Bali 1

Zondag 30 juli 2017
Heerlijk geslapen. Bunga betekent dus bloem of plant en heeft niets met de oude snoeperd Silvio te maken. En wat een lekker ontbijtje. Claudia heeft egg benedict met spinazie en WJ omelet met aardappel en spek. Wat kunnen we weer blij worden van hele kleine dingetjes als dat we allebei tegelijk een bord met eten krijgen. De begeleidende muziek werkt wel op onze zenuwen. Waarschijnlijk iets heel traditioneels en bijzonder typisch Balinees, maar voor ons is het of de percussionist gedurende het hele nummer de arpeggiofunctie aan heeft, begeleid door een ontstemde fluit met slechts 5 tonen.

De bouwvakkers van de 5 verdiepingen hoge flat naast ons hebben kennelijk ook schoon genoeg van de files, want diversen achten het door hun gebouwde casco nu al als geschikte overnachtingsplaats. Overdag staan ze 18 meter hoog met blote voeten in slippertjes op een balk de dakconstructie in elkaar te lassen of vlak daaronder of vlak langs de afgrond in de lasspetters te kletsen. In Nederland moet men eens ophouden met dat geneuzel over dakrandbeveiliging, veiligheidsschoenen en bouwhelmen, je moet gewoon uitkijken waar je loopt of klimt en wat kunnen een paar lasspetters voor kwaad? Op de bodem van het zwembad ligt wat bouwgruis, ondanks de bouwnetten die met bamboestokken langs het gebouw zijn gespannen. Er is geen kraan of heftruck. De reden die men hiervoor geeft is dat er nu meer mensen aan het werk kunnen zijn.

We hebben gisteren onderweg naar het hotel een leuke winkelstraat gezien, daar gaan we nu lopend doorheen. Er is hier een enorme verzameling hardhouten meubels, massief stenen ligbaden, wastafels en 3 verdiepingen watervallen, glas op boomstronk gegoten vazen, bamboe lampen, bamboe hangei schommelstoelen en noem maar op. We worden er enorm hebberig van en willen wel een volle container naar Nederland sturen om ons huis volledig opnieuw in te richten. Maar ja, het zal wel geen FSC zijn. Claudia smelt voor een jonge kitten, maar begrijpt dat het niet handig is om deze nu mee te nemen.

Claudia trakteert WJ op een schepijsje: Tiramisu en chocolade met noten en neemt er zelf ook één: Mango en aardbeien-creamcheese. Errug lekker! We kopen wat fruit en eten dat op na een duik in het zwembad. Iets na vijven nemen we de taxi naar de tempel in de zee, die je bij zonsondergang moet hebben gezien: Tanah Lot. De tempel stelt werkelijk niets voor, maar hier bevinden we ons weer tussen zeeën van toeristen en misschien wel nóg meer souvenirwinkeltjes. Er wordt ons gevraagd of we zin hebben om een vlieger op te laten. Nou is het leuk om jonger te worden ingeschat, maar wij zien er toch niet meer uit als 6? Gauw een foto maken en hier weg. We hebben met de taxichauffeur afgesproken dat hij zou blijven wachten. We kunnen wel de taxi vinden, maar geen chauffeur. Dus we herhalen de IKEA ballenbakactie en het werkt. Deze chauffeur komt lachend aan hollen.

Claudia heeft een Italiaans restaurant gevonden, genaamd Mozzarella en daar gaan we eten. We concluderen dat Indonesisch eten best lekker is, maar niet elke dag. Wat genieten we van deze afwisseling! In Bali is de eetkeuze die wij vinden veel gevarieerder dan in Java. De Balinezen spreken ook opvallend veel beter Engels dan Javanen.

Maandag 31 juli 2017
We hebben voor vandaag met de receptionist een auto met privéchauffeur geregeld. Althans, dat denken we... We kregen gisteren een blaadje met bestemmingen van toertjes en hadden gevraagd of we daarin wijzigingen mochten aanbrengen. Ja dat kon. Dus wij hebben de demonstratie batik verven en de Balinese dans met muziek geschrapt en daarvoor in de plaats een mooie route langs de vulkaan voorgesteld. Nou, dat was dus niet de bedoeling, maar ze kunnen ons niet uitleggen waarom afwijken van de route meer moet kosten. Ze willen ook de volgorde wijzigen, maar wij hebben juist gelezen dat je beter tegen de stroom toeristen in kan reizen. Uiteindelijk gaan receptionist en chauffeur Ada akkoord met onze vasthoudendheid. Althans, dat denken we...

We rijden richting de door ons gekozen route: van Amlapura naar de Pura Besakih tempel. Opeens gaat Ada naar links. Wij vragen of dat de weg naar Amlapura is, omdat we op Mapsme zien dat we nog 20 km door hadden moeten rijden. Oh, wrong road. We draaien om en hij neemt de eerstvolgende linksaf. Nogmaals vragen. Yes, we rijden richting Amlapura. Even later: this Semarapura. Hij zegt het heel snel, alsof we er dan in trappen. We laten hem de auto parkeren en leggen hem nogmaals haarfijn de gekozen route uit op de kaart. En we vertellen hem, waar we nu zijn. Hij vertelt ons dat de informatie in ons boek niet klopt over die mooie weg. Vervolgens zegt hij dat hij die weg niet kent. Waarschijnlijk was zijn offer vanmorgen niet toereikend voor onze weg of wonen er gevaarlijke demonen in Amlapura, want we kunnen pertinent niet naar Amlapura. En hij wil ons nu terug brengen naar ons hotel.

We binden in en rijden een derde van de gekozen weg, die we hadden willen rijden richting tempel. Onderweg stopt Ada bij een restaurant met mooi uitzicht. We nemen 3 foto's en willen weer de auto in. Nee, geen consumptie, Ada had ons tenslotte verteld dat we wellicht niet alle bestemmingen kunnen zien op 1 dag. Bij de tempel aangekomen willen we 1 foto nemen vanaf de openbare weg, maar dat mag niet zonder betalen en zonder sarong om te slaan. We nemen wel een foto van een hele grote spin - vinden we veel interessanter - en keren weer om richting auto. Ada schrikt op, want hij is kennelijk langere pauzes gewend.

We rijden naar Ubud om de markt te bezoeken en om naar de Monkey Forest te gaan. Op voorstel van Ada draaien we deze bestemmingen om. Onderweg stelt Ada nog voor om olifant te rijden, naar de dierentuin te gaan, om te kijken hoe Luwak koffie wordt gemaakt. Nee dank je, we hadden toch haast? Naar het apenbos graag!

We lopen door het apenbos en zien naast de onvermijdelijke makaken ook nog een behoorlijk grote (ca. 1,5 m) varaan lopen. Verder is het hier vooral erg druk met heel veel hele domme mensen. Is "domme mensen" een pleonasme? Hier wel! We zien apen met plastic waterflessen, met een spuitbus, met zakken chips, die pal naast het park worden verkocht. We zien bewakers precies datgene doen wat bezoekers wordt ontraden: een aap een hand geven. Er worden bananen verkocht om aan de apen te voeren, maar er zijn borden waarop staat dat je ze niet moet aanraken of aankijken. En velen houden een banaan vlakbij hun hoofd zodat er een foto gemaakt kan worden van je gezicht met een aap. Mensen beseffen niet dathet gewoon wilde dieren zijn met flinke tanden....

Terug naar de auto en op naar de markt. Deze route hadden we sneller kunnen lopen, zo vast staat het verkeer. Onderweg zien we op het voetbalveld dat er veel vliegers door volwassen kerels worden opgelaten. De lucht rondom Ubud, Denpasar en Seminyak hangt helemaal vol met vliegers. Wat betekent dat? Is er competitite? Moet je dan de grootste vlieger maken? Of de hoogste? Of het langst in de lucht blijven? Is het religieus? Is het gewoon voor de lol? Op alle vragen beantwoordt Ada bevestigend.

We lopen over de beroemde markt van Ubud, maar kunnen werkelijk niets vinden waarvoor we langer bij een kraampje willen blijven staan. Naast de talloze batikstoffen en sarongs, zijn flessenopeners in de vorm van een grote en kleine penis de meest getoonde kunstobjecten. We worden aangesproken met "Hey taxi" en WJ legt in Indonesisch uit dat wij geen taxi's, maar mensen zijn. Dat helpt wel, we worden niet meer lastig gevallen. Tijd om wat te eten.

We waren eigenlijk op zoek naar wat streetfood, of kaki lima, zoals dat hier wordt genoemd. Op elke straat van Indonesië kan je eten op straat kopen. Maar hier vinden we alleen restaurants. Oke, we eten gado gado, Thaise salade en clubsandwich in een restaurant. Terug naar Ada, die nergens is te vinden. Dan maar bellen en smsen, want er is hier geen omroepservice.

We rijden terug naar ons hotel en zoeken uit hoe we de resterende 3 weken het leukst kunnen besteden. Eten heerlijk in ons hotel naast het zwembad.