterbehang achter je bed te hangen. Er zit hier ook een aap, maar die verdwijnt helaas kort na ons verschijnen.

Video van Apen:



Terug naar de scooter is uiteraard weer berg op wandelen, maar ook nu zien we alle dieren weer. Het is intussen ruim lunchtijd. Na een heerlijke maaltijd bij een restaurant dat wel vis heeft, gaan we ons orienteren op andere onderkomens. We vinden de camping zelfs al beter dan ons eigen resort, ook hier hebben ze kleine huisjes met airco en internet met goed bereik. We hoeven eigenlijk alleen nog maar 2 nachten te annuleren.

Terug in het hotel doen we ons beklag bij de receptie. Die vertelt dat we ons geld niet terug krijgen en dat komt door Expedia. Claudia belt Expedia op om dit verhaal te verifieren. Na een half uur gebel met Amerika en Nederland blijkt dat het juist het hotelbeleid is om niet te restitueren. Dat dachten we al. Dit levert een goede discussie op die uiteindelijk leidt tot een upgrade van onze kamer. We krijgen een "sea view" kamer dichtbij het zwembad, met heel bed en hele wc-rolhouder, handdoekrek en vooral: goed internet! We gaan dus niet kamperen.

Claudia brommert naar de camping om de optie te annuleren en WJ duikt het zwembad in. Een groot zwembad helemaal in je eentje. Het water is ook echt koud, dus er is ook wat positiefs te melden over ons onderkomen. Vanavond boeken we op internet de vlucht van Saigon naar Borneo en een hotel voor de eerste nacht. 28 juni wordt ook een lange reisdag, want we zullen pas om 23.50 aankomen in Kota Kinabalu.

Maandag 26 juni 2017
Vandaag gaan we kanoën. We starten om 9 uur en sturen de boot ongeveer een uur lang tussen een armada van vissersboten door. We worden veel "hello" toegeroepen en toegefloten door de vissers dus we roepen vrolijk "hello" terug. Eindelijk zijn we voorbij de laatste vissersboot en het gaat regenen. Gewoon een paar spetters hoor, maar we moeten het toch even melden. Het eiland verderop blijkt toch wat ambitieus, want onze kantoorhandjes klagen al snel over deze te leveren inspanning. Aan zeeleven zien we alleen 1x een school vissen vlak langs de kano zwemmen. We varen vlak langs de kust weer terug, maar zien ook geen apen of eekhoorntjes aan land. Zelfs geen vogels. We hebben nog nergens in Vietnam meeuwen, gieren, fregatvogels, aalscholvers of andere zeevogels gezien. Ja 4 sternen bij whale Island... Maar het is ontstellend om te constateren hoe weinig vogels er zijn. Alles opgegeten?

Claudia stapt nog in zo'n rond mandje die veel vissersboten gebruiken om naar de kant te roeien. Voor de foto. Zij heeft daar schattige associaties met Mowgli bij. WJ associeert de mandjes met bootvluchtelingen en wil er niet in.

Ietwat teleurgesteld over het gebrek aan zeeleven (ja, we zijn verwend in Afrika) brengen we de kano terug. De verhuurder vertelt ons dat ie ons vanmiddag zeeschilldpadden kan laten zien, kwartiertje varen met de boot. Dat verhaal verifieren we bij de organisatie van onze snorkeltoer.

Die vertelt dat we hoogstwaarschijnlijk morgen schildpadden zullen zien, er waren vanmorgen 2 onder de boot dus we wachten het af. Hij vertelt nog meer droevige verhalen over hoe slecht het gesteld is met de natuurbescherming hier. Er wordt hier niet gehandhaafd, de parkbeheerders zelf zijn corrupt en het is nu 5 jaar geleden dat hij voor het laatst een walvis heeft gezien. Dood, afgeslacht door de vissers. De restaurants betalen goed voor beschermde dieren en natuurbeschermers worden bedreigd. Over het hele eiland hangen affiches over het belang van natuurbescherming maar ook hier wint korte termijngeld het natuurlijk van bescherming voor het nageslacht. De verwachting is dat hier over 10 jaar geen schildpadden meer zijn. Het is maar goed dat we niet zo veel hebben gezien want elke visser pikt een graantje mee in deze lucratieve restauranthandel.

We lunchen bij het restaurant aan het strand. Claudia probeert biefstuk met mozzarella. Dat staat tenminste op de menukaart, maar het wordt varkensvlees met paprika en misschien een heel klein beetje "la vache qui rit", maar zeker geen mozzarella. Ze nemen het hier wel vaker niet zo nauw met de ingredienten.

Daarna stappen we op de brommer richting minisuper. Daar zitten 2 kassiers naar een comedy op TV te kijken. We zijn de enige klant dus een van beiden moet uit de luie stoel komen om ons te bedienen. Dan komt er een 3e kracht van buiten om onze kaas en water in een plastic tasje te stoppen. Het is ons intussen wel duidelijk dat geen enkele uitvinding, die werk efficienter maakt, door een Aziaat kan zijn bedacht.

Vervolgens brommeren we naar het strand naast het vliegveld, toch nog een goeie 40 minuten rijden. Daar is een aardig strandje, maar geen koraal, dus het is lekker zwemmen en luieren, maar niet interessant om te snorkelen. We overdenken samen hoe rot ons leventje eigenlijk is. Daarna rijden we helemaal naar de andere kant van het eiland om de zonsondergang vanaf de beste locatie te aanschouwen.

Ons eiland ligt prachtig in de zon maar onze aanwezigheid heeft dus geen effect op de westelijke horizon. Een kwartier voor zonsondergang verdwijnt de zon achter de wolken. Daarbij maken de bootjes in de haven geluiden alsof het zware helikopters zijn en zulke enorme zwarte roetwolken, dat we al voor zonsondergang terug rijden. We dineren wel in de stad.

We gaan het best bevolkte seafood restaurant binnen waar we naast de aquaria en visbaden worden gepositioneerd. Daar zie we hoe door vele klanten een grote vis of krab of kreeft wordt aangewezen. Die wordt resp. met een grote visnet of met de hand eruit geschept, gewogen en verdwijnt vervolgens spartelend naar de keuken. WJ probeert de zeeslakken (die hoeven niet eerst te worden gevangen). Nou dat weten we dan ook weer; hard zoutig rubber, waar je vooral met citroen, sausjes en kruiden wat smaak aan moet geven. Claudia houdt het op biefstuk, die zo waar deze keer ook echt van rundvlees is. Maar de bestelde broccoli is bloemkool.

Dinsdag 27 juni 2017
Komen we de ontbijtzaal in, is het helemaal verlaten. Gisteren en eergisteren stond er een heel buffet en was al druk toen we binnen kwamen. We controleren nogmaals op Claudias horloge dat het toch echt gewoon 7.30 uur is en dan komt iemand van de bediening: vandaag geen buffet maar a la carte. We bestellen 4 broodjes, 1 koffie met melk, ZONDER suiker, 1 gekookt ei en 1 jam. We hebben namelijk ons eigen water en kaas mee. We krijgen 4 halve broodjes, 2 zwarte koffie met suiker, 4 eieren en 4 jam. Bijna goed. Met welke andere bestelling zou die ober ons verward kunnen hebben? We bestellen nog 2 halve broodjes bij en besluiten de rest te accepteren. Laten we hier geen reputatie opbouwen dat we van discussieren houden.

Daarna rijden we naar de snorkelorganisator, leveren onze brommer in en lopen naar de haven. De groep is intussen gegroeid tot 18 deelnemers. We zorgen dat we als eerste op de boot stappen zodat we meteen de schildpadden onder de boot op de foto kunnen zetten. Die zijn natuurlijk al lang verdwenen. We varen een uurtje naar een ander eiland en kunnen gaan snorkelen. Claudia neemt nog even 2 mannen goed in de maling. De eerste man krijgt de rits van zijn wetsuit niet dicht. Voor mannen zit de rits op de rug, bij Claudia op de buik. "Je hebt hem ook verkeerd om aan!". 2 seconden dacht hij dat ook werkelijk. Vervolgens worden noodfluitjes uitgedeeld in 3 kleuren. Claudia vraagt om roze, want dat matcht goed bij haar masker en tenen. Hulpeloos kijkt de organisator op want Claudia kijkt er ook bij alsof ze het meent. Haar dag is al geslaagd.

Het lijkt wel of de boot is geparkeerd in de grootste verzameling minikwallen van heel Vietnam. Ze zijn niet heel gemeen maar prikken ons hard genoeg in lippen en ledematen dat Claudia het binnen 5 minuten voor gezien houdt. De locatie is verder prachtig, helder water, mooi koraal, heel veel vissen in alle soorten, kleuren en maten en eigenlijk wat het meest opvalt is: Nauwelijks afval. WJ vist 2 overblijfselen van een plastic zakop en dat is het!

We varen naar een 2e eiland en hier zijn geen kwallen. Dus ook Claudia geniet bijna 2 uur vol op van al het moois. De vangst is nu 1 bierblikje en 1 plastic waterflesje. 2 grote nylon zakken komen niet los zonder het koraal te beschadigen. Maar ook hier geen schildpadden helaas. Of gelukkig. We hebben immers nog geen GoPro.