Hoi An

Woensdag 14 juni 2017
Op de fietsen van onze homestay gaan we naar het centrum van Hoi An om een leren tas op maat te laten maken voor Claudia. De homestay had ons een adres gegeven van een winkel die dat goed zou kunnen. De eerste tassenwinkel op de weg ernaartoe heeft al een tas hangen die voor 90% lijkt op de tas die Claudia voor ogen heeft. We gaan naar binnen en laten een offerte op maat maken voor een tas met voldoende vakken en een laptoptas en een tas voor de muis en oplader. 3 tassen dus, van buffelleer. Na ongeveer 40 minuten bedanken we voor de info en gaan op zoek naar de aanbevolen winkel.

Deze is midden op de markt, waar we door vele verkopers bijna hun winkel in worden gesleurd. Het moet gezegd, er zit veel aardige handelswaar tussen, maar we zijn blij dat we net wat overbodige kleding hebben gepost. We vinden de aanbevolen winkel. Dit blijkt de tante van onze receptionist te zijn die vooral schoenen of slippers wil verkopen. Zijn wij nou zo onduidelijk in onze communicatie? We willen EEN TAS KOPEN! Uiteindelijk krijgen we een prijs voor 1 tas, maar we zijn al lang uitgepraat hier. We kijken verder, maar kort samengevat hebben we de tas in winkel nummer 1 gekocht.

Er was ons ook aanbevolen om armen en benen te bedekken om in de tempels te kunnen komen. WJ had lange broek en zijn enige schone shirt met lange mouwen aan, maar alles plakt en is klef en natuurlijk zijn deze 2 cultuurbarbaren vandaag geen tempel in geweest. We lopen de hele markt af, kopen belachelijk goedkope saffraan (8 euro per kg of is het in NL belachelijk duur?), krijgen in het restaurant allebei tegelijk ons gerecht opgediend (zo ongeveer de 1e keer in dit land) en boeken een kookcursus voor morgen. Hoi An is een leuk gemoedelijk stadje met veel minder verkeer dan Hue, dus kans is groot dat we nog een nachtje bij boeken. Met zwembad!

's Avonds gaan we eten bij een restaurant dat op de kaart het dichtstbij lijkt. Toch nemen we de fiets, zonder licht. Maar dat is hier geen probleem wordt ons verzekerd, want de straten zijn goed verlicht. Het is toch nog ongeveer 2 km verderop, dus we zijn blij met de fietsen al duiken we elke keer de berm in als er iets groots aan komt rijden. En toen kregen we eten van een artiest in de keuken!

Ken je dat gevoel dat je eten zo lekker is dat je niet weet of je nou een grote hap moet nemen om alle precies uitgebalanceerde smaken in 1 keer tot je te nemen of hele kleine beetjes omdat je graag wilt weten wat je allemaal proeft? Om te beginnen de smoothie van passievrucht met een klein beetje banaan, mango en ... gember. Gember? Ja precies, dat gaan we thuis ook proberen. Er waren ook smoothies met kaneel, selderij, citroengras... De overige gerechten waren echt een combinatie van pikant (chilipepers), zuur en fris (limoen en citroengras), dropanijs (we kunnen de naam van dat kruid niet onthouden), zoet, zout en smeuiig. Hoe is die uitspaak ook alweer; Alsof een engeltje op je tong piest.... We gaan gewoon weer watertanden als we dit opschrijven. Daar gaan we morgen weer eten: Restaurant Son Hoi An.

Donderdag 15 juni 2017
Er wordt om 7.30 uur op het raam geklopt. Of we voor onze kookcursus nog willen ontbijten? Kookcursus? Hoe weten zij dat nou? Blijkt dat we gisteren 2 kookcursussen hebben geboekt. Maar we hadden toch aangegeven dat we de kookcursus van ons resort niet wilden, want we willen niet vissen en niet naar de locale bevolking om spulletjes te kopen en geen fietstocht en niet rond dobberen op het water in een rond mandje? Ja, maar we krijgen een kookcursus zonder al die tierelantijntjes. Dat hebben ze geregeld voor ons. Lekker communiceren hier, hebben ze dat in onze afwezigheid kunnen regelen... Uiteindelijk annuleren we de kookcursus van 8 uur en houden we vast aan die we zelf hebben geboekt om 9.30 uur.

De kookcursus: Eerst krijgen we een lampenkap op ons hoofd en gaan we lopend naar de markt om ingredienten te kopen. Maar we weten niet eens wat de ingredienten zijn!? We zijn de enige cursusten, dus lopen met zijn drietjes op de markt en onze gids legt uit welke groenten we zien. De meeste kennen we wel, maar we zijn op zoek naar die dropanijs! Eindelijk gevonden, maar dat zit dus niet in ons gerecht. We krijgen verdere uitleg onder begeleiding van luid brommergeluid van de straat. We zien ook wat onduidelijke onderdelen van een varken, maar dat zijn oren en gestold bloed. Dat laatste vonden we op lever lijken. We kopen geen kip, ondanks dat we toch zeker weten dat dat ook een ingedient is. Beetje onduidelijk allemaal. Dan stappen we op de boot waarin we de afgelegde 500 m terug varen. De stuurvrouw heeft 3 draadjes in haar handen, die kennelijk het gas, de vooruit/achteruit en het roer bedienen.

Terug bij het restaurant is de tafel al klaar gemaakt en staat de chef ons op te wachten. We wisselen de lampenkap voor een heuse koksmuts en schort en gaan snijden. Eerst de groene papaya (dat is geen andere soort maar gewoon een onrijpe papaya), wortel, lenteui, sjalotje en chilipepers fijn snijden met zo'n mes die we toch vooral uit horrorfilms kennen. De kip is al gesneden en de kroepoek gebakken en zo is er al veel meer door de chef al vooraf klaar gemaakt. Verder doet de chef ook allerlei handelingen zonder uitleg, dus het is meer samen koken dan dat we er veel van opsteken. We peuzelen onze "zelf gemaakte" gerechten op en bedanken allen voor de leerzame ochtend. Het was toch wel leuk en lekker, maar haalt het niet bij Son Hoi An. Tijdens de cursus hadden we per ongeluk verklapt dat WJ ook sax speelt, dus we worden vanavond verwacht bij het live muziekcafe waar onze gids ook werkt. Daar hebben ze ook een werkeloze sax liggen. WJ vraagt nog wat voor een sax, maar dat weet ze niet. Hoopvol vraagt hij of het een sax van bamboe is, want ze maken hier alles van bamboe en WJ heeft ooit de kans laten lopen om een bamboe sax te kopen, waar hij achteraf stiekem wel spijt van heeft. Maar helaas....hij is niet van bamboe.
We fietsen naar het strand, waar het vrij rustig is. Snorkelend is hier alleen veel zand en weinig vis te zien. Dus we praten wat met een Nederlands meisje dat hier ook rondreist en met de verkoopsters van prullaria. Zonnen doen we maar in de schaduw van de palmen.

Dan komt het grote moment van de dag, we gaan de tassen van Claudia ophalen! We komen in het winkeltje en daar liggen ze, precies zoals we hadden gehoopt. Hoe is het mogelijk? Ze hebben alles precies goed begrepen en daar liggen 3 tassen, van iets te mooi buffelleer maar dat slijt wel, met beschermkussen onderin, formaat, uiterlijk en vakken zoals Claudia gevraagd had! Helemaal blij rekenen we af en bespreken we of we deze tassen nog 2 maanden zullen meezeulen of dat we nu hem posten naar NL. Dat beslissen we morgen wel.

's Avonds eten we natuurlijk weer bij Son Hoi An, die wederom voldoet aan onze intussen zeer hoge verwachtingen en we laten vervolgens ons gezicht zien in het live muziekcafe. Kennelijk is het nieuws van de saxofonist uit NL verspreid in de wijde omgeving want er is niet 1 klant te bekennen. WJ probeert de klaarhangende altsax uit, want morgen is het vrijdag en of we dan AUB weer willen komen, dan is er vast meer volk. Maar we vonden vooral onze gids enthousiast. Haar broer, de muzikant is zijn stoel niet uit geweest. Dus we houden het op "maybe".

Vrijdag 16 juni 2017
Claudia heeft er een nachtje over geslapen en besluit haar tassen naar Nederland te posten. We stappen na ons ontbijtje op de fiets naar het postkantoor, waar wij weer alleen de papieren hoeven in te vullen en de dame achter de balie al het inpakwerk op zich neemt. In dit geval verdwijnt de tas in een doos, die vervolgens aan alle kanten, waterdicht, voorzien wordt van tape. Ook de laatste vierkante cm zichtbaar karton wordt weggetapet.

WJ is niet vooruit te branden vandaag, het voorhoofdzweet vermengd met zonnebrandolie stroomt met elke pedaaltred in zijn ogen en dra wordt het voorstel gedaan om vandaag te brommeren. Eerst zoeken we een degelijke kaart van de omgeving, maar 2 touristinfos en een boekenwinkel later zijn we niet geslaagd. We gaan maar op mapsme toeren. Terug naar onze resort om schoenen aan te trekken, we brommeren nog steeds niet op slippertjes. Dan gaan we op zoek naar een dorp 2 eilanden verderop waar ze zulke mooie houtbewerkingen maken. We komen met mapsme telkens op dezelfde wegen, maar uiteindelijk vinden we het dorp. Maar het is intussen siesta hier en er is nergens wat te zien. We zoeken de weg terug naar Hoi An en wederom zijn er veel wegen die verdacht bekend voorkomen. Rijden we nou rondjes? Het is een landelijk gebied waar op veel wegen een soort gras wordt gedroogd, waarschijnlijk bestemd voor de mattenweverijtjes, en ook zien we popcornmais, chilipepers, pindas, rijst, van alles op de weg drogen. We zijn benieuwd hoe de vogels hier worden opgevoed, want we verbazen ons dat zij niet alles van de straat opeten.

Hoi An is intussen gevonden, we parkeren onze brommers recht voor de kaartjesverkoop voor de toegang tot de oude stad en kopen toegangskaartjes. We eten een late lunch en terug bij de kaartverkoop zijn onze brommers verdwenen. "U mag hier niet na 3 uur parkeren." Oh, en dat kon je ons niet om 10 voor 3 vertellen toen we hier een kaart kwamen kopen? "Informeer aan de balie aan de overkant van het water." Daar krijgen we 4 locaties waar de locale politie ze kan hebben heen gebracht. Intussen worden we ook door Vietnamezen aangesproken die hier een lucratieve klus zien. "Voor 8 euro breng ik je naar je brommer". Nee, we vinden het zelf wel.

Op locatie nummer 2 staan onze brommers binnen in een soort van officiele ruimte. We moeten 4 euro betalen, want we hadden de brommers op stuurslot gezet, als we dat niet hadden gedaan, was het gratis geweest, maar nu hadden ze er zoveel werk aan gehad...... Nou, we hopen maar dat je je helemaal de blubber hebt gesleurd aan onze brommers en dat je de hete uitlaat ook goed tegen je kuiten hebt gevoeld. We vragen een kwitantie, die is er natuurlijk niet. Laten we maar snel betalen want zowel Claudia als WJ gaan straks dingen zeggen waar we spijt van krijgen.

Terug naar onze resort om af te koelen in het zwembad. Dit was wel een suffe dag. We eten met gewoon bestek bij onze resort (we zijn die stokjes na 3 weken ook even zat), doen een snukje en gaan vroeg slapen.

Zaterdag 17 juni 2017
Vandaag doen we de snorkeltoer op een Cham eiland. En om 17 uur nemen we de nachtbus naar Buon Me Thuot. 's Morgens tassen al gepakt en om 8 uur staat het busje klaar. Nadat ook diverse andere toeristen bij hun hotel zijn opgepikt rijden we naar de haven. Eerst moet er nog wat officieel worden gedaan met douane maar na een kwartiertje zitten we op de snelle boot. Nou, snel, we worden door alle andere snelle boten ingehaald. Aangekomen bij Cham wandelen we over de markt waar ze vooral producten verkopen die je niet door de Nederlandse douane krijgt. Verder zwemmen in emmers krabben, garnalen, octopussen en inktvissen hun laatste uurtjes, voordat ze op de barbeque komen. We krijgen overal uitleg bij, lopen door een gebouw met foto's en zeedieren op sterk water, waarbij onze gids van alles vertelt wat je ook op de borden ernaast kan lezen. Als hij ook stil blijft staan bij een waterput en trots een emmer opgetrokken water toont is hij onze aandacht echt kwijt. We bezoeken nog een tempel en wij kunnen alleen maar denken dat dit alles van de zuivere snorkeltijd af gaat. Was ons niet duidelijk dat de snorkeltoer ook nog andere onderdelen in het programma had..... Eindelijk is de plichtmatige route geheel afgelegd en mogen we weer de boot op, richting de snorkellocatie in het "kristalheldere water". De boot vaart 500 m verder naar een plek waar we ca. 15 zwemvesten in het water zien drijven met een snorkelende toeristen daarin. "En nou allemaal je zwemvest aan en dan mogen jullie hier snorkelen, maar niet voorbij dat touw, want dan kom je te gevaarlijk dichtbij de rotsen." Is hij serieus? Hebben we wel de toer voor volwassenen geboekt? Uiteindelijk weten we onze gids te overtuigen dat wij allemaal voor onze 2e verjaardag door onze ouders in het water zijn gegooid en dat je met een zwemvest niet naar beneden kan, wat toch echt hoort bij snorkelen. Het water is redelijk helder, er zijn echt wel een paar leuke visjes te zien, maar de hele Adriatische zee is helderder en daar is meer variatie aan vis. Kennelijk is alle leven van hier al naar de markt verhuisd.

Na een uur varen we naar het strand, waar een overdadige lunch wordt geserveerd: 3 soepen, krab, garnaal, groot stuk tonijn, spareribs, dimsum in bananenblad, mini loempia, paksoi en natuurlijk rijst en noedels. Het paste gewoon niet op onze tafels, zo veel. Daarna zijn we nog een uurtje vrij en WJ gaat direct snorkelen aan het eind van het strand, zo dicht mogelijk bij de rotsen. Er is hier iets meer te zien dan op de officiele snorkelplaats maar wij zijn waarschijnlijk te verwend op andere duik- en snorkellocaties om heel enthousiast te worden. Een paar zeesterren en de krab die zojuist was opgediend waren de meest interessante spots. Maar het lukt ook om een vuilniszak te vullen met alle afval die mens heeft achtergelaten. Ook de zak komt van de zeebodem. Het strand ligt bezaaid met achtergelaten plastic waterflesjes, dus daarvoor is de zak te klein.

Terug naar het vaste land. We mogen nog douchen in onze kamer en nuttigen nog een maaltijd bij onze resort zodat we de komende busreis van 15 uur niets meer hoeven te consumeren. 5 uur staat er inderdaad een shuttlebusje klaar en we nemen afscheid. Op de valreep krijgen we nog een cadeautje: 2 lampionnen. Heel lief, maar hoe nemen we dit mee? We bedanken ze voor deze hele lieve geste en realiseren dat we overmorgen alweer een pakketje kunnen versturen op een postkantoor.
Na een rondje stad van bijna een uur komen we bij de grote bus waar 4 mannen 4 brommers ontmantelen zodat ze mee kunnen in het laadruim. Wij mogen uiteindelijk zelf ook in de bus en krijgen te horen dat we een overstap hebben op de snelweg. Nee! "Maar deze bus wacht totdat de andere bus is gearriveerd." Oh dan is het goed, maar we maken ons wel een beetje zenuwachtig want het is intussen al donker. Ze houden woord en de bus rijdt pas weg nadat we zeker weten dat de juiste overstapbus is gearriveerd.

's Nachts wordt niet getoeterd maar met grootlicht geseind. Slaapt wel zo rustig. We zien ook dat de regel "groter verkeer heeft voorrang" hier heel consequent wordt opgevat; onze bus haalt en passant ook een ambulance met zwaailicht en sirene in... Maar daardoor komen we wel ruim op tijd in Buon Ma Thuot aan.