Sepilok
Door: CenWJ
Blijf op de hoogte en volg Claudia & WJ
05 Juli 2017 | Maleisië, Sepilok
Dinsdag 4 juli 2017
We gaan naar de orang oetans, de belangrijkste reden waarom deze hele bestemming hebben gekozen. Ons hotel levert geen ontbijt, dus we eten elders. Onderweg naar Sepilok vinden we nergens een bakkertje, maar wel een eettentje waar we elk 2 bapaobroodjes met varkensgehakt eten.
Om ongeveer 8.30 uur staan we bij de Orang Utan Rehabiltation Centre, waar weesapen worden opgevangen en klaar gestoomd om terug in het wild te kunnen worden uitgezet. Het is een heel groot park waar de apen vrij zijn. Je loopt over houten vlonders door het oerwoud, er is een nursery voor de kleintjes en een voederplaats, waar om 10 uur en 3 uur fruit aan de apen wordt geserveerd. Het ziet er heel professioneel en schoon uit. Je wordt vooraf goed geïnformeerd, er is voldoende goed geïnformeerd personeel om te waken dat er geen direct contact is tussen mens en aap, de vlonders zijn goed onderhouden, je mag geen tassen meenemen (apen hebben grijpgrage handjes) en je moet je handen vooraf met alcohol ontsmetten.
Om 9 uur kunnen we naar binnen. Na 30 meter zien we al een kleine groene adder in een plant vlak naast de vlonder. Bij de nursery zien we van achter glas 5 jonge orang oetans apekooien op platforms, in een hangmat en vooral in de touwen, die ook met het achterliggende oerwoud zijn verbonden. Een enkele keer zie je een aap op de grond, waar hij zich bij voorkeur koprollend verplaatst. Een eekhoorn waagt zich ook in de touwen en op de platforms, maar die blijft wel uit de buurt van de orang oetans.
Om 9.30 uur richting voederplaats. Onderweg zien we 2 orang oetans in een boom met elkaar spelen en nog een bovenop een informatiebord. Deze komt naar beneden en loopt over de reling van de vlonder ons vlak voorbij. Bij de voederplaats is een hele familie makaken aan het ravotten, mede om de onderlinge hierarchie te bepalen. Vooral leuk is het kleintje dat bovenop een flexibele dode boom gaat zitten heen en weer schommelen. Tijdens het voeren is er geen orang oetan te bekennen. Dat is voor ons minder leuk maar betekent wel dat ze zich zelf prima redden in het oerwoud. Terug naar de nursery waar het aantal orang oetans intussen is verdubbeld. Tegen twaalven worden de apen door begeleiders naar binnen begeleid voor de schoolklas. Het park sluit tot 2 uur.
Claudia koopt een kettinkje en adopteert een orang oetan. Hij of zij heet Peanut, maar tussen alle foto's met namen kunnen we peanut niet vinden. We zullen per email worden geïnformeerd over Peanut's vorderingen op school. In de pauze gaan we naar het Sunbear Conservation Centre aan de andere kant van de weg. Hier zien we de kleinste beren ter wereld een beetje graven, maar vooral heel veel slapen op een tak van een boom. De orang oetans hebben beduidend meer aantrekkingskracht. Terug naar buiten staan we midden tussen een famillie agressieve makaken. Ze springen van boom naar boom, vallen tussen de struiken, klimmen onder en op de vlonder en komen binnen de cirkel die wij als onze persoonlijke aura beschouwen.
Klokslag 2 uur gaan we als eerste bezoekers naar binnen voor de 2e helft van de orang oetansessie. Nog voor de nursery zien we er één in een hele hoge boom naast het pad op een meter of acht. Even later zien we in dezelfde boom op een ongeveer 25 m hoge tak nog vier orang oetans. Je krijgt gewoon plaatsvervangende hoogtevrees. Dan volgt het hoogtepunt van de dag: we krijgen lessen in acrobatiek hoe je uit zo'n boom komt waarbij je soortgenoten als hindernissen fungeren. En als je niet bij de volgende boom kan, dan slinger je je eigen boom zo ver heen en weer tot je er wel bij kan. 3 apen lopen over de reling van de vlonder voor ons langs. Ideaal voor foto en film, ware het niet dat we allebei onze beperkingen tegenkomen betreffende de bediening van onze apparatuur. Als uitsmijter zien we bij het verlaten van het park een moeder en baby. Hier geboren! Wat een fantastisch park en wat een geweldige dag!
Orang Oetan Sepilok:
We gaan naar de orang oetans, de belangrijkste reden waarom deze hele bestemming hebben gekozen. Ons hotel levert geen ontbijt, dus we eten elders. Onderweg naar Sepilok vinden we nergens een bakkertje, maar wel een eettentje waar we elk 2 bapaobroodjes met varkensgehakt eten.
Om ongeveer 8.30 uur staan we bij de Orang Utan Rehabiltation Centre, waar weesapen worden opgevangen en klaar gestoomd om terug in het wild te kunnen worden uitgezet. Het is een heel groot park waar de apen vrij zijn. Je loopt over houten vlonders door het oerwoud, er is een nursery voor de kleintjes en een voederplaats, waar om 10 uur en 3 uur fruit aan de apen wordt geserveerd. Het ziet er heel professioneel en schoon uit. Je wordt vooraf goed geïnformeerd, er is voldoende goed geïnformeerd personeel om te waken dat er geen direct contact is tussen mens en aap, de vlonders zijn goed onderhouden, je mag geen tassen meenemen (apen hebben grijpgrage handjes) en je moet je handen vooraf met alcohol ontsmetten.
Om 9 uur kunnen we naar binnen. Na 30 meter zien we al een kleine groene adder in een plant vlak naast de vlonder. Bij de nursery zien we van achter glas 5 jonge orang oetans apekooien op platforms, in een hangmat en vooral in de touwen, die ook met het achterliggende oerwoud zijn verbonden. Een enkele keer zie je een aap op de grond, waar hij zich bij voorkeur koprollend verplaatst. Een eekhoorn waagt zich ook in de touwen en op de platforms, maar die blijft wel uit de buurt van de orang oetans.
Om 9.30 uur richting voederplaats. Onderweg zien we 2 orang oetans in een boom met elkaar spelen en nog een bovenop een informatiebord. Deze komt naar beneden en loopt over de reling van de vlonder ons vlak voorbij. Bij de voederplaats is een hele familie makaken aan het ravotten, mede om de onderlinge hierarchie te bepalen. Vooral leuk is het kleintje dat bovenop een flexibele dode boom gaat zitten heen en weer schommelen. Tijdens het voeren is er geen orang oetan te bekennen. Dat is voor ons minder leuk maar betekent wel dat ze zich zelf prima redden in het oerwoud. Terug naar de nursery waar het aantal orang oetans intussen is verdubbeld. Tegen twaalven worden de apen door begeleiders naar binnen begeleid voor de schoolklas. Het park sluit tot 2 uur.
Claudia koopt een kettinkje en adopteert een orang oetan. Hij of zij heet Peanut, maar tussen alle foto's met namen kunnen we peanut niet vinden. We zullen per email worden geïnformeerd over Peanut's vorderingen op school. In de pauze gaan we naar het Sunbear Conservation Centre aan de andere kant van de weg. Hier zien we de kleinste beren ter wereld een beetje graven, maar vooral heel veel slapen op een tak van een boom. De orang oetans hebben beduidend meer aantrekkingskracht. Terug naar buiten staan we midden tussen een famillie agressieve makaken. Ze springen van boom naar boom, vallen tussen de struiken, klimmen onder en op de vlonder en komen binnen de cirkel die wij als onze persoonlijke aura beschouwen.
Klokslag 2 uur gaan we als eerste bezoekers naar binnen voor de 2e helft van de orang oetansessie. Nog voor de nursery zien we er één in een hele hoge boom naast het pad op een meter of acht. Even later zien we in dezelfde boom op een ongeveer 25 m hoge tak nog vier orang oetans. Je krijgt gewoon plaatsvervangende hoogtevrees. Dan volgt het hoogtepunt van de dag: we krijgen lessen in acrobatiek hoe je uit zo'n boom komt waarbij je soortgenoten als hindernissen fungeren. En als je niet bij de volgende boom kan, dan slinger je je eigen boom zo ver heen en weer tot je er wel bij kan. 3 apen lopen over de reling van de vlonder voor ons langs. Ideaal voor foto en film, ware het niet dat we allebei onze beperkingen tegenkomen betreffende de bediening van onze apparatuur. Als uitsmijter zien we bij het verlaten van het park een moeder en baby. Hier geboren! Wat een fantastisch park en wat een geweldige dag!
Orang Oetan Sepilok:
-
05 Juli 2017 - 11:04
Inge:
Wat een avonturen weer! Zo leuk om het allemaal te volgen.
En Claudia: gefeliciteerd met Peanut ;-) -
05 Juli 2017 - 14:41
Rinus:
Achterdochtig geworden in het corrupte Brazilie vraag ik me betreffende dit soort adoptieprogramas in tropische landen af of Peanut inderdaad bestaat (niet in de foto galerij schrijf je) en niet zomaar een naam is zonder eigenaar, waarmee geld geincasseerd wordt. -
05 Juli 2017 - 15:21
Mirella:
Nou Clau, deze kan je maar weer mooi van je bucketlist af strepen. Enne...gefeliciteerd met de gezinsuitbreiding, daar gaan we binnenkort wel even op proosten :-) -
07 Juli 2017 - 10:52
Claudia & WJ :
Allen dank voor de felicitaties. Het adoptiepakket met certificaat en fotos is ondertussen gemaild. En natuurlijk betaal je gewoon een bedrag dat voor algemeen gebruik is voor het verzorgen en groot brengen van alle orang oetangs die in Sepilok verblijven. Gewoon een goed doel gesteund. We hebben de orang oetangs ondertussen ook in het wild gezien, daarover meer in ons volgende verslag! -
09 Juli 2017 - 23:16
Anja Verdegaal:
Geweldig om weer even in Sepilok te zijn ook wij hebben daar genoten van de orang oetangs en gingen pas weg als de tent dicht ging. Ga vooral eten bij de drukste" chinees"restaurants in borneo en kies een vis(uit het aqaurium) met lekkere groenten. het is puur en smakelijk eten. Ook de tomyam soep zal wj bevallen. -
11 Juli 2017 - 11:46
Pepijn:
Mooi om te lezen :-). Gefeliciteerd met jullie adoptie-pinda!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
