Phong Nha

Zaterdag 10 juni 2017

We reizen vandaag weer verder. Er werd ons een nachtbus aanbevolen, dus nemen we de dagtrein van Ninh Binh naar Dong Hoi. Gisteravond hadden we gevraagd om een meeneemontbijt en een taxi om 7 uur. Geen van beide verzoeken zijn begrepen of onthouden, dus herhalen we vanmorgen ons verzoek. Taxi dus om half 8, onderweg nog pinnen want we konden het resort alleen contant afrekenen, dat lukt bij de 2e ATM en we komen om ca. 8 uur bij het station, dus nog op tijd voor de trein van 8.22 uur. In de trein heb je keuze uit hard seat, soft seat, hard bed en soft bed. Maar het is weekend, dus druk en het wordt dus hard bed bovenin. 6 bedden in een coupe en de bedden zijn ongeveer zo hard als een campingmatrasje dus dat houden we heus wel uit. Ware het niet dat we de coupe mogen delen met moeder Tokkie en 5 onrustige koters... Lang verhaal kort: Aziatische kinderen zijn net zo vervelend als Nederlandse.

We moeten ons bed uit klimmen om uit het raam te kunnen kijken want van 3 hoog zie je alleen het grind naast het spoor. Familie Tokkie heeft het zo bont gemaakt dat de conducteur moeders een bezem geeft en haar beveelt de coupe schoon te vegen. Bijna bij onze eindbestemming staan we al met rugzak aan klaar bij de deur. Daar staat een vuilnisbak, maar er ligt ook vuil naast. Onze bek valt open als de conducteur in de rijdende trein de deur even opent en het resterende vuil het spoor op veegt. Was te veel moeite om te bukken en het in de vuilnisbak te stoppen...

Maar goed, we komen om 16.30 aan in Dong Hoi en nemen een taxi rechtstreeks naar ons hotel in Phong Nha. Daar besluiten we om morgen geen georganiseerde tour te doen maar om brommers te huren en zelfstandig de grotten te bezoeken. We houden er niet van om in een groep te reizen en zeker niet met een gids die een boekje uit zijn hoofd heeft geleerd en dat opdreunt tijdens de tour. Ook in Phong Nha lopen de koeien midden op straat, in dit geval letterlijk, want ze lopen tussen de buxushagen in de middenberm te grazen.

's Avonds eet Claudia haar favoriete papayasalade met een zalm die tegenvalt en WJ een gebakken vis "Hanoi style' met groenteloempia's die hij zelf moet rollen- erg lekker - alleen het is wel lang geleden dat WJ voor het laatst een shaggie had gerold.

Zondag 11 juni 2017
Heerlijk geslapen, leek wel of de zon om 3 uur alweer opkwam, maar dat was de iets voorbij volle maan in een heldere hemel. Het is vannacht niet donker geweest. Om 7 uur ontbijt en om kwart voor 8 zitten we allebei op een brommer die ons zint. De eerste brommer van WJ had geen achteruitkijkspiegel links en die heb je hier echt wel nodig, vinden wij. Heerlijk vrij in ons eigen tempo onze eigen volgorde van de dag inplannen.

We beginnen bij the dark cave. Je krijgt eerst informatie, dan moet je je uitkleden en je spullen in een kluisje stoppen. Daarna een kaartje kopen, maar ons geld zit in de kluis, wat is dit voor volgorde?? Terug naar de kluis, geld pakken, maar niet meer dan nodig want we worden gewaarschuwd dat we helemaal nat worden. We moeten een verklaring tekenen, lijkt wel een bank of verzekeringsmaatschappij, dat we overal voor verantwoordelijk zijn en geen rechten hebben en dan krijgt Claudia te horen dat ze haar T shirt niet aan mag houden. Claudia toont haar verbrande rug en vertelt dat ze een T shirt draagt om haar pijnplekken te beschermen. Nee, regels zijn regels en dat is je verteld bij de info. Maar waarom?? Wij stennis maken met als gevolg dat we weer opnieuw bij de informatiebalie moeten starten. "Ga terug naar start, u ontvangt geen salaris". We staan op het punt om deze grot over te slaan, maar komen Zen weer langs start en Claudia besluit om haar T shirt uit te doen. We krijgen vervolgens een video instructie die vooral vertelt hoeveel je moet betalen als je je helm verliest of als je mijnwerkerslamp stuk gaat of als je je peddel of zwemvest verliest. We staan alsnog op het punt om terug naar start te gaan, maar dan om ons geld terug te vragen.

Maar we hadden toch heerlijk geslapen? Nou dan komt het vast goed. We slaan de zipline over, maar nemen de kano, naar de ingang van de grot. We zijn duidelijk de oudsten hier en krijgen meer en meer het idee dat we niet in een interessante grot zijn beland maar in een grote kinderspeeltuin. En dat blijkt te kloppen. Er is weinig te zien, ja een paar gierzwaluwen en vleermuizen, maar de stalactieten en stalagmieten zijn niet bijzonder. We lopen over een houten bordes naar een smalle gang richting volgend grot. Daar lopen we door tot het modderbad waar je van de klei onder je voeten vooral geslachtsdelen kan vormen op de wand. Hilariteit alom, worden we hier iets te oud voor? Vol ongeloof dat we op het verste punt en dus de climax van dit grotavontuur zijn gekomen keren we terug. We zwemmen nog met lichten aan de grot in om vervolgens met lichten uit er weer uit te zwemmen. Is dit het? Oke, we zijn hier vast te oud voor. We kanoen terug naar start. Maar er waren hier toch fantastisch mooie grotten? Misschien hadden we ons beter moeten inlezen.

We brommeren verder richting Paradise cave. Ze hebben de kaartjesverkoop 2 km voor het begin van de klim gepositioneerd, dus kan je in een elektrisch busje vervoerd worden naar de voet van de berg. We besluiten te lopen. Dat valt best mee, maar dan komt de klim. Die iedereen moet klimmen, elektrisch busje of niet. Ongeveer 20 minuten een betonpad omhoog. We hopen dat de grot koel zal zijn en inderdaad, de klim wordt beloond. Niet alleen is de temperatuur heerlijk, de groepsreizen lijken net even pauze te hebben en de grot is werkelijk fenomenaal mooi! We lopen met hooguit 30 andere toeristen in een grot tot ongeveer 500 m diep. Wat is het hier mooi! De grot is ca. 100m hoog en kilometers diep. Er hangt een serene stilte en het lijkt wel of hier 1000 kunstenaars aan het werk zijn geweest. De formaties zijn ook smaakvol verlicht in verschillende kleuren. Op enkele plaatsen zijn waterplassen die als spiegel de beelden nog surrealistischer maken, we weten niet hoe we dit met fotos goed kunnen vastleggen, want het is zo groot en zo indrukwekkend. We keren om bij het eindpunt en we horen op de terugweg verschillende groepsleiders door microfoons enorme groepen toespreken. We waren echt net op tijd, want de rust is voorbij.

Bij de ingang van het park lunchen we en ook hier valt dezelfde mentaliteit bij het schoonmaken op; de tafels zijn schoon, servetjes liggen op de grond en worden door de fans weg geblazen. We brommeren verder naar de laatste grot, Phong Nha, maar realiseren te laat dat je daar met de boot moet komen, niet met de brommer en ons contant geld is er aardig doorheen. We vinden het ook wel mooi geweest en gaan terug naar het hotel voor een douche, veel vocht en eten.

Conclusie: Phong Nha absoluut doen, maar als je de 20 gepasseerd bent, sla dan de dark cave over.