Jogyakarta

Maandag 24 juli 2017
Vandaag gaan we de trein uitproberen. We hebben genoeg stil gestaan in auto's. We lopen naar het station, dat geeft ons de meeste zekerheid over de reistijd. Hier is het vol met Europeanen en vooral Nederlanders. We hadden nog nauweliiks Nederlanders gezien, maar hier zijn ze dus. De trein staat al klaar op perron 6. We steken 5 perrons over en moeten dwars door een stilstaande trein, waarvan de deuren aan weerszijden zijn geopend, lopen en gaan zitten op onze gereserveerde plaatsen. De trein vertrekt precies op tijd.

Dit is echt wel een stuk luxer reizen. We zijn wel blij dat we allebei een lange broek aan hebben, want het is een winters temperatuurtje in de trein. Veel beenruimte, geen straatventers, geen files. Wel spannende bruggen waar deze trein over rijdt en het lijkt of de rechte spoorstaven op waren tijdens de bouw van deze spoorlijn. De uitzichten zijn mooi en het lijkt er echt op dat de lucht helderder wordt als we naar het oosten rijden; bij Jogya is het gewoon heiig in plaats van mistig van de smog. We zien ook dat de vogels minder gedresseerd zijn dan in Vietnam, want hier zie je mussen en kippen gewoon smullen van de op straat drogende rijst. We arriveren om 16.00 uur in Jogyakarta.

Daar begint het spelletje van prijsonderhandelingen met (fiets)taxis van voor af aan. Iedereen vraagt te veel en wil onvoldoende zakken, dus we besluiten maar weer in een taxi met meter te stappen. We droppen onze rugzakken in het hotel en hebben voor de zo veelste keer ruzie met de kluis in de kamer. In HongKong kregen we de kluis met onze spullen erin niet open, in Hanoi weigerde de kluis dienst omdat er een snoer in de deuropening was geklemd, in Sandakan konden we hem niet zonder hulp sluiten en ook in deze hotelkamer wil de kluis niet dicht.

We lopen naar de winkelstraat Jalan Malioboro. Na 50 souvenirwinkels worden we uitgenodigd bij een expositie van kunststudenten. Allemaal batikkunst, waarvan enkelen zelfs mooi. De mooiste is een silhouet van een saxofonist. Met een gele lamp erachter heb je daglicht, met oranje zonsondergang en met lichtblauw maanlicht. Echt mooi en makkelijk mee te nemen, maar we laten ons niet tot een koop verleiden. We eten op een dakterras aan deze straat geroosterde vis, die eigenaardig smaakt; waarschijnlijk was het rooster niet goed schoon.
Claudia fotografeert een straatventer met een winkeltje in bootvorm en we verbazen ons over het succes van de paard-en-wagens (net Wenen). De straat is vol en levendig met straatventers en muzikanten. Nadat we de hele straat zijn doorgelopen stappen we in een becak (fietsriksja) richting hotel.

We babbelen gezellig met onze bestuurder over Nederlands en Indonesisch. Er zijn zo veel woorden hetzelfde alleen soms anders (fonetisch) geschreven: wastafel, steiger, spanduk, handuk, kaos, saos, mayones. En wij moeten zo lachen om hun dubbele woorden, zoals api api (vlam), kupu kupu (vlinder), laki laki (jongen), hati hati (voorzichtig), susu (melk). We roepen "Awas! Awas!" (Kijk uit) naar ander verkeer, maar dat is eigenlijk geen dubbel woord. Hij vult ons aan met ciu ciu (zoenen), het wordt wat schunniger en dan hebben we echt een goed gesprek. Hij vult onze dubbele woordenlijst nog verder aan en laat ons itil itil naar voorbijgangers roepen. In ons hotel komen we met google translate erachter waarom hij zo'n pret had. Jongetjeshumor.

Dinsdag 25 juli 2017
We gaan een dagje cultureel doen. Niet dat we echt geïnteresseerd zijn, maar we moeten thuis iets te veel uitleggen als we deze 2 wereldwonderen over zouden slaan. Gisteren hadden we op het station gehoord dat er 2 treinen per dag naar Prambanan vertrekken. De eerste om 7.12 uur, de tweede rond twaalven. We kiezen voor de eerste. Met de becak rijden we naar het station. Gisteravond zaten we naast elkaar, maar daar zijn die kinderzitjes niet op gemaakt. We proberen nu achter elkaar en dat bevalt beter. We roepen nu alleen nog maar Awas, Awas naar ander verkeer en dat levert nog steeds glimlachjes op bij de locals. Of zien wij er niet uit, opgevouwen in een ongemakkelijke houding? Hij zet ons bij het station af aan de andere kant van het spoor, maar dat blijkt alleen voor lange afstandstreinen te zijn. Je kan op het station niet binnendoor aan de andere zijde komen, dus we moeten helemaal omlopen naar de spoorwegovergang om aan de andere kant weer terug te lopen. We zijn nog op tijd om treinkaartjes te kopen.

Met een kleine vertraging boemelen we naar Prambanan, de hindoeistische tempel. Bij het station daar worden we opgewacht door 2 motorkoeriers die hun diensten aanbieden, maar we willen lopen. Het is nog geen km naar de ingang. Als je in 1x goed loopt althans, voor ons dus ongeveer 3 km. Bij het loket naast ons bestelt iemand combikaarten voor Prambanan en Borobudur, dus wij danken hem en volgen dat goede voorbeeld.

Het is werkelijk een strakblauwe lucht, dus de tempel ligt er erg fotogeniek bij. Verder is het voor ons vooral een aantal stapels stenen op elkaar. We lopen nog naar een tweede tempel, maar we hebben het mooiste wel gezien. Je moet volgens de bordjes een andere route naar buiten lopen, alles is hier geregisseerd, maar wij zijn eigenwijs en ontlopen zo ongeveer 150 souvenirwinkeltjes. We vragen nog aan de informatiebalie hoe we het beste in Borobudur kunnen komen, maar dat is gewoon terug via Jogya. We kiezen nu voor de bus.

Met 2 overstapjes en een becak arriveren we rond twaalven bij de Boedhistische tempel. Ook hier is de route strak geregisseerd en nu kunnen we de overvloed aan souvenirwinkels en straatventers niet ontwijken. Hier worden paraplu's nu als parasollen aangeprezen. Ook deze tempel hebben we binnen een uur doorgelopen en we prijzen elkaar dat we zo veel cultuur op een dag hebben verwerkt. En we hebben weer 2 foto's voor in het plakboek.

We werken ons door de ontelbare souvenirwinkels heen en lopen terug naar het busstation. Nog even wat fruit kopen op de markt want morgen gaan we treinen richting Bali. We proeven de "sawo" fruit (kan geen vertaling vinden) en kopen er 4. Verder veilig met ananas en sinaasappels. Terug naar Jogya treinstation om een kaartje voor morgen te kopen. Nu aan de lange afstandszijde.

Daar horen we dat we vanaf een ander station in Jokya vertrekken. Nou moe? Er ligt hier 1 spoor en daar hebben ze twee en een halve treinstation voor gebouwd? Terug naar het hotel met een gemotoriseerde becak. Iets minder leuk, wel sneller. We zijn wel moe van zo veel cultuur. Na ons welverdiende middagdutje eten we van de stoep, vlak naast ons hotel. Er worden 2 visjes voor ons gewokt, heerlijk, met rijst en thee of sap.