Koh Tao

Donderdag 19 oktober

Gisteravond hebben we onze verhalen uitgeschreven en geprobeerd alles op waarbenjij.nu te plaatsen. Nou dat valt niet mee. Wij krijgen geen bevestigingsmail en niemand schijnt een berichtje te hebben ontvangen. Morgen weer proberen. En we hebben de trein voor de wintersport geboekt! Goeie voorpret en we zien al uit naar de kou. De treinreiswinkel had op onze offerteaanvraag enkele reis Innsbruck bedacht in plaats van retour Mayrhofen of Jensbach… Da’s ook niet meer wat het geweest is.

We mogen uitslapen. Vannacht hebben 2 Thaise medebewoners gezamenlijk een bijzondere imitatie gedaan van een opgesloten koe die eruit wil. Weer eens wat anders dan ons gesnurk. Wat gaan we vandaag doen? We besluiten een snorkeltocht van 11 tot 18 uur. Kunnen we nog rustig aan doen. Eerst een ontbijtje. We hebben gemerkt dat je meer betaalt voor een ontbijt waarbij we alleen de ingrediënten bestellen die we willen, dan voor een standaardontbijt, waarin onvermijdelijk varkensvlees zit. Claudia houdt vast aan omelet en toast en juice, maar toast krijg je niet zonder een bakje jam hier. WJ probeert de full English breakfast: Claudia’s ontbijt spek en ham en worst en tomaat en koffie. Eerste koffie sinds Finland. En meteen de laatste ook in Thailand. En die worst, die zou zelfs McDonalds je niet aan durven bieden toch? Jeetje wat een droefenis. Dat arme varken moet echt een rotleven hebben gehad, waarschijnlijk geïmporteerd vlees uit Nederland. Morgen weer ontbijt op maat.

We doen weer een poging om onze verhalen online te krijgen, maar nog steeds geen bericht van waarbenjij.nu. Claudia staat al om kwart over 10 klaar en wil ons huisje op slot draaien, maar ons vertrekpunt is voor onze deur. WJ probeert nog wat Thais te leren, maar wát een moeilijke taal. Je ontdekt wel dat de Thai hier veel aanduidingen letterlijk hebben vertaald naar Engels. Op een boot staat bijv. “maximum 40 passenger persons.” Op een nooduitgang “No leave outside”. “Testy meals” klinkt bij het restaurant eerder als een uitdaging dan een uitnodiging.

We worden opgehaald door een pickup truck en stappen achterin. We halen nog 2 Nederlanders en 2 Israëliërs op en verzamelen in een kantoortje. De Nederlander vertelt dat hij voor de 30^e x in Thailand is… Een Australiër hoort ons Nederlands praten en vraagt ons wat er toch mis is in ons land dat iedere Nederlander zo graag wil reizen. Geeft inderdaad wel te denken.

Iedereen krijgt een “all inclusive” polsbandje. WJ biedt beide polsen tegen elkaar aan, maar zo beklemmend hoeft dit ook weer niet gevoeld te worden. We hebben onze eigen snorkels maskers mee, alleen is er bij Claudia 1 onderdeel stuk, het rubbertje waarmee je de snorkel aan het masker bevestigd. Ze vraagt of ze die los hebben en of ze die kan kopen. Ze krijgt er 1 en er wordt gezegd: “pay tonight”. Oke. We zijn vrijwel de enigen die ook flippers huren, we steken een boot over om bij onze boot te komen en varen weldra langs Koh Tao naar Ko Nang Yuan, een kleiner eiland, nog geen halve km van Koh Tao. We mogen naar een uitzichtpunt of snorkelen. Ja, snorkelen, daar kwamen we voor. We liggen al in het water. Helaas is onze dry bag niet meer dry, want Claudia’s smartphone, ons geld en rijbewijs is al vochtig. Dan maar vertrouwen op onze medemens en we brengen onze waardevolle dingetjes terug naar het strand. Weer in zee valt direct op dat alle koraal dood is. De Nederlander was hier een paar jaar terug ook geweest, maar schrikt van hoe het er nu bij ligt. We zien diverse mooie vissen en testen onze vaardigheden met onze GoPro. Diverse foto’s en filmpjes staan ondersteboven, we weten nog niet hoe we dat voor elkaar kregen.

Onderweg naar de volgende duik krijgen we lunch op de boot: rijst met kipgehakt, gewokte groenten en watermeloen met ananas. Tijdens alle volgende duiken blijkt dat het koraal overal om Koh Tao dood is. Het zeewater is dan ook veel te warm. Arme volgende generatie, te laat geboren om zelf te kunnen ervaren hoe mooi onze wereld is geweest. Gelukkig is het hier wel afvalvrij, we missen het afval in de zeeën van Vietnam (hele kartonnen dozen op zee), Maleisië (een uur varen door plastic flesjes) en Indonesië (kilo’s afval op de zeebodem) als kiespijn. Dat hebben de Thai veel beter onderkend.

In de derde baai spotten we een baby haai, een ongeveer 1 meter lange blacktip. Het heet hier dan ook Shark bay. Onze gids is door het dolle heen, ondanks dat ie ‘m elke dag ziet, later zien we nog een tweede. De haai komt recht op ons af en zwemt nog geen meter voor GoPro langs. Fantastisch mooi beest! Uiteindelijk zien we in de laatste duik een “green turtle” (soepschildpad), maar er zijn zo veel toeristen omheen dat het niet meevalt een foto te maken zonder toerist. Je voelt je direct bezwaard om er bij te blijven. Het schildpad graast verder van de restanten van het koraal. Wij zwemmen weg van de drukte en tegen het einde van de snorkeltocht vinden we een 2^e soepschildpad! Onze dag was zeer de moeite waard.

Tegen half zes zijn we weer terug bij de haven. Net voordat we aankomen in de haven komt onze gids naar Claudia toe en zegt dat ze het rubbertje mag houden en niet hoeft te betalen. Nou dat is wel heel erg lief. Ze bedankt hem in het Thais: “Khorp khun kha”. Onze boot mag kennelijk niet op het vertrekpunt aanmeren, uiteindelijk moeten we 5 dubbel geparkeerde boten oversteken om aan wal te komen. Redelijk onverantwoord, maar gelukkig komt iedereen en alle tassen ongedeerd aan.

’s Avonds gaan we in een dorpje op loopafstand eten. Het is schreeuwerig van de speakers, vuurspuwers op het strand moeten de hele avond lang bezoekers aantrekken en de gemiddelde leeftijd is onder de twintig. We worden te oud voor deze drukte want wat genieten we van ons huisje op het terrein waar het restaurant al om 6 uur sluit. Wel hebben we allebei heerlijk gegeten.

Vrijdag 20 oktober

WJ staat om 6 uur op. Er zijn zo veel dierengeluiden, ga eens lekker buiten op onze “chaise longue” liggen. Er lopen wel 10 eekhoorntjes langs de bomen omhoog en omlaag, vooral achter elkaar aan. Er zijn best veel verschillende soorten vogels die lawaai maken en heen en weer vliegen. Gelukkig maar. Er komt een reiger op ongeveer 10 meter afstand in de boom zitten. Heerlijk stekje om wakker te worden!

Als Claudia ook wakker is, besluiten we dat vandaag onze vrije dag wordt. We hoeven helemaal niets. En het regent niet eens! Wat nou regenseizoen in Thailand? We hebben alleen regen gehad toen we in een bus zaten of in Bangkok een korte bui, toen we binnen zaten te eten. We komen er ook achter dat 1 wasbeurt in Bangkok onze kleding 10 jaar ouder heeft gemaakt. Alles is iets bleker en er zit al een gaatje in een Okimono shirt. Oh ja, ook daarom namen we altijd alleen oude kleren mee op vakantie.

We nemen ontbijt bij het restaurant van de resort naast ons, hier hebben we eergisteren gedineerd. Prachtig plekje met uitzicht over de hele baai aan de westkant van Koh Tao. Heerlijk ontbijtbuffet inclusief omelet en fruitsap. Claudia heeft mango-aardbei, maar die heeft weinig smaak, WJ heeft ananas-passievrucht, een hele lekkere combinatie van zoet met zuur. Na het ontbijt gaat Clau chillen in het water, WJ slaapt alsnog uit. We doen allebei na elkaar een lange snorkeltocht in onze eigen baai, zien wel diverse mooie vissen, maar het zicht is net niet helder genoeg voor mooie plaatjes.

Claudia koopt wat snacks en drank in, terwijl WJ zijn rapportage van Finland afrondt. Geeft meer rust in ons hoofd. We kaarten en kletsen wat en slaan lunch over. De chaise longue is voor meer dan de helft in beslag genomen door onze huiskitten, die, net als onze katten, zich het liefst zo lang mogelijk maakt. ’s Avonds weer gedineerd in ons ontbijtrestaurant. Uiteraard weer de ananas-passievruchtsap besteld, maar lijkt dit keer alleen passievrucht te zijn, dat is alleen maar zuur. Allebei heerlijk gegeten, maar de sea bass van Claudia was buitengewoon. We kaarten totdat we door hebben dat we de laatste gasten zijn, rekenen af en gaan weer naar ons huisie.

Zaterdag 21 oktober

Onze laatste dag in Koh Tao. Het weer heeft een groot deel van de ochtend gedonderd en gebliksemd, maar geen regen. We ontbijten weer bij het restaurant op ons eigen terrein en vinden het zowaar lekker vandaag. Allebei een omeletje en casinoboterhammetjes en het sap is echt, geen ranja, zoals eergisteren.

We gaan een brommer huren, je kan in een dag weliswaar lopend over dit hele eiland van 7 bij 3 km komen, maar daar is het te warm en te heuvelachtig voor. Je kan hier ook met de taxiboot, maar we denken dat een brommer je het snelst overal brengt. 250 Baht voor 24 uur een scootertje, omgerekend € 6,50 J inclusief Willempie-helm en exclusief benzine, de scooter wordt vrijwel leeg geleverd. Even een rondje proberen en ja hoor, WJ voelt zich volwaardig motorrijder. Claudia achterop. We scooteren als eerste naar de pomp. Een andere Nederlander laat eenzelfde huurscooter vullen met 50 Baht, wij dus ook. Maar dat levert maar 1 streepje extra op, doe er maar 100 bij. Ja hoor, volle tank! Weer een zorg minder. Wij gaan op zoek naar Tanote Bay, beetje op richtinggevoel, maar komen om een uur of 10 op Taa Toh Lagoon beach aan, ongeveer op de zuidpunt van het eiland. Ziet er ook wel OK uit en we hebben de hele dag. Maar het laatste stuk is zo steil en ongeasfalteerd dat Claudia afstapt. We parkeren de scooter en lopen het steile stuk naar beneden. Daar blijkt dat je 20 Baht toegang moet betalen. Hadden we al ons geld onder het zadel weggestopt… WJ gaat geld halen en rijdt de scooter ook naar beneden. Uiteindelijk snorkelen we langs de rotsen om uiteindelijk bij een strandje verder uit te komen: Freedom Beach. Onderweg zien we best veel vissen. Maar geen hele bijzondere. Het leuke is dat we via een steiger het hele stuk terug kunnen lopen. In 3 minuten zijn we weer bij onze handdoeken. We drogen op en lopen terug omhoog. WJ neemt het steile stuk op de scooter, Claudia loopt liever.

Nu vinden we wel de juiste weg naar Tanote Bay, een hele berg over en een behoorlijk steile weg naar beneden, maar nu wel op asfalt. Je hoeft hier niet te betalen en het ziet er best gaaf uit. In het midden van de baai is een rotspartij van een meter of 10 hoog, waar de lokale durfalletjes op klimmen en vanaf springen. Na een koud drankje de snorkels aan en al een meter van het strand komen de vissen op ons af. Een deel van het koraal is hier nog niet dood en in deze baai wemelt het van de kleurrijke vissen. We hebben de meesten al wel gezien, maar niet in deze aantallen. We snorkelen een keer of 3 en hoeven niet meer weg bij deze baai. Halverwege de middag gaat het regenen en op de terugweg naar het strand ziet Claudia zelfs 2 haaien. We denken allebei dat we echt hele mooie opnamen hebben gemaakt, maar het blijkt dat GoPro ons beiden gedold heeft. Hij stond aan toen we dachten dat ie uit was en omgekeerd. Hele creatieve opnamen, maar niemand wil hiernaar kijken. Claudia bestelt om 15:59 uur nog snel een drankje, want om 4 uur begint Happy Hour. Een vlinder fladdert telkens om Claudia heen en landt tussen haar schoenen, even later zelfs op haar schoen. Kennelijk heeft de antimuggenspray aantrekkingskracht op vlinders.

Om kwart over 4 rijden we terug naar ons huisie, onderweg kopen we nog wat biertjes en chips voor een ouwerwetse zaterdagavond. We eten weer bij ons favoriete restaurant en deze keer hebben we allebei Claudia’s visgerecht van gisteravond. Weer een topper. Vanavond eerst de tassen pakken en dan kunnen we aan het bier. De 2 koeien zijn weer opgesloten hiernaast, zo te horen. Na een half biertje vallen we allebei in slaap. Wij zijn die ruige zaterdagavonden ook niet meer gewend.

Zondag 22 oktober

Onze beide wekkers gaan om precies 5:30 uur af. Vandaag is een reisdag, dus 6:15 uur staat de taxi-ophaaldienst voor de deur. Alle apparatuur is vannacht opgeladen en kan worden ingepakt. We ontbijten crackertjes met Kiri kaas, de meeste crackers zijn al kruim, dus we hoeven niet al te hard te kauwen. Intussen begint het keihard te regenen. Dat vinden wij een overdreven emotionele reactie van de hemel hier vanwege ons vertrek. Om tien over zes staan de gezusters van de accommodatie met een pickup truck klaar voor de deur, in de stromende regen klimmen wij met koffer en tassen in de achterbak van de truck. En we spuiten de heuvel op. ’t Is weliswaar overdekt, maar de regen komt van alle kanten binnen. In de dalen staat de weg al 20 cm onder water en helling op en af lijkt het wel of we door een rivier heen rijden. Niet geheel droog maar ruim op tijd worden we afgezet bij de pier.

We varen om één minuut over zeven met een snelle boot weg uit de haven en gaan via 2 andere eilanden (Koh Pha Ngan en Koh Samui) over een vlakke zee naar het vasteland. We zien onderweg zo waar enkele vogels – soort zwarte sternen en zwaluwen, maar geen enkele meeuw of aalscholver, ook geen dolfijnen of walvis(sen). Aan vaste land is het even wachten op het 2^e minibusje en na een kwartier rijden we richting Khao Sok. Claudia raakt in gesprek met een ander Nederlands stel, WJ zit naast de chauffeur die nét iets beter Engels kan dan wij Thais. Hij wijst naar voren en zegt Polly Polly!, blijkt dat ie naar een auto met oranje zwaailicht wijst, politie dus. WJ duikt weg, want dat zijn nooit mijn vrienden, en de chauffeur moet lachen. Verder reageert hij al rijdend direct op alle telefoontjes en whatsapp en dat heeft direct effect op zijn rijvaardigheid.

We worden heelhuids afgezet bij ons hotel en krijgen hier een welkomstdrankje, een soort cassis zonder prik, blijkt later hybiscussap te zijn. Waarna het programma voor de hele week wordt doorgenomen, ja dat hadden we inderdaad geboekt. De receptioniste schrijft alle afgesproken tijden op, maar die zijn wij al na enkele minuten vergeten. Strakjes nogmaals vragen en dan met pen en papier erbij. Ze spreken best goed Engels hier, maar hebben een aparte klemtoon. Activity klinkt meer als DVD en Safari heeft de klemtoon op Sa. We moeten straks geld pinnen, want ze accepteren hier alleen cash. Na 10 minuten mogen we naar onze boomhut, een piepklein huisje op ongeveer 3m hoogte. Er is nauwelijks ruimte voor onze tassen en naast het bed is net ruimte voor 1 nachtkastje. Het bed is omhuld door een klamboe, en de douche hangt in een boom. Er is ook een “stortdouche” is, daar stroomt het water uit een holle boom van kunststof. Allemaal heel leuk, maar ook heel onhandig, de hele badkamer staat blank na een douche, want het doucheputje is aan de andere kant naast de wastafel, daar valt het recht naar beneden, het oerwoud in. De WC afvoer lijkt wel ergens anders heen te gaan.

We lunchen Vietnamese loempia’s (helaas de gefrituurde versie) en Poh Pia Goong, de lokale specialiteit. Je krijgt blaadjes die je moet vouwen tot een filtertje en daarin doe je pinda’s, rode peper, gember, limoen, kokos, ui en een sausje. Heerlijke smaakbom, maar WJ moet huilen van dat piepkleine stuk rode peper.

We vragen naar het weerbericht, maar dat is onvoorspelbaar. Uiteindelijk denken wij van niet, want het regent hier gewoon elke dag en tussen de buien is het droog. We gaan een wandeling doen naar de waterval, dat is ongeveer 2,5 km vanaf de ingang van het park, dat overigens ook ruim een km van ons hotel is. Claudia koopt nog een antimuggenflesje, de lokale werkt meestal het best, en we lopen langs allerlei restaurants en massagesalons naar het eind van de weg, de ingang van het park dus. Onderweg zien we ook dat toeristen in autobanden worden gelokt om van de rivier af te dobberen. Ook daar voelen wij ons te oud voor.

We schrijven ons in bij het park en beginnen aan de wandeling. We zien heel veel vlinders, in vele soorten, die zich goed laten fotograferen. En even later ook een hele familie makaken. Er zijn diverse vogelgeluiden, maar die laten zich niet zo makkelijk zien. Het gaat telkens weer even regenen en dan is het weer droog. Poncho aan, poncho uit, poncho aan, poncho uit. Het maakt uiteindelijk niks meer uit, want onze shirts zijn óf drijfnat van de regen, óf van ons eigen zweet. We doen er bijna 2 uur over om bij de waterval te komen. Het laatste stuk is heel steil naar beneden, over een intussen best gladde route. WJ doet het laatste stuk alleen en fotografeert de stroomversnelling, dit mag strikt genomen geen waterval worden genoemd. Op een steen poseert een piepklein kikkertje, dus die mag ook op de foto.

Op de terugweg regent het alleen maar, dus we kijken niet meer veel in het rond. De apen zitten er nog, maar die hebben we al op de foto. Binnen een uur zijn we weer bij de ingang en we lopen terug naar onze boomhut. Daar ontmoeten we weer een ander stel Nederlanders van onze leeftijd, die ons een biertje aanbieden. Daar blijft het niet bij en uiteindelijk eten we gezamenlijk en drinken we tot sluitingstijd om 10 uur en douchen we pas na afloop. Zij waren wel in een binnenband gestapt en waren heel positief. Hebben langs de rivier diverse apen en een slang gezien. Hmm, we twijfelen.

Het bed is hard, kort en je kan je slechts tot heuphoogte bedekken met een te warm synthetisch dekbedje. Wel een manier om de airco minder hard te laten werken. Maar je moet je wel bedekken, want de klamboe hangt scheef boven het bed en de onderkant ligt dus tot je heupen op het dekbed. Toch vallen we beiden vrij snel in slaap. Morgenavond gaan we in onze eigen katoenen dekboedhoes liggen, lekker koel en ademend. Dan zullen we er ook achter komen dat we samen onder een eenpersoonsdekbed lagen, die ze dwars hadden gelegd.