Van Jakarta naar Bogor

Dinsdag 18 juli 2017
Zo, Jakarta willen we zo snel mogelijk uit. Het is hier lelijk, druk, warm, lawaaiig, vies en het stinkt. We willen snel weer groen en blauw om ons heen, als we hier langer blijven, krijgen we ernstige heimwee. We nemen eerst een taxi naar de busterminal en dan de bus naar Labuhan aan de westkust met het idee om naar Krakatau te varen en/of naar het nationale park Ujung Kulon te gaan. Krakatau is die vulkaan die in 1883 de hele wereld een zonsverduistering bezorgde, bij die eruptie zichzelf in zee liet storten en met de bijbehorende tsunami volgens voorzichtige schattingen meer dan 36000 mensen opslokte. Nou, dan verdien je bij ons een predikaat van "interessant". In Ujung Kulon zouden nog een of enkele eenhoornige neushoorns en hertjes kunnen lopen, voordat ook dat deel van Java wordt bevolkt door mensen. En Krakatau is onderdeel van datzelfde natuurpark.

Als we de busterminal oplopen stopt net de bus naar Labuhan en vraagt waar we heen willen. Komt dat goed uit! We stappen meteen in en de bus parkeert vervolgens op de terminal. Er komen veel straatverkopers allerlei waar in de bus aanprijzen. We proberen een zak rode vruchten, zo hard als een appel, zo groot als en de vorm van een flinke aardbei. Hoe heet dit? "Jambu". Volgens de "Wat & Hoe" van Kees en Annelies betekent dat "vrucht". Ja lekker, weten we nog niet wat we uitproberen.

Na 20 minuten gaan we rijden, maar eerst probeert de bus nog meer passagiers te lokken. Na een paar straten rondjes rijden hebben we kennelijk voldoende om de weg uit Jakarta te nemen. We zijn blij dat we de stad uit zijn maar hebben nou niet het idee dat het veel rustiger of groener wordt. West Java is gewoon overbevolkt en het is één groot verkeersinfarct. We moeten meer voor de bus betalen dan ons eerder was verteld, hadden we maar vooraf over de prijs moeten onderhandelen. Uitstappen is nu geen optie meer. Het gaat niet om veel geld, maar je wordt wel een beetje moe van die houding hier want je moet dus iedereen wantrouwen en overal onderhandelen.

Ongeveer 150 km, 35 straatventers, 1 blinde bedelaar en 9 "muzikanten", die de voorronde van Idols nog niet zouden doorstaan, later arriveren we bij de busterminal. Oh ja, we hadden ook nog een reisgids die "toevallig" in onze bus stapte en zijn diensten aan ons aanbood. Heb je een visitekaartje? Nee, net op. Dat horen we nu al voor de derde keer in 3 dagen. We nemen een foto van zijn "laatste visitekaartje". Maybe doen we zaken, waarschijnlijk not. Onderweg rijden we 2x langs een plek waar de straat met snelheidsbrekers en pilonnen is afgezet en zeker 10 mensen midden op de weg met vijvervisnetjes onbeschaamd bedelen voor een bijdrage aan de bouw of herstel van de moskee. We arriveren uiteindelijk niet in, maar 4 km buiten Labuhan.

Net aangekomen op de busterminal komen 3 man de bus inlopen en blijven bij ons staan. "Waar gaan jullie naartoe?" Dat weten we nog niet. "Waar gaan jullie naar toe?" Laat ons even met rust, AUB. Na ons derde verzoek worden we 3 minuten alleen gelaten en lopen dan naar een kantoor toe. Komt de meest irritante van de 3 alweer "waar gaan jullie naartoe? Ik regel motoren", zegt hij. Dank je, dan gaan we zeker niet op de motor.

Wij denken intussen dat er 2 plaatsen Labuan of Labuhan heten en willen weten of we op de juiste zijn gearriveerd. We onderhandelen intussen een prijs met de chauffeur van een minibusje en bemoeial mengt zich er weer tussen door 10x de normale prijs te roepen. Als we besluiten te lopen komen we met de chauffeur uiteindelijk uit op 3x normaal voor 4 km. Claudia fotografeert onderweg de officiële prijslijst die gewoon op het raam van de bus is geplakt. Dat gaat ons de komende dagen veel vermoeiende onderhandelingen schelen.

We worden afgezet op de markt van Labuhan en zoeken naar de visitor centre van het natuurpark en naar een plek om te eten. Eten wordt voorlopig chips en het visitor centre schijnt te zijn verhuisd en de aanwijzingen waar die nu is, verschillen. Voor zo ver we die aanwijzingen verstaan, want ook hier schalt de imam overstuurd door de megafoons van de minaretten. Je kan die herrie toch ook op een moskee-app zetten? Veel praktischer. Intussen hebben we 2 hotels bekeken en afgekeurd.

We nemen de minibus (toch weer prijs onderhandelen, maar met prijslijstfoto veel sneller) naar Carita. Onderweg zien we het kantoor waarnaar we op zoek waren, maar nu zoeken we eerst een geschikt hotel. Er stappen nog 6 meiden in. Die vragen waar we gaan overnachten en giechelen als we zeggen dat we dat niet weten. Ons wordt een hotel langs de weg vlak voor Carita aanbevolen. Daar stappen we uit en ook deze keuren we af. Het hotel aan de overkant nemen we uiteindelijk, moe van alle bemoeienissen van iedereen.

Er is hier geen beddengoed en geen klamboe, maar het is verder wel oke. Onze eigen klamboe spannen we tussen een schilderijspijker en lamp. We douchen en eten werkelijk heerlijk in het bijbehorende restaurant. Ook hier spreken we met een toergids en vragen waarom het park zo belachelijk duur is. "Kost veel brandstof".

Woensdag 19 juli 2017
Om half 5 schalt "Imam de Verschrikkelijke" onze slaapkamer binnen. Godsdienstvrijheid is tot daar aan toe, maar deze vorm van huisvredebreuk draagt niet bepaald bij aan onze tolerantie. We ontbijten, vragen aan nog een touroperator naar de prijzen. Nu is het de toegangsprijs voor buitenlanders die als reden wordt opgevoerd en voor de accommodatieprijs in het park zit je in Jakarta 5 sterren. We concluderen: We zijn hier gewoon niet welkom. Er is verder ook nergens een toerist te bekennen, dus samen reizen zit er ook niet in. Bij helder weer zou je Krakatau moeten kunnen zien vanaf het strand, maar het is heiig en je kan zelfs de bootjes op minder dan 1 km van de kust nauwelijks zien.

We nemen de minibus terug naar de terminal en reizen vandaag naar Bogor. Eerst een grote bus richting Jakarta. Deze chauffeur denkt zeker dat ie een kermisattractie bestuurt, want het voelt alsof we in een achtbaan zitten. Opstaan of een boekje lezen laat je wel uit je hoofd. Na 37 km stappen we over op een minibus. De minibus die ons wordt aangewezen, is volgens ons al vol. Dat levert een paar verbaasde blikken op. We stappen in een lege, die uiteraard ook net zo vol wordt gepropt, maar nu zitten wij tenminste niet naast een open deur en bij onze rugzakken. Met 13 mensen in een Subaruutje hobbelen we 25 km naar het volgende overstappunt.

Daarna hebben weer een grotere bus. Je kan de straat door de weggeroeste bodem onder je zien. We kopen van een straatventer iets dat in palmbladeren ingepakt is. Het smaakt naar opgedroogde kouwe griesmeelpap. Er reist ook een doos met levende kuikens mee. Die hoor je op gezette tijden piepen. Roken in de bus is hier gebruikelijk of wellicht wenselijk, maar we weten niet of onze ogen zo prikken van de rokers of van de omgevingslucht. Ze roken hier allemaal van die goedkope, stinkende kretek sigaretten. En elk dorp heeft hier diverse houtverwerkers en elke houtverwerker heeft een zwaar rokend vuurtje voor zijn afvalhout. Ook anderen verbranden hun afval in de buitenlucht. De hele omgeving is smog en het ruikt overal naar brand. Heel west Java staat in de hens, we hebben nog nergens frisse of heldere lucht gezien. Maar we zijn wel te spreken over de rijstijl van onze buschauffeur.

Als onze bipsjes het gehobbel niet meer uithouden, rijden we Bogor binnen. De laatste 5 km duurt nog een uur in de verkeerschaos. We worden 1 km van ons hotel afgezet en vragen een taxi naar de prijs. Ook hier is een Engelssprekende bemoeial die namens de taxichauffeur een buitensporig bedrag noemt. We steken de weg over en stappen in een Blue Bird taxi, die werken met een meter. Voor een vijfde van de eerdergenoemde prijs staan we bij ons hotel.

Het is een mooi hotel, met zwembad en Engels sprekend personeel. Alleen wordt Claudia door diversen met "hallo sir" of "mr. Claudia" aangesproken, was ook al onderweg zo. Nou heeft ze ook wel een beetje zwaardere stem van de verkoudheid... We nemen een douche, maar zien aan onze niet meer witte handdoeken dat we wel heel vuil waren geworden van een dagje bussen. Ondanks dat onze rugzakken nu minder vol zijn, heeft WJ's elektrische tandenborstel voor de zoveelste keer onderweg de binnenkant van zijn toilettas gepoetst. Die mag weer worden opgeladen. We eten heerlijk van het buffet in het restaurant en gaan vroeg slapen.

Donderdag 20 juli 2017
Het is alweer tijd om een was te laten draaien. Na het ontbijt leveren we 2 plastic zakken met vuile kleren in en gaan naar de beroemde botanische tuin van Bogor. Ons hotel is daar nog geen km vandaan, dus dat lopen we. Er staan veel grote bomen in deze behoorlijk grote tuin en mooie planten. Waterlelies met een blad van ongeveer een meter diameter kennen we vooral van tekenfilms, maar nu zien we ze in het echt. We zien ook de jambu boom. Onze vrucht heet officieel jambu jambuan of jambu air, we vinden waterappel de meest aannemelijke vertaling.

Op internet en in ons reisboekje vinden we geen andere interessante bestemmingen in deze stad, dus terug naar het hotel. Het "mooie uitzicht op 3 vulkanen" is waarschijnlijk een tekst uit de vorige eeuw. Wij zien alleen maar smog. 's Middags maakt Bogor zijn bijnaam "regenstad" waar, maar de smog wordt nog niet weg gespoeld. We gaan eerst eten en later naar het zwembad, als het weer droog is. Mag Claudia na afloop haar badhanddoek niet mee nemen naar de kamer. Nou, we brengen hem direct terug. Oké, dan mag het. WJ brengt de handdoek 2 minuten later terug, maar zonder sleutelpas wordt je hier in de lift opgesloten. Deuren gaan niet open. Na 2 minuten maar op alarm drukken en ja hoor, de deuren mogen open. Nadat aannemelijk is gemaakt dat WJ in zijn natte zwembroek wel degelijk hotelgast is, stuurt de receptionist de lift naar verdieping 5. Wat een gedoe.

De was zou nu klaar moeten zijn, maar is niet gebracht. Naar de lobby om daar naar te vragen. Blijkt dat volgens het hotel onze borg niet toereikend is, dus moet de was contant afgerekend worden: € 70,-! Hadden we 1x niet vooraf goed naar de prijzen gekeken, worden we dus zo verrast. We moeten ook hier nodig weg.