Flores en Komodo

Zaterdag 12 augustus 2017
We vertrekken met 1 uur vertraging van Makassar (Sulawesi) naar Denpasar (Bali). Daarvoor krijgen we als compensatie een doosje met 2 soorten biscuitjes. Naast ons zit een Italiaan die met duiken werkelijk prachtige foto's heeft gemaakt. Voor de ervaring vinden wij duiken niet zo veel toevoegen boven snorkelen in zulk helder water, maar voor de foto's zijn de verschillen significant.

In Denpasar lopen we weer langs het kantoor van elke vliegtuigmaatschappij om naar No-Shows te informeren. Alleen Garuda werkt hieraan mee. Nou dat zijn morgen toch 3 vluchten waarvoor wij ons op de wachtlijst laten zetten. Er is echter nog een risico: Alle vluchten uit Flores zijn ook vol geboekt.....en ons visum verloopt 15 augustus.

Daarna maken we ruzie met het taxikartel dat zegt dat alle ritten 1 prijs zijn. Nou, wij wonen naast het vliegveld en kennen de gangbare prijzen hier, maar een uur lopen is toch te ver. We hebben geen puf meer om verder te kijken en stappen in bij de boefjes. De taxichauffeur vraagt of wij ook zo veel auto's in Nederland hebben. We leggen uit dat er bij ons veel meer auto's zijn, maar minder files. De eerste km leggen we in een half uur af.

We nemen een douche en doen een vergeefse poging om de reisverslagen op internet te plaatsen. Daarna koopt Claudia nieuwe schoenen omdat haar Allstars nu echt op zijn. Zij blijkt het afdingen al redelijk te beheersen. WJ informeert intussen bij een reisagent of hij openstaande vliegtickets naar Flores kan ronselen. We eten heerlijk in een Indiaas restaurant en gaan vroeg naar bed.

Zondag 13 augustus 2017
Wekker gaat om 5 uur, we moeten vroeg op het vliegveld zijn om hoog op de invallerslijst voor No-Shows te komen. We krijgen een ontbijtbox mee en nemen de taxi. We zijn nummer 2 en 3 op de lijst. Was er toch nog iemand eerder. We filosoferen wat te doen indien er 1 van ons mee kan. Van het eerste vliegtuig om 7.30 uur is iedereen op komen dagen. Het is eigenlijk gek dat wij hopen op een klein drama bij 3 andere reizigers opdat wij hun plaats mogen innemen. Toch een beetje aasgiergedrag. Maar met het verkeer hier is de kans groot dat iemand 5 km voor het vliegveld hopeloos vast staat.

Op het vliegveld lukt het ons om Papua op Waarbenjij.nu te posten. We slikken even als we zien dat Bali 117 keer is gelezen, of in ieder geval geopend. Da's een goed gevulde collegezaal! Dank aan iedereen voor het tonen van zo veel interesse in ons geploeter aan het andere eind van de wereld. En ja, we missen jullie allemaal. Moeten we op onze woorden letten?

Gelukkig zijn de wc's hier op de luchthaven redelijk schoon en doen ze het. In Sorong was er geen bril, geen wc papier en geen water om je handen te wassen. In Makassar is er wel 24 uur per dag iemand die de vloer dweilt, maar geen loodgieter om alle lekkende wc's te repareren. Gevolg: permamente smeerboel.

Na 3 potjes snukken, 2 potjes boerenbridge en een koude rijst lunch proberen we ook bij Wings en Nam Air in te stappen. Er is 1 stoel vrij. We hadden net besloten bij elkaar te blijven. Uiteindelijk hebben we (natuurlijk) geluk bij Garuda. We bezetten de achterste 2 stoelen van het vliegtuig en stappen dus haastig als laatste in. Even later hebben we prachtig uitzicht over Nusa Penida, Lombok, Gili en West Nusa Tenggara. Ons vliegtuig maalt een 3/4 rondje voordat we landen. Wat is dat toch met die Indonesiërs? Kunnen ze maar 1 kant op draaien? Geeft een rondje voor aankomst geluk?

Het is weer vergeefs wachten bij de lopende band. Als iedereen zijn tas heeft, staan we elkaar beteuterd aan te kijken, als blijkt dat onze tassen apart naar binnen zijn gedragen. Allebei! Ze worden door 3 man personeel bewaakt. Er is maar 1 kantoortje van een vliegmaatschappij open. Als we vragen of we ons op een wachtlijst kunnen laten inschrijven, is het antwoord verrassend eerlijk: "Waarschijnlijk zijn we die lijst op dinsdag kwijt."

Claudia boekt nog even snel een B&B op 500 meter van het vliegveld, dus we kunnen de talloze taxiaanbiedingen afwijzen. WJ stelt steeds dezelfde wedervraag op "where you go sir?", maar daar antwoorden ze altijd alleen met een onbegrijpende grijns op. Toch vragen we even hoe ver het is. Half uur lopen, dus taxi wordt aanbevolen. Volgens mapsme is het 9 minuten. We geloven maspme en dat blijkt terecht.

In Waisai vroegen we waar er bier verkocht werd. Of we een motor hadden, want het was te ver om te lopen. Bleek het uiteindelijk 100 meter verderop te zijn. In Jakarta is er een nieuwe weg gemaakt voor een bus, die op 12 meter hoogte over alle files heen gaat. Veel sneller, maar geen Indonesiër gaat trappen lopen om bij de bus te komen. Gevolg: lege bussen met een paar blanken erin. De trappen van hotels komen hier niet uit bij de lobby, maar buiten. Iedereen neemt hier de lift en de trap is alleen voor ernstige calamiteiten.

Maar we zijn toch maar mooi op de bonnefooi in Flores aangekomen! En we hebben een plek om te overnachten en een toertje voor morgen geregeld. Hadden we al contact over gehad en ze zouden 2 plekken voor ons vrijhouden. Die hebben we dus nu bevestigd. Eerst naar Komodo, dan Pink Beach en dan nog snorkelen bij Mantapoint. Nu maar hopen dat de Komodo varanen en Manta roggen morgen niet staken.....

Oke, nog een paar dingetjes waarom onze accommodatie niet de duurste van het eiland is. We hebben geen wastafel; tanden poetsen boven de wc met keus uit de bidet of een flesje drinkwater om mee te spoelen. En er is hier waarschijnlijk net een briljante slotenmaker langs geweest. Kennelijk was het slot van de badkamer/wc moeilijk te repareren, nu kan je hem vanaf de buitenkant op slot doen. Dan hebben we een kast waarvan een deur niet open kan. Als je iets te hard aan die deur trekt heb je de hele kast in je armen. Er is geen internet en de muren zijn gezellig wit met insectenvlekken.

De toerorganisator van morgen, Orfan, komt nu al even langs om kennis te maken en onze flippermaat op te vragen. We vragen om een taxi en de overbuurman wordt daarvoor gecharterd. Hij brengt ons naar de haven en we laten ons afzetten bij de pasar malam, waar je heerlijke vandaag gevangen vis kan laten bereiden. We smullen van een uitstekend gekruide snapper en garnalen. We raken in gesprek met de anderen aan onze tafel. WJ moet wat arak (rijstwijn) proeven met de mannen en er is een moeder en dochter uit Nederland hier op familiebezoek. We hoeven dus niet alleen Indonesisch te spreken. De Nederlandse dame moet morgen ook een visum verlengen en biedt ons aan mee te gaan. Ze vertelt ons dat het in Indonesië heel handig is om connecties te hebben. Dat was ons opgevallen, maar we hebben ons toertje al geboekt.

Maandag 14 augustus 2017
5 uur de wekker, half 6 ontbijt, 6 uur staat Orfan al klaar, we zijn de enige voor dit toertje....... We rijden naar de haven en stappen op een long boat. Dan varen we langs de meest prachtige vergezichten bij zonsopgang richting Komodo. Onderweg zien we een zeeschildpad ademhalen, een ongedefinieerde vin boven water (geen dolfijn) en een zeearend in actie.

Om ongeveer 9 uur arriveren we op Komodo eiland. We hadden vanaf de boot al een wild varken gezien en een ree. Voordat we ons hebben ingeschreven dient zich al een Komodovaraan aan. We grappen dat we weer terug op de boot willen stappen, want daarvoor kwamen we toch? Dan schrijven we ons in en krijgen we een gids toegewezen. Deze raadt de korte route aan, want daar werden gisteren ook varanen gezien.

Al heel snel zien we een tweede varaan over het pad lopen en een ree en een varken. De tweede varaan heeft precies de goede lengte kwijl uit zijn bek hangen, dus daarmee willen we wel op de foto. We vinden wel dat de gidsen erg dichtbij de varanen komen en we praten en lachen allen vrij luid, na een introductie van "geen onnodig geluid maken". Wij stoppen ook voor vogels, zien witte kaketoes, kraaien die ook raven kunnen zijn, een bijeneter, een oriool en vlindrrs, maar onze gids heeft alleen oog voor Komodovaranen. We zien er nog 4, dus wat de gids betreft is de wandeling hiermee afgerond.

Terug naar de boot en op naar Pink Beach. Onderweg zien we nog een zeearend in actie. De foto's van Pink Beach die we op internet zagen toonden een overduidelijk roze strand, maar in het echt zien we een voor ons gewoon zandstrand met een heeeel klein beetje rode korrels aan de zeerand. Het snorkelen houden we snel voor gezien, we zijn in Papua te veel verwend. Op naar de manta's! Onderweg is goed te zien dat de stroming van de zee heel sterk is.

Bij Manta Point liggen ongeveer 30 boten op zoek naar de grote roggen. Als wij aankomen, zien we binnen 5 minuten 2 roggen onder onze boot. We duiken in het water en zien 2 zwarte mantaroggen bij elkaar gracieus over de zeebodem zweven. Wat een onwerkelijk prachtige beesten! Vervolgens hangen we aan de reddingsboei en zien nog een manta met een haai ernaast. Terug in de boot wil de schipper rechtsomkeert maken, maar wij willen nog een keer. Het is nu wat langer zoeken, maar er dient zich weer een mantarog aan. Weer het water in en nu zien we naast de mantarog ook een pijlstaartrog zweven. Grijs met lichte stippen en een staart van zeker 2 meter. Wij hebben zonder angst boven de moordenaar van Steve Irwin gezwommen!

Terug op de boot en terug naar Labuan. Maar vandaag lijkt alles op bestelling te komen en we hadden nog om dolfijnen gevraagd. Dus op de terugweg passeren wij een flinke school dolfijnen die helaas niet al te goed zichtbaar is vanwege de golven. Het lukt ons niet om de soort te determineren, maar wie geeft daarom? We hebben alles gezien wat we op onze Flores-bucketlist hadden staan!

Geheel voldaan doen we een high five en we zijn blij dat we de gok hebben genomen door naar Flores te vliegen. Natuurlijk turen we de hele terugreis nog over zee op zoek naar walvissen of walvishaaien, maar we voelen ons zeker niet onverzadigd als dat niet blijkt te lukken. We zien nog wel zeearenden in actie over zee. We worden terug gebracht naar onze B&B en het lukt Claudia vrij soepel om voor morgen via roaming op haar telefoon een vlucht via Bali naar Kuala Lumpur te boeken. Zijn we ook nog precies op tijd het land uit. Dit is onze geluksdag! Als er hier een casino zou zijn, zouden we alle kosten van deze reis op zwart gokken. Althans, dat zou WJ doen. Claudia wil alles op rood. Wie had er dan geluk vandaag? We eten nog wat van de afhaal Italiaan, maar zo te proeven is deze kok nooit in Italië geweest.

Dinsdag 15 augustus 2017
Vandaag wordt weer zo'n reisdag. We kunnen uitslapen, maar waren gisteren zo vroeg in slaap gevallen dat we toch vroeg op zijn. We hebben onder het ontbijt nog een leuke uitwisseling van ervaringen met onze buren - Engelsen die in Australië wonen - en zij geven hun emailadres voor het geval wij naar Australië reizen. Hebben we daar ook een overnachtingsadres. Zij waren hier 15 jaar geleden en zijn geschrokken hoe snel de haven hier lelijker is geworden of, eufemistisch, "zich ontwikkeld heeft". In de papayabomen in de tuin vliegt een prachtige kolibri met felrode borst. Maar net te snel voor een foto.

We lopen vroeg naar het vliegveld, zitten we lekker in airconditioning ... op de grond. Er is geen enkele stoel voor de check-in balies. We kaarten de uren weg, spreken Nederlanders die net compensatie hebben gekregen voor een vertraging van meer dan 4 uur in de vorm van een brooddoosje. Dus zij zitten hier al langer dan wij. En wij vertrekken ook eerder dan zij.

We vliegen zonder turbulentie over al die prachtige eilanden naar Denpasar, Bali. We eten wat en gaan ruim op tijd door immigratie. Die vertelt ons doodleuk dat wij een dag te laat zijn. WJ vraagt of hij ze zal leren tellen of rekenen, maar Claudia sust het geheel. In Indonesië tellen ze de dag van aankomst ook als een hele dag. Natuurlijk! En de dag van vertrek ook. En volgens hun is alles duidelijk. Maar in Indonesië zijn er nooit problemen, als je maar betaalt. Zo ook nu. We komen 35.000 roepia te kort en moeten die nog even pinnen. Gelukkig hebben we elkaar beloofd dat we nooit meer naar Aziė hoeven. Het is als in zo veel landen: mooi land hoor, maar jammer dat er zo veel localen wonen.

Onze vlucht naar Kuala Lumpur (KL) heeft een uur vertraging en het lukt ons niet om een overnachting in KL bevestigd te krijgen. Iets met afschrijving van onze creditkaart. Claudia probeert met emails te verzekeren dat we vanavond een dak boven ons hoofd hebben, bij voorkeur met zwembad.