Semporna, Mataking
Door: CenWJ
Blijf op de hoogte en volg Claudia & WJ
10 Juli 2017 | Maleisië, Semporna
Vrijdag 7 juli 2017
Semporna is de vertrekhaven voor Borneo's duik- en snorkelparadijs. We kiezen voor het hotel op stelten in de zee: Dragon Inn. Wel heel basic, maar er is hier niet zo veel keus. Dit ziet er van buiten gewoon leuker uit dan een betonblokhotel. We kunnen na 2 dagen weer onze emails checken en wijzen alle prijzige aanbiedingen voor Deramakot zo beleefd mogelijk af. Ook leuk om reacties te lezen van vrienden en familie die ons trouw volgen.
En we hebben nieuws over Peanut! We weten nu dat we een jongetje hebben geadopteerd. Peanut is in 2013 in het opvangcentrum gekomen, gevonden door een boer bij de Kinabatangan rivier, daar komen we net vandaan. Er zijn 2 foto's bijgevoegd van ongetwijfeld de schattigste en meest getalenteerde orang oetan uit de klas. Wat zijn we trots!
We boeken een snorkeltoertje naar een van de eilanden in deze omgeving om zelf te kunnen beoordelen hoe mooi het hier werkelijk is. Misschien blijven we naar aanleiding daarvan langer, misschien reizen we door. We worden wel gewaarschuwd dat het " Chinatown" is op de boten. Het wemelt hier inderdaad van de Chinezen. Nou we doen wel oordoppen in, want Chinezen kunnen zo te beoordelen niet zachtjes praten. Tenslotte brengen we de vuile was naar een wasserij, net op tijd, we hadden anders schone kleren moeten kopen. We hebben keurig alle aantallen geregistreerd, maar dat willen ze niet weten. De was wordt hier niet geteld, maar gewogen.
Dan eten we een bescheiden vis in het drijvende restarant van Dragon Inn, die nog levend uit een van de kooien in zee onder het restaurant wordt gehesen. Er zwemmen ook vissen van ongeveer 20 kg in de kooien, maar dat is wat ambitieus voor ons tweetjes. Is goed gekruid en smaakt heerlijk.
Zaterdag 8 juli 2017
Ondanks dat ontbijt niet inbegrepen is bij de Dragon Inn, is ons restaurant wel open. Dus hoeven we niet de stad in om een ontbijtje te scoren. We nemen toast met roerei, dat vonden we het meest aantrekkelijk op de kaart. We hopen intussen dat onze kippen van de leg zijn als we thuis komen. En een watermeloensap. Die hebben ze dus aangelengd met kraanwater. Ze begrijpen hier kennelijk niet dat het kraanwater hier niet te naggelen is voor verwende Nederlanders.
Om 8 uur melden we ons om flippers te passen. We krijgen allebei een nummer 9 om ons nek gehangen. We zoeken naar de camera waarmee de "wanted" foto's van ons kunnen worden gemaakt, maar die is er niet. Alle toeristen worden in de boot met bijbehorend nummertje begeleid en na een half uur mogen ook wij in nummer 9 stappen. En onze nummertjes weer inleveren. Naast alle vuil in zee, voornamelijk plastic flessen, ligt er ook een zwemvest, maar die laten we ook gewoon drijven. Nog even vergunning halen bij de marine politie, waarbij we bijna stikken in onze eigen uitlaatgassen en we kunnen vertrekken. Op naar Mataking!
De speedboot sjeest over het water met lege flessen en gebruikte etensbakjes, herhaaldelijk stoppend om wat vuil uit de schroef te halen. Wat een teringzooi maken die Aziaten van de zee! Het is hier bijna net zo erg als in Vietnam, we missen alleen onze postpakketten nog. We varen onderweg langs een zeeschildpad, die net weer naar beneden gaat, maar remmen daar niet voor af. De schipper had de schildpad wel herkend want hij maakt het teken voor schildpad: een vuist op een gespreide hand, waarvan wijsvinger en ringvinger beweegt. Kennelijk hebben we een strak tijdschema?
Na bijna een uur varen komen we bij het eerste eiland, Timba Timba. Niet voor het snorkelen, maar om een foto te maken. Wij begrijpen niet helemaal waarvan, maar de Chinese meisjes in ons gezelschap begrijpen het helemaal. Poseren in honderd standjes op het strand voor net zo veel foto' s. De schipper garandeert ons dat we nog meer dan genoeg schildpadden zullen zien.
Daarna varen we naar de andere kant van Timba Timba en mogen we gaan snorkelen. Wel vreemd dat onze boot het anker gewoon in het kwetsbare koraal laat vallen... Het water is hier inderdaad kristalhelder en naast de oneindig veel prachtige vissen zien we inderdaad 4 (!) schildpadden. GoPro aan het werk! De veel te dure selfiestick die we hadden gekocht heeft helemaal geen bediening op afstand. Hadden we net zo goed een stok met een elastiekje kunnen kopen. Kan ook een camera vast houden. Nee, we hadden nog een onderwaterafstandsbediening moeten kopen. We hadden ook een felgele stick gekocht die zorgt dat de camera blijft drijven, maar in de metalen kooi, die we er ook bij hadden gekocht, vooral ter bescherming van één van WJ's lompe acties, zinkt GoPro gewoon naar de bodem.
Wij zijn de laatsten die terug in de boot stappen, nog lang niet uitgesnorkeld. Maar we moeten verder, naar Mataking. Mataking staat in de boeken ook bekend om zijn onderwater brievenbus, maar die is alleen met duikuitrusting te bereiken. Het water rond Mataking is minstens net zo mooi als rond Timba Timba en we zien alweer schildpadden. Kunnen er geen genoeg van krijgen. Naast mooie kleuren ook behoorlijk grote vissen, papegaaivissen, pijpvissen, iets wat op barracuda's lijkt, zeesterren... We missen alleen Nemo (anemoonvis) in het assortiment. Maar we worden alweer uit het water geroepen voor de lunch.
De Chinezen scheppen al voor de tweede keer op als wij aankomen, maar er is voldoende van alles. Wel weer behoorlijk vet, kennelijk hebben die Aziaten minder aanleg voor gezellige buikjes dan wij. Wij weer het water in totdat we worden terug gefloten. We moeten nog naar eiland 3: Pom Pom.
Ook bij Pom Pom is het net of je door een enorm aquarium zwemt. Weer schildpadden (geeuw) en vissen die niet bang zijn. We zwemmen door de scholen heen. Helaas zien we ook veel dood koraal, misschien uit de tijd dat vissen met explosieven heel normaal werd gevonden. Tijd om weer terug te varen naar het vasteland. Onderweg wordt nu wel een zwemvest uit het water gevist, maar verder laten we het afval in de zee voor wat het is. Wat niet in de schroef komt dan.
Terug in Semporna gaan we als eerste onze schone was ophalen. We wegen de was weer, van 8,5 kg is kennelijk 350 gram vuil en zweet afgekomen. We lopen wat door het stadje heen, maar het is één gore vieze bende hier. Het stinkt overal naar visafval en rottend fruit - vooral doerian, dat fruit dat verboden is in hotelkamers vanwege de geur - en er ligt derrie op de stoep. En als je op het terras wilt gaan eten, neem je de lekkende airco boven je en een rokende bovenbuurman, die jouw tafel als zijn asbak beschouwt, voor lief. Er zijn in Semporna zo veel lekkende airco's boven de stoep dat je zelfs op een droge dag mensen met een paraplu ziet lopen. Nee wij eten weer in het restaurantje bij ons hotel. Hebben we ook uitzicht op zee.
Zondag 9 juli 2017
Het is nu ongeveer precies de helft van onze vakantie. We missen ons huisje, boompjes, beestjes wel, maar hebben ook heel veel zin in de tweede helft. We verlaten deze stinkstad en gaan weer terug naar Sandakan. Het zal wel tegenvallen de 2e keer, maar we willen nóg een keer naar Sepilok om de orang oetans te zien. Terug langs de eindeloze plantages richting Sandakan. De resorts in Sepilok zijn allemaal vol geboekt, het hoogseizoen gaat nu merkbaar beginnen. Dus gaan we buitensporig luxe in het Sheraton. Dat hebben we wel verdiend na 4 nachten back-to-basic.
We rijden de parkeergarage in en zijn helemaal duizelig als we een spiraal van 10 rondjes omhoog hebben mogen rijden, voor we bij de slagboom aankomen. De receptie heeft onze boeking ontvangen, we krijgen kamer 2411, op de 24e verdieping dus. De lift moet je bedienen met je kamersleutelpas, oh dat kennen wij als ervaren reizigers nog van Hong Kong, alleen de techniek van in en uittrekken wijkt af van de lift in Hong Kong. We hebben mooi uitzicht op zee, maar ploffen uitgeput op bed. We hebben iets te veel zon op onze knar en ons lijf gekregen gisteren en gloeien nog na.
Op de 13e verdieping is een zwembad, ook met uitzicht op zee en het restaurant. Claudia gaat helemaal westers: Ceasar salad en sirloin steak. Voor het eerst in weken sla, in plaats van spinazie die meer naar zure postelein smaakt. WJ neemt Chinese soep en nasi kampung, maar proeft mee van Claudia's verwennerij eten. We moeten wel lange mouwen aan, want het is gewoon koud in dit restaurant. Daarna verder bijkomen op / in bed.
Semporna is de vertrekhaven voor Borneo's duik- en snorkelparadijs. We kiezen voor het hotel op stelten in de zee: Dragon Inn. Wel heel basic, maar er is hier niet zo veel keus. Dit ziet er van buiten gewoon leuker uit dan een betonblokhotel. We kunnen na 2 dagen weer onze emails checken en wijzen alle prijzige aanbiedingen voor Deramakot zo beleefd mogelijk af. Ook leuk om reacties te lezen van vrienden en familie die ons trouw volgen.
En we hebben nieuws over Peanut! We weten nu dat we een jongetje hebben geadopteerd. Peanut is in 2013 in het opvangcentrum gekomen, gevonden door een boer bij de Kinabatangan rivier, daar komen we net vandaan. Er zijn 2 foto's bijgevoegd van ongetwijfeld de schattigste en meest getalenteerde orang oetan uit de klas. Wat zijn we trots!
We boeken een snorkeltoertje naar een van de eilanden in deze omgeving om zelf te kunnen beoordelen hoe mooi het hier werkelijk is. Misschien blijven we naar aanleiding daarvan langer, misschien reizen we door. We worden wel gewaarschuwd dat het " Chinatown" is op de boten. Het wemelt hier inderdaad van de Chinezen. Nou we doen wel oordoppen in, want Chinezen kunnen zo te beoordelen niet zachtjes praten. Tenslotte brengen we de vuile was naar een wasserij, net op tijd, we hadden anders schone kleren moeten kopen. We hebben keurig alle aantallen geregistreerd, maar dat willen ze niet weten. De was wordt hier niet geteld, maar gewogen.
Dan eten we een bescheiden vis in het drijvende restarant van Dragon Inn, die nog levend uit een van de kooien in zee onder het restaurant wordt gehesen. Er zwemmen ook vissen van ongeveer 20 kg in de kooien, maar dat is wat ambitieus voor ons tweetjes. Is goed gekruid en smaakt heerlijk.
Zaterdag 8 juli 2017
Ondanks dat ontbijt niet inbegrepen is bij de Dragon Inn, is ons restaurant wel open. Dus hoeven we niet de stad in om een ontbijtje te scoren. We nemen toast met roerei, dat vonden we het meest aantrekkelijk op de kaart. We hopen intussen dat onze kippen van de leg zijn als we thuis komen. En een watermeloensap. Die hebben ze dus aangelengd met kraanwater. Ze begrijpen hier kennelijk niet dat het kraanwater hier niet te naggelen is voor verwende Nederlanders.
Om 8 uur melden we ons om flippers te passen. We krijgen allebei een nummer 9 om ons nek gehangen. We zoeken naar de camera waarmee de "wanted" foto's van ons kunnen worden gemaakt, maar die is er niet. Alle toeristen worden in de boot met bijbehorend nummertje begeleid en na een half uur mogen ook wij in nummer 9 stappen. En onze nummertjes weer inleveren. Naast alle vuil in zee, voornamelijk plastic flessen, ligt er ook een zwemvest, maar die laten we ook gewoon drijven. Nog even vergunning halen bij de marine politie, waarbij we bijna stikken in onze eigen uitlaatgassen en we kunnen vertrekken. Op naar Mataking!
De speedboot sjeest over het water met lege flessen en gebruikte etensbakjes, herhaaldelijk stoppend om wat vuil uit de schroef te halen. Wat een teringzooi maken die Aziaten van de zee! Het is hier bijna net zo erg als in Vietnam, we missen alleen onze postpakketten nog. We varen onderweg langs een zeeschildpad, die net weer naar beneden gaat, maar remmen daar niet voor af. De schipper had de schildpad wel herkend want hij maakt het teken voor schildpad: een vuist op een gespreide hand, waarvan wijsvinger en ringvinger beweegt. Kennelijk hebben we een strak tijdschema?
Na bijna een uur varen komen we bij het eerste eiland, Timba Timba. Niet voor het snorkelen, maar om een foto te maken. Wij begrijpen niet helemaal waarvan, maar de Chinese meisjes in ons gezelschap begrijpen het helemaal. Poseren in honderd standjes op het strand voor net zo veel foto' s. De schipper garandeert ons dat we nog meer dan genoeg schildpadden zullen zien.
Daarna varen we naar de andere kant van Timba Timba en mogen we gaan snorkelen. Wel vreemd dat onze boot het anker gewoon in het kwetsbare koraal laat vallen... Het water is hier inderdaad kristalhelder en naast de oneindig veel prachtige vissen zien we inderdaad 4 (!) schildpadden. GoPro aan het werk! De veel te dure selfiestick die we hadden gekocht heeft helemaal geen bediening op afstand. Hadden we net zo goed een stok met een elastiekje kunnen kopen. Kan ook een camera vast houden. Nee, we hadden nog een onderwaterafstandsbediening moeten kopen. We hadden ook een felgele stick gekocht die zorgt dat de camera blijft drijven, maar in de metalen kooi, die we er ook bij hadden gekocht, vooral ter bescherming van één van WJ's lompe acties, zinkt GoPro gewoon naar de bodem.
Wij zijn de laatsten die terug in de boot stappen, nog lang niet uitgesnorkeld. Maar we moeten verder, naar Mataking. Mataking staat in de boeken ook bekend om zijn onderwater brievenbus, maar die is alleen met duikuitrusting te bereiken. Het water rond Mataking is minstens net zo mooi als rond Timba Timba en we zien alweer schildpadden. Kunnen er geen genoeg van krijgen. Naast mooie kleuren ook behoorlijk grote vissen, papegaaivissen, pijpvissen, iets wat op barracuda's lijkt, zeesterren... We missen alleen Nemo (anemoonvis) in het assortiment. Maar we worden alweer uit het water geroepen voor de lunch.
De Chinezen scheppen al voor de tweede keer op als wij aankomen, maar er is voldoende van alles. Wel weer behoorlijk vet, kennelijk hebben die Aziaten minder aanleg voor gezellige buikjes dan wij. Wij weer het water in totdat we worden terug gefloten. We moeten nog naar eiland 3: Pom Pom.
Ook bij Pom Pom is het net of je door een enorm aquarium zwemt. Weer schildpadden (geeuw) en vissen die niet bang zijn. We zwemmen door de scholen heen. Helaas zien we ook veel dood koraal, misschien uit de tijd dat vissen met explosieven heel normaal werd gevonden. Tijd om weer terug te varen naar het vasteland. Onderweg wordt nu wel een zwemvest uit het water gevist, maar verder laten we het afval in de zee voor wat het is. Wat niet in de schroef komt dan.
Terug in Semporna gaan we als eerste onze schone was ophalen. We wegen de was weer, van 8,5 kg is kennelijk 350 gram vuil en zweet afgekomen. We lopen wat door het stadje heen, maar het is één gore vieze bende hier. Het stinkt overal naar visafval en rottend fruit - vooral doerian, dat fruit dat verboden is in hotelkamers vanwege de geur - en er ligt derrie op de stoep. En als je op het terras wilt gaan eten, neem je de lekkende airco boven je en een rokende bovenbuurman, die jouw tafel als zijn asbak beschouwt, voor lief. Er zijn in Semporna zo veel lekkende airco's boven de stoep dat je zelfs op een droge dag mensen met een paraplu ziet lopen. Nee wij eten weer in het restaurantje bij ons hotel. Hebben we ook uitzicht op zee.
Zondag 9 juli 2017
Het is nu ongeveer precies de helft van onze vakantie. We missen ons huisje, boompjes, beestjes wel, maar hebben ook heel veel zin in de tweede helft. We verlaten deze stinkstad en gaan weer terug naar Sandakan. Het zal wel tegenvallen de 2e keer, maar we willen nóg een keer naar Sepilok om de orang oetans te zien. Terug langs de eindeloze plantages richting Sandakan. De resorts in Sepilok zijn allemaal vol geboekt, het hoogseizoen gaat nu merkbaar beginnen. Dus gaan we buitensporig luxe in het Sheraton. Dat hebben we wel verdiend na 4 nachten back-to-basic.
We rijden de parkeergarage in en zijn helemaal duizelig als we een spiraal van 10 rondjes omhoog hebben mogen rijden, voor we bij de slagboom aankomen. De receptie heeft onze boeking ontvangen, we krijgen kamer 2411, op de 24e verdieping dus. De lift moet je bedienen met je kamersleutelpas, oh dat kennen wij als ervaren reizigers nog van Hong Kong, alleen de techniek van in en uittrekken wijkt af van de lift in Hong Kong. We hebben mooi uitzicht op zee, maar ploffen uitgeput op bed. We hebben iets te veel zon op onze knar en ons lijf gekregen gisteren en gloeien nog na.
Op de 13e verdieping is een zwembad, ook met uitzicht op zee en het restaurant. Claudia gaat helemaal westers: Ceasar salad en sirloin steak. Voor het eerst in weken sla, in plaats van spinazie die meer naar zure postelein smaakt. WJ neemt Chinese soep en nasi kampung, maar proeft mee van Claudia's verwennerij eten. We moeten wel lange mouwen aan, want het is gewoon koud in dit restaurant. Daarna verder bijkomen op / in bed.
-
11 Juli 2017 - 13:25
Marijke:
Ik ben heel benieuwd wat jullie nog allemaal gaan meemaken en of dat dit alles kan overtreffen. De beschrijvingen zijn soms echt hilarisch! Maar ook het rottende fruit komt erg levendig over... Leuk om met jullie mee te mogen "reizen".
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
