Kuala Lumpur (KL)

Dinsdag 15 augustus 2017
Ons vliegtuig is vertraagd, onze gate delen we met twee vliegtuigen richting China en dat is te horen. Het lijkt hier wel een openbaar zwembad met schreeuwende kinderen, maar het zijn toch echt volwassen Chinezen die zo te keer gaan tegen elkaar. Ruim een uur later mogen wij het vliegtuig in en dan duurt het nog behoorlijk lang voordat ons vliegtuig op de startbaan staat. We reizen met Air Asia en hadden ons niet gerealiseerd dat je voor alle versnaperingen moet bij betalen. Ons Indonesisch geld is na het kopen van één fles water nu echt helemaal op, maar we hebben we nog wat Maleisisch geld om een warme maaltijd te kopen. Met 2 uur vertraging landen we om 23.30 uur veilig in Kuala Lumpur (KL). In Kuala Lumpur wordt dezelfde tijd aangehouden als Bali en Borneo, het ligt dus westelijk van Java, maar het is een uur later dan in Java.

Het is een ruim opgezet vliegveld, dat wil zeggen dat het ongeveer 20 minuten lopen is, deels over lopende banden, van vliegtuig naar douane en bagageclaim. We pinnen wat geld bij en kopen een kaartje voor de sneltrein naar het centrum, zo'n 75 km verderop.

Woensdag 16 augustus 2017
De trein vertrekt om 00.20 uur en tegen enen komen we aan in KL. We kopen een kaartje voor de taxi aan een balie, maar het is ons niet duidelijk waarvoor we die omgerekend 40 eurocent betalen; we krijgen een ticket, maar we moeten vervolgens de taxichauffeur gewoon volgens de meter betalen. De taxichauffeur is trots op zijn stad en vertelt ons waar we langs rijden: Chinatown, central market, Time Square en te huur staande fietsen, waarschijnlijk voor de SEA games die hier komend weekend aanvangen. Het kost ons nog ruim een dag om erachter te komen dat "SEA" South East Asian betekent en dus niet slaat op de zee. Een korte taxirit later staan we bij de lobby van ons hotel, waar er gewoon nog kamers vrij zijn. Ze hadden niet de moeite genomen om te reageren op onze correspondentie en aan de balie zien we waarom. Het duurt zeker 20 minuten voordat een groep van 3 personen een kamer is toebedeeld en bij ons duurt de procedure vervolgens net zo lang. Er is maar 1 meisje achter de receptie. Nadat de taxi 3 rondjes voor het hotel heeft gereden sturen we hem maar weg. Er zijn hier taxi's genoeg en uiteindelijk blijken we hem niet meer nodig te hebben. Onze kamer is op de 15e verdieping, je krijgt een raar gevoel in je buik als je uit het raam recht naar beneden kijkt. De bedden zijn hier erg goed.

We hebben nog 8 dagen te vullen en zijn niet goed ingelezen. KL ligt ongeveer 5 uur reizen van Singapore, dus we kunnen rustig aan doen en waarschijnlijk vooral culinair genieten. Beide steden zijn vooral bekend om de enorme verscheidenheid aan internationale keukens.

Woensdag 16 augustus 2017
Heerlijk uitgeslapen. We ontbijten om 10 uur, maar gevolg daarvan is dat we de kouwe restjes eten. We proeven dat KL voedsel in alle kwaliteiten heeft te bieden. Daarbij lijkt het of het personeel hier scherp omschreven functieomschrijvingen heeft, waar opruimen van de meest storende vuiligheid of andere meest voor de hand liggende taken niet in staan. Morgen ontbijten we wel buiten de deur. We halen een gratis plattegrond bij de receptie en kruisen daarin aan wat we willen zien. We stappen naar buiten, op zoek naar die huurfietsen. Die vinden we al na zo'n 100 meter: O.Bike. Om er te komen moet je wel de verleiding weerstaan van ongeveer 20 verschillende massage- en reflexologieaanbiedingen en de wijze waarop de jonge meisjes hun diensten aanbieden laten er geen misverstand over bestaan dat er ook meer wordt aangeboden.

Voor O.Bike moet je een app downloaden en een voorschot betalen en dan kan je fietsen voor weinig. Daarvoor heb je internet nodig. Wij naar binnen bij Hotel Imperial waar de vriendelijke receptie Claudia toestaat gebruik te maken van hun internet. Tegen de tijd dat WJ zijn leesbril heeft gevonden is de app al gedownload. Maar zijn telefoon ligt veilig in de kluis van ons hotel. We hebben ook de RABO reader nodig voor het overmaken van geld, dus 2 redenen om terug te lopen. Geld maken we over en gewapend met 2 telefoons en een RABO reader voor het geval dat, gaan we weer naar de fietsen.

Je opent de app, leest met je telefoon de QR-code op de fiets en binnen 10 seconden moet je met je telefoon op bluetooth-bereik-afstand en internetverbinding het slot openen. Dit alles is heel onduidelijk in de gebruiksaanwijzing en lastig met onze internetverbinding hier. WJ is weer eens geconfronteerd met een generatiekloofdingetje. Een uur later is het ons beiden gelukt om een slot van een fiets te openen. Maar we fietsen! Dit zouden we in Vietnam of Indonesië niet in ons hoofd halen, maar het Maleisisch verkeer is braaf.

De eerste bestemming moet gemakkelijk te vinden zijn: Petronas towers. Ooit het hoogste gebouw ter wereld, wordt nu aangeprezen als de hoogste tweelingtoren ter wereld. Wij waren ons nog niet bewust van de mondiale tweelingtoren-hoogbouw-competitie. Er is veel eenrichtingsverkeer en we rijden meer straten tegen het verkeer in over de stoep dan met het verkeer mee, maar staan redelijk vlot voor de twee torens. Hier staan verkopertjes met groothoeklenzen om voor je telefooncamera te zetten. Eén verkoper dringt zo aan dat Claudia hem toestaat de lens op haar telefoon te plaatsen, maar zegt gelijk dat ze er niet voor gaat betalen. Op die ene foto komen de torens niet beter tot hun recht, dus we gaan er ook niet eentje kopen.

3 foto's later fietsen we naar de tweede toren van KL, waar bovenop een draaiend restaurant is. Hier willen we morgen wel in, we denken vandaag 2 kaartjes te reserveren. We fietsen de weg om de toren heen, maar vinden maar geen toegang. Intussen dorstig geworden stoppen we bij een Italiaans restaurant en horen aan het accent van de eigenaar dat hier een echte Italiaan aan het roer staat. We drinken samen 3 liter Pellegrino (het is hier ruim boven 30°) en eten een verrukkellijke maal van pasta, een soort Caprese en bruschetta.

De ingang is nu nog maar 200 meter verderop heuvelopwaarts. WJ checkt bij de kassa of we kaartjes voor morgen kunnen kopen, maar dat kan morgen. Vandaag kan je kaartjes voor vandaag kopen. Het is minder druk dan verwacht, dus we kunnen morgen wel terugkomen en dan met een lege maag. Er is hier ook een huis op zijn kop als toeristische attractie. Waar hadden we dat meer gezien? Ook deze ziet er stom uit.

Verder naar Little India. We zetten de fietsen bij een markt en een van de kraamhouders wil wel op onze fietsen letten. We durven ze niet op slot te zetten, want we denken dat je internet nodig hebt om ze weer te openen. Claudia beoordeelt de prijs van haar eigen nieuwe schoenen die ook hier te koop zijn en concludeert dat ze in Bali tot de helft van de prijs verder had kunnen afdingen. Terug bij de fietsen geven we een fooi aan de wakende kraamhouder, maar die vindt dat dus heel raar. We vervolgen onze weg langs twee moskeeën naar het Merdekaplein, waar allerlei mooie gebouwen omheen staan. Maar vandaag worden over het hele plein tribunes gebouwd vanwege de SEA games, dus er is niet veel moois aan te zien. We vinden het wel leuk dat de lantaarnpalen hier zijn versierd met grote Rafflesiabloemen, geen echte natuurlijk.

We fietsen nog naar de centrale markt en daarna zetten we de fietsen terug op de plek waar we ze gehaald hadden. Wij hebben geen enkele andere fietser gezien, wel veel volle stallingen met O.Bike fietsen. Lettend op reacties van Aziaten waren wij een opvallende verschijning vandaag. Bij het terug zetten van de fietsen heeft WJ een medeslachtoffer gevonden van de technologische vooruitgang. Een Amerikaanse zestiger vraagt of je die fietsen ook zonder smartphone kan huren...

Terug naar het hotel voor een verkoelende duik in het zwembad. Hier heeft iemand een voltijdsbaan door mensen zich te laten inschrijven hoe laat ze het bad in en uit gaan. We zijn razend benieuwd naar de statistieken! Maar er is geen badmeester, zo staat duidelijk aangegeven aan de muur.

Na een verlate siësta eten we in een door Lonely Planet aanbevolen tapas-restaurant om de hoek van ons hotel, maar wij vinden het maar een vette boel en ze zijn behoorlijk uitgeschoten met de knoflookpers. Niets subtiels aan. Daarna naar een jazzbar voor wat livemuziek. De band stopt er net mee en nu pas realiseren we ons dat het al 23.30 uur is. Er is veel livemuziek in deze straat, zeker 4 bands, maar er is er niet één bij waarvoor we naar binnen willen gaan. Dan maar terug naar het hotel.

Donderdag 17 augustus 2017
Gisteren hadden we de fiets uitgeprobeerd, vandaag gaan we het openbaar vervoer van KL testen. We lopen naar de dichtsbijzijnde OV station: Bukit Bintang. Dit is een behoorlijk station, dus we vragen aan de balie om een dagkaart voor alle vervoer. Die verkopen ze hier niet, alleen op station KL Centraal. We moeten dus eerst een enkeltje kopen om op KL Centraal een dagkaart te kunnen kopen. Doe dan maar 2 enkeltjes AUB. Nee, dat kan niet, die moet je uit een automaat halen. We moeten op onze tong bijten om niet te vragen wat dat mens de hele dag dan wel doet achter die balie. We kopen 2 enkeltjes, maar zoeken ons wild naar het platform. 2 beveiligers leggen uit dat we naar buiten moeten en 200 m verderop in de monorail moeten stappen. Oh, is ons kaartje daar ook geldig? Ja zeker!

Wij vinden vrij soepel de monorail en inderdaad, de poortjes gaan uitnodigend open als we ons plastic muntje voor de kaartlezer houden. Na 20 minuten komt er eindelijk een propvol treinstelletje aan en zien we dat mensen uit alle macht zich erin proberen te persen, voordat iedereen is uitgestapt. Wij moeten de mensen verder naar binnen duwen om er ook in te passen. Iedereen blijft hier bij de deuren staan, terwijl er verderop voldoende staplaats is. Uitgestapt bij KL Centraal openen vervolgens de poortjes niet voor ons. We moeten ons melden bij het loket, maar daarvoor moet je eerst door zo'n poortje. We klimmen eroverheen. Dat mag dus niet! WJ wil snel ervandoor, maar Claudia wil dit netjes afhandelen. We hebben immers betaald.

We hebben een kaartje voor de verkeerde OV maatschappij gekocht, dat is geen probleem, als we hier dat kaartje alsnog betalen. Het gaat om nog geen 2 euro, maar dit wordt nu een principekwestie. We tonen de kwitantie waarop staat dat we precies voor dit traject hebben betaald en vertellen dat ons daar is verzekerd dat we met deze monorail konden reizen. Daarbij gingen de poortjes bij het vertrekstation van deze monorail keurig open. We weigeren bij te betalen voor een onsziens fout in hun systeem en de kassiere is deze keer degene die eerder moe is van de discussie dan wij. We mogen gaan. Het wordt hoog tijd dat we gaan ontbijten, want we zijn er allebei strontchagrijnig van.

We eten allebei een heerlijk sandwich en WJ neemt een originele Italiaanse Capuccino. We glimlachen naar elkaar en we kunnen weer de hele wereld aan.

De plek om een Touch 'n Go kaart te kopen (zo heet een kaart voor alle OV vervoer in KL en omgeving) is een soort AH-to-Go winkel. Nee, bij geen enkel OV vervoerbedrijf kan je dat hier kopen en kennelijk ook nergens anders in de stad. Aziatische logica. De verkoper verzekert ons dat deze kaart geldig is voor alle OV in en rond KL. We kopen 2 van deze kaarten, weliswaar duurder, maar dan zijn we van het gezeik af.

Hiermee gaan we naar de eerste poortjes en deze openen natuurlijk niet voor ons. We worden door een bewaker naar het aparte poortje voor Touch 'n Go kaarthouders begeleid. We zijn kennelijk zwaar in de minderheid met deze kaart, want er zijn zeker 10 poortjes voor "gewone kaarten" en 1 voor ons. We stappen zonder verdere problemen in de trein waarvan een aantal wagons alleen voor dames zijn bestemd. Apart! We doen een rondedansje als ook de poortjes bij een station verder openen en we naar buiten mogen.

Nu proberen we de uitgang van het station te vinden en dat valt niet mee. We liepen, in plaats van met de stroom mee, alvast in de richting van onze volgende bestemming, waar ook "uitgang" bordjes heen verwijzen. Maar dat moet je dus niet doen in KL. We lopen uiteindelijk zo ver heen en weer over verschillende perrons van dit station dat we waarschijnlijk beter het hele stuk vanaf het vertrekstation hadden kunnen lopen. Eindelijk staan we buiten aan de goede kant van de sporen. We lopen langs de nationale moskee (nee, die stond niet op ons verlanglijstje) richting het vogelpark van KL. Dit is een heel groot park, waar de vogels volgens internet vrij kunnen vliegen onder een behoorlijk groot en hoog gespannen net. We zien al ooievaars boven het net cirkelen.

Het is 15 minuten heuvel op, maar het is niet anders, dichterbij kunnen wij geen OV punt vinden. Binnen in de grootste voliere ter wereld zien we dat dat vrij vliegen niet geldt voor alle vogels. Met name enkele fazanten, papegaaien en uilen zijn klein behuisd of zitten aan een touwtje van hooguit 2 meter vast. We zien kinderen onder toeziend oog van lachende ouders aan de staart van een pauw trekken, Chinezen vogels voeren met mee genomen koekjes, terwijl je hier overal vogelvoer kan kopen. De goudvissen in de vijver hier hebben obesitas. Op een zeker moment kan WJ zich niet meer inhouden en spreekt een vader aan die de reigers met chips voert. De man in kwestie vindt dat hij onbeleefd wordt aangesproken en WJ legt uit dat hij onverantwoord gedrag toont aan zijn eigen kinderen. Hij maakt de vogels ziek, zoals te lezen valt op vele borden in het park. De man zal alleen naar personeel luisteren en wie denkt WJ wel dat hij voorstelt om hem als andere bezoeker hierop aan te spreken. En zeker de manier waarop. Hij stopt wel zijn handvol chips in zijn eigen mond, dus WJ laat hem verder met rust. Wij zullen wel nooit boteren met Aziaten.

We hebben wel mooie close up foto's van vogels, maar we worden alleen maar verdrietig van de omgang met vogels hier en het gebrek aan toezicht op Aziatisch wangedrag. Terug naar het spoor. We kijken naar het oude centraal station en zien dat hier nog treinen in gebruik zijn. We kunnen alleen nergens zien hoe het station nu heet. We stappen in een trein die de goede richting op gaat. De conducteur vraagt waar we heen gaan. Dat weten wij nog niet, we zien wel. We weten ook niet waar we nu zijn, want dat is hier niet aangegeven. Nou, met zo'n antwoord kunnen ze hier niet omgaan. Eén station verder - we zijn weer terug op KL Centraal - zegt de conducteur dat onze kaart niet geldt op zijn trein. We moeten eruit. Treinen zijn hier zeker niet bestemd om doelloos mee rond te reizen en vallen kennelijk niet onder "al het openbaar vervoer".

We stappen in een andere trein, maar hebben het eigenlijk al helemaal gehad met het OV hier. Wederom geldt onze logica niet in KL. We moeten naar het oosten en denken - heel stom - dat Sentul Timur (Sentul Oost) de goede richting moet zijn, maar dat is het eindstation in het noorden. Hadden we maar eerst goed op de kaart moeten kijken. We moeten weer de 5 trappen af, een drukke weg oversteken, dan aan de andere kant van de weg het station weer in en 5 trappen op om hemelsbreed op het platform 6 meter aan de andere kant van het spoor te komen. We waren intussen ook per ongeluk de verkeerde uitgang uit en moesten weer inchecken om binnen te komen.

Intussen geven onze kaarten, ondanks dat we de gehele weg samen hebben gedaan, verschillende saldo's aan. We begrijpen na bijna 3 maanden steeds minder van Aziatische logica. Al met al denken we dat we intussen meer trappen en meters in omwegen hebben gelopen, dan als we alles vanaf ons hotel te voet hadden gedaan zonder OV. En we vinden KL niet echt een mooie stad.

We lopen nog door de belangrijkste winkel- en marktstraat van China Town: Jalan Petaling. Oh ja, dat ligt dus ongeveer 5 stations verder dan station Petaling, maar deze keer zijn we niet in deze logica getrapt. Er zijn heel veel kraampjes en het valt ons op dat er hier eigenlijk meer Indiase verkopers staan dan Chinese. We lopen de hele lengte heen en weer en halverwege de terugweg eten en drinken we best lekker bij een restaurant. En onderweg kopen we 3 custard apples bij een kraam. Hadden we heel lang naar gezocht en nooit gevonden. We mogen er eentje proeven en die is inderdaad echt lekker. We hadden het zoeken opgegeven, maar hier lopen we er gewoon tegen aan. Na het eten blijken er opeens 2x zo veel kramen te staan. Je let even niet op en ze plaatsen midden op straat nog 2 rijen kraampjes erbij. Die dezelfde waar verkopen als wat er al stond.

Terug naar het station en we staan natuurlijk op het verkeerde perron. We weigeren terug te lopen, want met 2 overstappen komen we er ook hiervandaan. Dat hebben we geweten. Stappenteller kan wederom tevreden zijn. Nog een duik in ons zwembad en we zijn weer afgekoeld. Wat was het gebruik van fietsen in deze stad dan kinderlijk eenvoudig. Vanavond uitzoeken hoe we morgen deze stad uit komen.