Flores en Tikal

Dit wordt de 3e poging om dit verslag aan waarbenjij.nu over te dragen en ik hoop dat het daarbij blijft, want dat is ook het gemiddelde aantal pogingen om deze site te vullen met een verslag. Wat zijn computers hier gebruiksonvriendelijk en wat is dit een waardeloze site! Nou, daar gaat ie.
Zaterdag 1 december
Om 2:50 uur staan we beneden in het hotel. De achterdeur is met hangslot afgesloten en de receptie, die toegang geeft tot de voordeur, is ook afgesloten. We zitten als ratten in de val! We kloppen voorzichtig, doch dringend aan bij de receptie. Na enkele minuten doet een zichtbaar onuitgeslapen man de deur open en kijkt ons fronzend aan. Wij geven in ons beste Spaans aan dat we wachten op vervoer om 3 uur en er graag uit willen. Hij zegt waarschijnlijk dat ie pas open doet als het busje er is, want na zijn gemompel gaat de deur gewoon weer dicht. Gelukkig gaat de deur weer open als stipt om 3 uur de buurt wordt gewekt door getoeter in de straat. Onze chauffeur denkt tijd te winnen door in de smalle straatjes van Flores vol gas te geven en vlak voor het afslaan vol op de rem te douwen. En dat op bestrating waarbij vergeleken kinderhoofjes als asfalt zouden aanvoelen. We halen toeterend nog enkele vroege vogels op bij andere hotels en vertrekken in volle vaart richting Tikal. We komen dan ook als eersten aan bij het hek van het park. We wekken de bewaking die de poort buiten de openingstijden opent voor toeristen die 100 Quetzals (ca.10 euro) meer betalen bovenop de toegangsprijs van Q 150. Om 4.30 uur komen we bij het eindpunt voor de bus en beginnen we aan een stevige wandeling omhoog. We hebben moeite om een paar Australiers op teenslippers bij te houden. Onderaan de tempel aangekomen vraagt onze gids vanaf nu muisstil te zijn, is het nog 170 traptreden omhoog en dan zijn we op de bestemming. Het verzoek om stil te zijn is kennelijk niet helemaal overgekomen bij de andere groepen, getuige de hoeveelheid onzin die er nog uit de monden komt om het niet over klittenband, ritsen, plastic zakjes en zelfs een naar beneden rollende rugzak te hebben. Als je dat allemaal wegdenkt, is het best indrukwekkend om het oerwoud te horen ontwaken. Veel brulapen en vogelgeluiden (nee, geen haan deze keer). Het is te mistig om van de zonsopkomst mooie fotos te maken, we kunnen de tempel waarachter de zon vandaan moet komen nauwelijks zien, maar we genieten wel.
Onze gids vertelt van alles over de Mayas en de tempels en toont allerlei plaatjes uit een boek en een oude National Geographic. Wij letten vooral op de geluiden om ons heen hen zien coatis (soort neusbeer), waarvan eentje een sigarettenverpakking uitlikt, een quetzal (de nationale vogel en munteenheid van Guatemala), een klein wild varkentje (waarvan de gids vertelt dat ie erg goed smaakt), slingerapen, eekhoorntjes, toekans en een kruising tussen pauw en kalkoen. Onze gids krijgt op zijn kop van een archeoloog omdat hij onze groep over een afzetting heeft geleid. Mocht dat niet? Je kan ook niet alles weten als gids. Om 10:30 uur wordt het echt heel druk in Tikal, dus besluiten we terug te gaan met de eerste bus van 11 uur. We kijken nog naar een krokodillenpoel, maar zien er geen, wel staat Claudia midden op het mierenspoor en trekt ze veel bekijks bij het afslaan van deze gevaarlijke beesten (army ants). Nog een bakkie en dan om 10:50 uur naar de bus. Die is al weg, nu moeten we 1½ uur wachten. Voor de bus van 12:30 staan 15 mensen klaar, er moet dus een 2e bus komen. Wij lopen met 7 achter een man aan die ons mee roept naar een ander busje. Daar aangekomen blijkt de chauffeur te ontbreken, de man stapt in de eerste bus en weg zijn ze. Daar sta je dan. Gelukkig komt de chauffeur in een derde busje en we stappen over op die.
In Flores slenteren we wat door het dorpje, eten wat in een restaurant waar elke tafel zijn eigen prive fan heeft en gaan moe naar bed.