Sapa naar Ba Vi

Vrijdag 2 juni 2017

Vandaag gaan we naar Ba Vi, een natuurpark, ongeveer 40 km ten westen van Hanoi. We zouden in Sapa nog met de kabelbaan de hoogste berg van Vietnam op kunnen (3143 m), maar die ligt vast weer in de wolken, zo te zien, dus slaan we die over. We hebben gisteren met beperkte informatie op internet uitgezocht hoe we in Ba Vi kunnen komen. De bus naar Lao Cai (niet te verwarren met het dorpje Lao Chai, waar we gisteren hebben geluncht) overstappen naar Vinh Yen of Phuc Yen en dan naar Son Tay, dat ligt dichtbij Ba Vi. We hadden ook naar Hanoi kunnen gaan en dan weer terug naar het westen, maar dat lijkt ons niet handig. De trein naar Phuc Yen is ook nog een optie. Dus om. 5.15 de wekker, 6.00 met taxi naar de bushalte die we gisteren hadden gevonden en de bus van 6.30 gehaald. Dat gaat soepel. In Lao Cai rijdt de bus zo het treinstation voorbij. Daar hadden we niet op gerekend. Maar we eindigen bij een grote busterminal, waarvandaan bussen vertrekken richting Hanoi. Tassen in de eerste klaarstaande bus naar Hanoi, schoenen uit, in de bus en in de ligstoel klimmen, 1 minuut later schoenen aan, tassen er weer uit, het wordt een andere bus.??? We worden naar de balie van de busmaatschappij gewenkt om daar een kaartje te kopen. Nogmaals vragen, we willen naar Son Tay, waar kunnen we het beste overstappen? Oke, 2 tickets naar Phuc Yen.

Naar de eerstvolgende bus richting Hanoi, een half uur later. Passagiers mogen in de ontvangsthal gratis drinken, er staan ook roomsoesjes en watermeloen klaar. Heerlijk. Schoenen uit en in de iets te kleine ligstoel. Alles gaat voorspoedig totdat ze zeggen dat we bij Phuc Yen zijn aangekomen. De bus stopt midden op de snelweg, hier moeten we zijn. Claudia: ik ga hier niet uitstappen! WJ: "Where is busstop?" Onze tassen liggen al op de vluchtstrook, de bus rijdt alweer en vanaf hier is het: zoek het zelf maar verder uit! Er stoppen nog 2 bussen op dit punt langs de snelweg en die reizigers lopen het steile talud van het viaduct naar beneden. Wij volgen ze maar. Is kennelijk normaal hier. Maar beneden is helemaal geen busstop. Alleen een paar Vietnamezen die de grootste lol hebben als wij beneden arriveren. En gelukkig is het vandaag mooi weer: 37 graden in de schaduw. Niemand spreekt een woord Engels en we kunnen al die plaatsnamen ook niet onthouden. WJ heeft het kladblaadje met plaatsnamen kennelijk ergens bij de balie of bij de roomsoesjes laten liggen. Story of his life. We worden met z'n tweeen uitgenodigd samen achterop 1 brommer. No way. We lopen naar een stilstaande taxi, maar de chauffeur is onvindbaar en de lachende Vietnamezen zeggen dat we dan beter in een gewone auto in kunnen stappen, die toevalligerwijs net aan komt rijden. WJ zegt doen, Claudia wil in de hitte nog onderhandelen over de prijs, en 8 euro voor zo'n ritje is hier dan ook buitensporig. WJ zit al en Claudia schoorvoetend mee.

Chauffeur begrijpt niet waar we heen willen en stopt bij een willekeurige bushalte. Nee, busterminal! We zetten internet aan op telefoon, googlemappen en translaten wat heen en weer, er komt een Engels sprekende vriendin van de chauffeur aan de telefoon, maar niemand begrijpt het woord busterminal. Bij de derde bushalte die we aandoen staat een Engelssprekende dame die uitlegt hoe we met 2 overstappen in Son Tay kunnen komen. Maar ze adviseert ons een taxi te nemen. We betalen het schokkende bedrag aan onze chauffeur, volgen haar busadvies en de conducteur toont ons de bus app. Eén busnummer klopt niet aan het advies, verder heeft ze alles correct verteld. 2x overstappen, in totaal nog geen half uur in deze bloedverzengende hitte hoeven wachten en we arriveren om ongeveer 16 uur in Son Tay! De laatste overstap was in... juist, Hanoi. Deze bus heeft een toeter die 12x echoot. Dat is handig, 3x hard en dan weg "faden". En als ie echt aandacht moet hebben is het 8x hard en 12x weg "faden". Onderweg zien we op diverse plekken dat 1 rijbaan volledig wordt gebruikt om graan op te drogen. En iedereen respecteert dat door er niet overheen te rijden. Claudia moet, nadat ze eerder al een waarschuwing had gekregen, bij het eindpunt toch eigenlijk een boete betalen omdat ze een voet op een leuning in de bus had gezet en het staat in niet mis te verstaan Vietnamees in de bus dat dat niet mag, maar nu lopen we gewoon hard weg. De leuning is immers al met babybillendoekjes door haar schoon gepoetst. We vinden gratis wifi op een hoek van een straat, nemen een taxi richting een - naar later blijkt - volgeboekt hotel en eindigen bij het duurste resort uit ons reisboekje. 3 nachten graag, we hebben wel een airco en zwembad verdiend. Poeh! Hoop dat Ba Vi de moeite waard is.

De accommodatie is in elk geval voortreffelijk, er is een wasservice, er is een spa waar je je lekker kan laten verwennen, zwembad binnen is warme bad en buiten zou het koude bad moeten zijn maar wij vinden het toch echt richting kleuterpisbadtemperaturen gaan, maar in het binnenbad kan je een ei koken.....De airco in ons bungalowtje is heerlijk. Onze huisgekko maakt lieve geluidjes 's nachts, we hebben een boomkikker naast onze voordeur en een hagedis bij onze hottub buiten. Hottub? Ja, voor als je het koud krijgt hier... We hebben hier meer beesten buiten de Vietnamese kookpot gezien dan tot nu toe. Het restaurant serveert meer dan 80 gerechten en dat is meestal een slecht teken. De garnalen smaken dan ook net als de diepvriesgarnaal in NL; kapot gevroren en vervolgens kapot gebakken, taai en smakeloos dus. De papayasalade is weer heerlijk. Ze hebben ook schildpad op het menu. Komen hier dus voortaan alleen ontbijten.

Zaterdag 3 juni 2017
Eerst de vuile was inleveren. Ongeveer 1 volle rugzak. Dan ontbijten. De keuze is reuze: noodles, gele rijst, worsten met spek, rauwe eieren, warme deegrollen, zwarte (ja, die al een half uur is getrokken) thee, soep met vlees, mie en groenten, bietensap, gembersap enz. Dus we nemen een getoast casinoboterhammetje met een ter plekke gemaakt roerei. Dat is het enige beleg dat we kunnen vinden. Salt & pepper vraagt WJ terwijl hij met zijn hand een schuddende beweging maakt. 1 minuut later krijgen we een vel schrijfpapier. Raar handschrift, die Vietnamezen. No, for on my egg (wat is ons Vietnamees ook slecht!) en dan wordt er uit een hele grote pot een schaaltje gevuld met wat voor peper doorgaat. Zout geven we op. We informeren bij de receptie naar de mogelijkheden. Brommerhuur? Nee. Fiets? Auto? Dat kan allemaal niet. Ook niet in Son Tai? Nee, dat bestaat niet. We hebben 3 keuzes: taxi, taxi en taxi. En kunnen we dan ook naar de watervallen? Nee, er zijn hier geen watervallen. Nou ja zeg, wat is internet toch slecht geinformeerd! We kiezen voor optie 2: taxi dus. De taxi is al gebeld en we stappen in.

Eerst geld pinnen, eten en drinken kopen en dan naar de berg Ba Vi. En hoe zeg je toch in het Vietnamees dat we geen haast hebben en dat je liever hebt dat de chauffeur niet belt tijdens het rijden? Je hebt hier immers al 1 hand fulltime nodig om de claxon te bedienen. We komen na 4 telefoontjes met de taxireceptie uiteindelijk bovenaan de berg aan, waarna het nog ruim 1200 tredes omhoog lopen is. De taxi kost meer dan het meterbedrag, want het was bergop. We middelen het bedrag, maar dat is niet genoeg. Ja, DAAROM HEBBEN TAXIS METERS! Weer geen zin in een discussie om 50 eurocent, dus we betalen extra. Maar hij hoeft niet op ons te wachten voor de terugreis.

1200 tredes later worden we door veel locals en Chinezen gevraagd om samen op de foto te poseren. Wij staan nu waarschijnlijk intussen op 15 facebookpaginas. Wat een ongelooflijk aantal prachtige vlinders zijn hier! Met alle denkbare kleuren, luipaard- zebra-, tijger-motief, blauwtjes, zwart met slierten, zwart met blauwe stippen, witte stippen enzovoort... De tempel op de top van de berg is ook bijzonder. Uitzicht is zeer de moeite waard. En de hele weg omhoog was in de schaduw met een fris windje erbij. Tevreden over dit uitstapje nuttigen we onze verse ananas en watermeloen. Heerlijk! We besluiten om terug naar beneden te wandelen. Helaas wordt er nergens een kaart verkocht of zijn er simpelweg geen andere wegen terug dan de autoroute. We zien nog meer vlinders, mooie vogels, een eekhoorntje, mooie bloemen en nog meer mooie uitzichten. Na 7 km bergaf besluiten we wat te eten.

Het restaurant ziet er veelbelovend uit. Weer een uitgebreid menu, maar de beloofde meerval, duif of geit zijn allemaal niet voor handen. Dan maar kip, das altijd veilig. We krijgen een hele kip dat in de lengte en breedte in moten is gehakt, alleen de kippepoten en de kipfilets hebben ze verwijderd. Wat overblijft is veel bot, vel, de hele kop en weinig vlees. En niks erbij. We bestellen dus apart rijst erbij en proberen het resterende vlees eruit te zuigen. Voor we weg zijn zitten er al meer dan 30 vliegen op onze kip. We rekenen af en vragen of ze een taxi voor ons willen bellen. Dat doen ze niet maar ze geven een ander taxinummer aan ons dan het bedrijf van de heenweg. Die bellen we, maar daar verstaan ze geen woord over de grens. Een andere bezoeker helpt ons verder en we hebben een taxi terug. Deze chauf geeft wel netjes richting aan op een weg zonder afslagen en skypet ondertussen nog even met zijn lieffie.