Van Kota Kinabalu naar Sandakan

Zondag 2 juli 2017
Claudia's ogen zijn aardig opgeknapt, waarmee de malariapillen als enige verdachte overblijven. Wat een gif krijg je eigenlijk van onze "gezondheidscentra" en daar betaal je dan grof voor. Claudia bestelt een omeletje bij haar ontbijt maar krijgt een omelet met ui en paprika, niet bepaald haar favoriete groenten. Kennelijk zijn de koks hier gestimuleerd om meer eigen initiatief te tonen, maar Claudia schuift dit initiatiefrijke eitje richting WJ. Bestel dan maar een "sunshine egg". Deze wordt zonder ongewenste supplementen binnen 1 minuut bezorgd. Nog half rauw, maar deze eet ze wel op.

Dan checken we uit, maar nu definitief, en rijden naar de zondagsmarkt van Kota Kinabalu. Op deze markt is veel meer variatie. Helaas worden ook veel te jonge hondjes, kittens, hamstertjes en zelfs jonge egeltjes verkocht, maar de omstandigheden van de beesten valt ons nog alles mee. In Antwerpen op de vlooienmarkt wel schrijnender dierenleed gezien. Claudia koopt nog een enkelkettinkje voor weinig, maar gaat nog niet haar assortiment op cadeautijd.nl uitbeiden met handelswaar uit Sabah. De bewerkte kokosnoten, die er uitzien als gezichten, zijn wel grappig.

We rijden verder naar Tuaran, waar ook een markt is. Claudia wordt verwelkomd door een grote sprinkhaan die op haar neus landt. De liefde is niet wederzijds en deze landing is dus van zeer korte duur. Veel kleding, groente, fruit en vis op deze markt. Is wel aardig. We blijven nog stil staan bij een biljartclub waar op pooltafels om geld een soort van snooker wordt gespeeld. Met 6 rode ballen en verder dezelfde kleuren en posities en spelregels als bij snooker. Alleen als de rode ballen zijn weggespeeld, moet ook na een gele bal een kleur naar keuze worden gepot. Zo ook voor groen t/m roze. Langs de kant wordt ook meegewed om wie er wint. Wij woren uitgenodigd om te spelen, maar we willen weer verder.

We stoppen nog bij een "upsidedown house". Het hele huis staat op zijn dak, de meubels en zelfs de auto in de car port zijn tegen het plafond (de vloer dus) geplakt. Leuk idee, vooral voor 1 foto. WJ vindt het zo stom dat ie er geen toegangskaart voor over heeft. Laat Claudia maar een foto maken. Maar Claudia krijgt een hele prive rondleiding, dus die 3 fotos kosten nog enige tijd ook.

We rijden door naar Kinabalu Park. Dit park ligt om de hoogste berg van Borneo. Het is hier heerlijk koel, maar door de wolken hebben we de hele berg nog niet gezien. We lunchen hier, informeren naar de wandelmogelijkheden en rijden door naar onze resort, 5 km verderop: Pine Resort. Zoals de naam doet vermoeden, veel naaldbomen en coniferen hier. Doet helemaal niet tropisch aan. WJ houdt wel van deze temperaturen. Maar hier aangekomen braken de wolken hun complete inhoud de rest van de middag over ons heen. Geen buitenactiviteiten vanmiddag meer. Gelukkig is er naast "mountain view", waarvan nu niets is te zien, veel ander vermaak georganiseerd hier, zoals bidkamer, wasruimte voor gehandicapten, konijnenhuis, visvijver, kinderspeeltuin, pebble voetmassage en een karaokelounge.

Om een uur 7 pakken we de paraplus en wagen we ons buiten waar het water nog steeds naar beneden klettert. Komen we buiten, is het al uren droog. Blijkt dat we naast de plaatselijke waterval wonen en hebben we ons verbeeld dat het nog steeds hard regende. Het was ook zo raar, meer dan een uur regen. We hebben best honger en bestellen een grote Beef Teriyaki en een grote Beef Rendang. Er worden 2 hele schalen voorgezet, dit krijgen we nooit op. WJ vraagt om een "doggybag", maar die term kennen ze hier natuurlijk niet. Dat heet hier "take away". Ja die honden hier zoeken zelf maar eten.

Maandag 3 juli 2017
Beter op de kaart van Sabah kijkend, willen we een gekozen bestemming naar voren trekken: Deramakot wordt de bestemming voor morgen of overmorgen. Onbekend natuurpark, niet genoemd in Lonely Planet en heel weinig toeristen. Wel prijzig en alleen met 4WD auto bereikbaar. Via internet proberen we bij 3 reisorganisaties offerte te vragen. Maar het kost zeker 10 minuten om 1 webpagina te openen en WJ moet met zijn dikke vingers de email 2x op een tablet over tikken want internet valt steeds uit.

Pas om half 10 starten we de wandeling in Kinabalu Park, aan de voet van Mt Kinabalu. De wandeling gaat eerst helemaal naar de rivier en die volgen we vervolgens stroomopwaarts. Na een kwartier begrijpen we pas de meegeleverde kaart en beseffen we dat we precies de andere kant op lopen dan bedacht. Maakt niet uit, de wandeling is mooi, door een prachtig bos, soms zakt een schoen in de modder weg en veel op en neer geklauter. Stappenteller is om half 11 al tevreden: "doel bereikt". De terugweg via een ander pad en deze is veel steiler dan de vorige. WJ glijdt een keer goed uit en zijn broek en arm is vanaf nu in modderbruine camouflagekleuren getint. Ook Claudia glijdt uit, maar zij presteert dat op een van de weinige droge stukjes, haar broek blijft gewoon blauw. Om 12 uur zijn we weer terug bij de parkingang.

We rijden door naar Poring Hot Springs. De heetwaterbron trekt ons niet, blij dat het eindelijk een beetje koeler is hier, maar er is ook loopbrug over de boomtoppen en de Rafflesiabloem zou hier moeten bloeien. We ronden eerst de maaltijd van gisteravond af en lopen langs de badende mensen naar de loopbrug. Eerst een heel eind omhoog en dan je hoogtevrees overwinnen op zo'n wiebelbrug. We zien nauwelijks een vogel en geen eekhoorn, maar vinden het toch de moeite waard.

Ook hier zijn de plattegrondjes zo onduidelijk dat we na een kwartier zoeken pas het Rafflesiacentrum vinden, dat vandaag is gesloten. We maken op afstand een foto van 1 bloem die op een tafel ligt. Grote kans dat deze bloem niet echt is, maar een houten dummie.

Na 500 meter rijden zien we een bord dat een bloeiende Rafflesia aankondigt. Dit moet de grootste bloem ter wereld zijn en deze bloem zou al 80 cm groot zijn. We denken dat de meetlint 2x de omtrek heeft gemeten, maar het was geen dummie.

Laatste bestemming vandaag is de vismassage van Kampung Luanti. Hier kan je de rivier in en dan bijten de vissen je huid schoon. We rijden eerst 10 km verkeerd en de weg wordt slechter en slechter. Misschien ligt het toch niet aan de kaartjes, kunnen wij gewoon geen kaart lezen. Dezelfde weg terug en dan de goeie weg. Eindelijk gevonden, is deze dicht wegens te hoog water. Heeft kennelijk voordat wij hier aankwamen nóg meer geregend. Wij moeten ongemasseerd verder.

We besluiten in 1 ruk door te rijden naar Sandakan aan de oostkust van Sabah. Onderweg krijgen we een serieuze tropische regenbui over ons heen, maar vlak na zonsondergang vinden we ons hotel in de nieuw gekozen bestemming. Deramakot moet toch maar even wachten.