David

Donderdag 20 december
We eten ons fruit als ontbijt en gaan op zoek naar toerist informatie. We komen eerst bij een reisbureau die eigenlijk alleen toertjes organiseert voor andere reisorganisaties en niet is ingericht op zo maar binnenvallende toeristen. De info is dan ook beperkt. Dan gaan we op zoek naar de I. Het adres in ons boekje is anders dan op het kaartje is aangegeven, dus we zijn wat verdwaasd. Natuurlijk lopen we eerst naar het verkeerde adres. Nadat we die eindelijk hebben gevonden, blijkt dat daar 4 mensen werken die GEEN informatie hebben, geen plattegrond van David, geen info over de omgeving, gewoon niets. Oh, toch wel, we krijgen een kaart van heel Panama. Gratis. We proberen nog 1 reisbureau en daar zit Lucy. Het is alsof we een hele andere wereld in stappen. Lucy is geweldig, spreekt uitstekend Engels en Frans, maar vindt dat wij het eerst in Spaans moeten proberen, dan krijg je meer van het land mee. We krijgen hier echt nuttige informatie, terwijl Lucy niets aan ons wil verdienen. We krijgen onderhandelingstips voor bij de bootjes en moeten als we naar Boquete gaan ook geen dure toer doen, maar gewoon 3x in een andere bus stappen en dan heb je alles gezien. Ook krijgen we tips voor betere hotels in David. Lucy is wel in de heer en vanavond is er een kerstviering met de kindertjes. Wij beloven Lucy dat we erbij zullen zijn, want ook dat is cultuur snuiven.
We wisselen van hotel, gaan buiten de stad wonen in een hotel met grote achtertuin, zwembad en hangmatten. Het is al te laat om dingen te ondernemen, dus we chillen de rest van de middag in de achertuin. Kan Claudia wat uitrusten. WJ doet na een korte instructie een was, maar had alleen de instructie over de hoeveelheid waspoeder verkeerd begrepen. Het waswater schuimt bijna over de overloop heen en de was komt met waspoedervlekken uit de droger. Door de consternatie komen we te laat bij de kerstviering, maar die is gelukkig uitgesteld door de regen, dus eigenlijk zijn we precies op tijd. Zodra Lucy met de kindertjes (die verkleed zijn als engeltjes en als Maria en Jose) krijgt WJ een sambabal om de maat mee aan te geven van alle liedjes die hij zelf niet kent. Ja, ritmiek was nooit de sterkste kant van mijn muzikaliteit, maar gelukkig zijn er nog meer met een sambabal. Na ruim een uur krijgt iedereen een mierzoete limonade en een doggiebag met cake, een lollie en een zakje chips.
We eten allebei soep (Claudia kleine soep, WJ grote soep) en steak in het centrum. WJ is halverwege zijn soep als het hoofdgerecht al op tafel wordt gezet. Met een "permiso" wordt de soep opzij geschoven en de steak ernaast gezet. Effe dooreten, jongen. Het eten is wel oke, de vruchtensappen zo waterig, dat we die niet eens opdrinken.
Onze hoge verwachtingen van Amerika van al dat vers fruit en met die vruchtensappen waren in het algemeen ook al te hoog, helaas.