Papua 1
Door: CenWJ
Blijf op de hoogte en volg Claudia & WJ
12 Augustus 2017 | Indonesië, Waisai
Vrijdag 4 augustus 2017
Bij zonsondergang vliegen we uit Bali weg. Er steken nog 3 vulkanen net boven de wolken uit, verder kijken we van bovenaf naar de witte schaapjes vlak voordat we de nacht in gaan. Om een uur of acht landen we in Mankassar, Sulawesi voor een tussenstop van ruim 7 uur. Het vliegveld lijkt hier, zoals in veel Aziatische steden, midden in de stad te liggen. We vleien ons neer op een van de harde plastic stoeltjes en vermaken ons met sudoku, woordzoeker, internetinformatie over Raja Ampat en we delen een warm maaltje. We boeken ook twee homestays in Raja Ampat voor resp. 3 en 2 nachten. Tussen 9 en 1 uur vliegt er niets, maar vanaf 1 uur mogen de vliegtuigen weer komen en gaan. Criminaliteitscijfers zijn hier ogenschijnlijk ongekend laag, want sommig winkelpersoneel moet je eerst wekken als je wat wilt kopen.
Zaterdag 5 augustus 2017
Om een uur of half vier vliegen we verder en ruim 2 uur later landen we tegen een uur of 7 plaatselijke tijd in Sorong, Vogelkop, Papua. De lopende band presenteert koffers, dozen, tassen van allerlei formaat, maar geen rugzak van WJ. Er wordt ons geadviseerd het volgende vliegtuig van Sriwijaya af te wachten, die landt hier al om 8 uur. Ook hier geen rugzak en intussen horen we dat hij is opgespoord in Bali. Kennelijk vliegangst of zo, maar hij wordt morgen toch per vliegtuig naar Sorong gestuurd, zo wordt ons verzekerd. Moeten ze die tas maar wat valium geven. Uiteraard is alle communicatie in Indonesisch. Hij zal morgen aankomen in Sorong, maar wij kunnen net genoeg communiceren dat de rugzak wordt doorgestuurd naar Waisai, de hoofd"stad" van Raja Ampat. Nou, dat is geregeld!
We lopen voorbij alle taxis de 300 meter naar het kantoor voor toeristinformatie met 20 miljoen aan contanten bij ons. Deze opent pas om 9 uur, dus eerst kijken waar ze een zwembroek verkopen, het meest essentiële stukje inhoud van de rugzak. Dat is halverwege richting haven, dus dat komt later wel. Bij toeristinformatie is de talenkennis beperkt tot Papuaas en Indonesisch. We schijnen alleen een vergunning te hoeven kopen voor Raja Ampat. Die kan je op 3 locaties kopen, waaronder deze. Andere moeilijke formaliteiten die zijn beschreven in de Lonely Planet (die nog in Bali is) schijnen niet meer (?) te gelden. Oké, 2 vergunningen graag. Oh, daar waren ze niet op voorbereid. Er wordt gebeld en geregeld en als we voorstellen de vergunning elders te kopen reageren ze opgelucht. We steken met hulp van toeristinfo de weg over en stappen in een busje richting zwembroekwinkel.
Bij de zwembroekwinkel aangekomen zegt buschauffeur natuurlijk (zucht) dat we de prijs verkeerd verstaan hebben en we laten ons - moe van de reis - gedwee afzetten, in beide betekenissen. WJ koopt de enige zwembroek met binnenbroekje in maat XXL. Claudia checkt of er werkelijk XXL in staat en of dat ook betrekking heeft op de maat, want dit is toch een strak dwergenbroekje. Volgende busje in, deze vraagt de hoofdprijs en de onderhandelingen leiden tot wandelen richting haven. Even verderop onderhandelen we weer en stappen in bij de grootste praatjesmaker van de wijde omtrek. Deze voert tijdens de rit de ritprijs op en we willen alweer uitstappen. Hij bindt in maar komt even later met parkeergeld in de haven als reden voor de inflatie. Onderweg moet hij even tanken, waardoor we 15 minuten langer over de totale 3 km doen. Daar vertelt hij aan iedereen die het wil horen dat hij Nederlanders in zijn busje heeft en wij worden als een toeristische attractie ter bezichtiging aangeboden.
Om 11 uur arriveren we bij de slagboom naar de parkeerplaats, waar we resoluut uitstappen. We gaan geen parkeergeld betalen voor die 300 resterende meters. Dat betekent dat wij gaan lopen en dat hij zonder te betalen mag parkeren. De veerboot van 12 uur is niet meer, dus het is wachten tot 2 uur in de middag voordat de eerstvolgende veerboot vertrekt. Hier is kroepoek en bananenchips het meest eetbare dat verkocht wordt als lunch.
Op de boot voert WJ een discussie dat ze het afval niet buiten moeten zetten. Iedere toerist moet hier immers 1 miljoen betalen voor de bescherming van de zee in deze omgeving. Het afval, dat buiten aan de zijkant van de boot ligt, wordt in een zak verzameld en binnen gebracht, maar een collega vult de "buitenopslagplaats" alweer aan. Nogmaals geprobeerd en uiteindelijk geconcludeerd dat westerse bedrijven verboden zouden moeten worden om oncomposteerbaar materiaal Azië in te voeren. Ze zijn er niet klaar voor, ze kunnen er hier gewoon niet mee overweg. Onderweg spotten we met onze slaperige koppen nog een eenzame bruinvis, vliegende vissen en vogels en zijn alweer enthousiast. Dat belooft wat!
In Waisai kopen we de vereiste vergunning bij een balie waar één medewerker ons onze namen laat opschrijven, de tweede ons inschrijft, een derde toekijkt en uiteindelijk ons geld aanneemt, dat vervolgens door de eerste medewerker wordt nageteld. We worden opgehaald door Manto, die ons een half uur later aflevert bij Alter-Native Homestay. De eigenaar, Timon, is een Vlaming en weldra wisselen we informatie uit in vertrouwd Nederlands. Er is nog een Italiaans stel en morgen arriveert er een Mexicaans stel. Wij nemen een duik in zee en inderdaad, WJ moet zijn benen niet te wijd uit elkaar zetten, wil hij niet op dag 1 al uit zijn nieuwe broek scheuren. Kijkend naar de prachtige groene heuvels, de vele vogels die bij zonsondergang terug naar huis forenzen, het ontbreken van vissersboten en toeristen dichtbij, hebben we het idee dat we in een ongerept stukje wereld zijn gekomen waar de hebzucht nog geen grip op heeft gekregen. Voor zo lang als dat nog duurt. De drankvoorraad is hier naast water, oploskoffie en thee, 1 cola, 1 Sprite en 1 vruchtendrankje in blik, dus we zijn hier redelijk gegarandeerd gevrijwaard van katers. Na het eten vallen we in een hele diepe slaap.
Zondag 6 augustus 2017
Het heeft vannacht heel hard geregend, maar WJ heeft er niets van gemerkt. Te diep geslapen. Claudia heeft het wel gehoord. De Italianen hebben een reisbestemming per boot besproken en wij mogen mee, hetgeen voor beide stellen kosten bespaart. Omdat het zondag is, kunnen we niet vertrekken voordat de kerkdienst is afgerond. Dat wordt zelfs na de lunch en de intussen gearriveerde Mexicanen sluiten zich aan bij de toer. Het is al bijna goedkoop. We varen ongeveer 1,5 uur naar het westen. Onderweg zien we arenden en papegaaien. Op het verste punt leggen we aan bij een pier met een mooie trap naar boven. WJ gaat op blote voeten omhoog en Claudia op haar slippertjes. Dat gaat best lekker, tot halverwege, waar de trap eindigt. Daarna is het rots en grind steil omhoog. Claudia gaat de eerste 20 m mee, daarna mag WJ op Claudia's slippers en met de camera verder omhoog en gaat Claudia op haar kont en met GoPro in haar bikinitop weer naar beneden. WJ maakt wat uitzichtsfoto's waarvan hij denkt dat die elk de voorkant van een brochure kunnen zijn. Eén van de uit het water komende rotsen lijkt veel op een menselijk hoofd, een ander steekt als een naald uit het water.
Op de terugweg gaat de motor sputteren en slaat na elke 15 seconden af. Wij fantaseren welke plan B mogelijkheden er voor handen zouden kunnen zijn en zingen "Message in a bottle". Uiteindelijk belt de schipper naar onze Homestay en geeft de telefoon door aan WJ. Er wordt verteld dat de motor problemen heeft. Oh? Duhhh! En er wordt hulp gestuurd indien de schipper hem niet aan de praat krijgt. Dus er is werkelijk een Plan B! Wij zingen verder maar niemand kent meer tekst dan "Sending out an SOS", dus dat wordt snel eentonig. Vervolgens schijnt de motor alle drab uit de tweede jerrycan verwerkt te hebben en draait weer als een zonnetje. We gaan nog ergens snorkelen en zien naast alle onwerkelijk mooie kleurenpracht een moreen, een schorpioenvis / koraalduivel (wordt hier fire fish genoemd) en natuurlijk enkele Nemo's.
Het reisgezelschap bevalt ons echt goed. We lachen veel en iedereen heeft interessante anekdotes te vertellen. We voelen ons thuis hier ver van de bewoonde wereld, redelijk onbereikbaar. Terug bij Alter Native heeft onze Vlaming zijn prioriteiten in de juiste volgorde gezet. Ja, er is bier en nee, er is geen rugzak. Er schijnt vandaag geen vliegtuig naar Raja Ampat te hebben gevlogen. 2 biertjes later is de voorraad er alweer doorheen. Claudia veroorzaakt bijna een algehele stroomstoring als ze haar föhn 1 seconde aan heeft gehad. Alle lichten in het kamp gingen dimmen dus zij had snel door dat er iets niet helemaal pluis was. We bellen met een redelijk verstaanbare verbinding nog even naar mama om haar te feliciteren met haar verjaardag.
Bij zonsondergang vliegen we uit Bali weg. Er steken nog 3 vulkanen net boven de wolken uit, verder kijken we van bovenaf naar de witte schaapjes vlak voordat we de nacht in gaan. Om een uur of acht landen we in Mankassar, Sulawesi voor een tussenstop van ruim 7 uur. Het vliegveld lijkt hier, zoals in veel Aziatische steden, midden in de stad te liggen. We vleien ons neer op een van de harde plastic stoeltjes en vermaken ons met sudoku, woordzoeker, internetinformatie over Raja Ampat en we delen een warm maaltje. We boeken ook twee homestays in Raja Ampat voor resp. 3 en 2 nachten. Tussen 9 en 1 uur vliegt er niets, maar vanaf 1 uur mogen de vliegtuigen weer komen en gaan. Criminaliteitscijfers zijn hier ogenschijnlijk ongekend laag, want sommig winkelpersoneel moet je eerst wekken als je wat wilt kopen.
Zaterdag 5 augustus 2017
Om een uur of half vier vliegen we verder en ruim 2 uur later landen we tegen een uur of 7 plaatselijke tijd in Sorong, Vogelkop, Papua. De lopende band presenteert koffers, dozen, tassen van allerlei formaat, maar geen rugzak van WJ. Er wordt ons geadviseerd het volgende vliegtuig van Sriwijaya af te wachten, die landt hier al om 8 uur. Ook hier geen rugzak en intussen horen we dat hij is opgespoord in Bali. Kennelijk vliegangst of zo, maar hij wordt morgen toch per vliegtuig naar Sorong gestuurd, zo wordt ons verzekerd. Moeten ze die tas maar wat valium geven. Uiteraard is alle communicatie in Indonesisch. Hij zal morgen aankomen in Sorong, maar wij kunnen net genoeg communiceren dat de rugzak wordt doorgestuurd naar Waisai, de hoofd"stad" van Raja Ampat. Nou, dat is geregeld!
We lopen voorbij alle taxis de 300 meter naar het kantoor voor toeristinformatie met 20 miljoen aan contanten bij ons. Deze opent pas om 9 uur, dus eerst kijken waar ze een zwembroek verkopen, het meest essentiële stukje inhoud van de rugzak. Dat is halverwege richting haven, dus dat komt later wel. Bij toeristinformatie is de talenkennis beperkt tot Papuaas en Indonesisch. We schijnen alleen een vergunning te hoeven kopen voor Raja Ampat. Die kan je op 3 locaties kopen, waaronder deze. Andere moeilijke formaliteiten die zijn beschreven in de Lonely Planet (die nog in Bali is) schijnen niet meer (?) te gelden. Oké, 2 vergunningen graag. Oh, daar waren ze niet op voorbereid. Er wordt gebeld en geregeld en als we voorstellen de vergunning elders te kopen reageren ze opgelucht. We steken met hulp van toeristinfo de weg over en stappen in een busje richting zwembroekwinkel.
Bij de zwembroekwinkel aangekomen zegt buschauffeur natuurlijk (zucht) dat we de prijs verkeerd verstaan hebben en we laten ons - moe van de reis - gedwee afzetten, in beide betekenissen. WJ koopt de enige zwembroek met binnenbroekje in maat XXL. Claudia checkt of er werkelijk XXL in staat en of dat ook betrekking heeft op de maat, want dit is toch een strak dwergenbroekje. Volgende busje in, deze vraagt de hoofdprijs en de onderhandelingen leiden tot wandelen richting haven. Even verderop onderhandelen we weer en stappen in bij de grootste praatjesmaker van de wijde omtrek. Deze voert tijdens de rit de ritprijs op en we willen alweer uitstappen. Hij bindt in maar komt even later met parkeergeld in de haven als reden voor de inflatie. Onderweg moet hij even tanken, waardoor we 15 minuten langer over de totale 3 km doen. Daar vertelt hij aan iedereen die het wil horen dat hij Nederlanders in zijn busje heeft en wij worden als een toeristische attractie ter bezichtiging aangeboden.
Om 11 uur arriveren we bij de slagboom naar de parkeerplaats, waar we resoluut uitstappen. We gaan geen parkeergeld betalen voor die 300 resterende meters. Dat betekent dat wij gaan lopen en dat hij zonder te betalen mag parkeren. De veerboot van 12 uur is niet meer, dus het is wachten tot 2 uur in de middag voordat de eerstvolgende veerboot vertrekt. Hier is kroepoek en bananenchips het meest eetbare dat verkocht wordt als lunch.
Op de boot voert WJ een discussie dat ze het afval niet buiten moeten zetten. Iedere toerist moet hier immers 1 miljoen betalen voor de bescherming van de zee in deze omgeving. Het afval, dat buiten aan de zijkant van de boot ligt, wordt in een zak verzameld en binnen gebracht, maar een collega vult de "buitenopslagplaats" alweer aan. Nogmaals geprobeerd en uiteindelijk geconcludeerd dat westerse bedrijven verboden zouden moeten worden om oncomposteerbaar materiaal Azië in te voeren. Ze zijn er niet klaar voor, ze kunnen er hier gewoon niet mee overweg. Onderweg spotten we met onze slaperige koppen nog een eenzame bruinvis, vliegende vissen en vogels en zijn alweer enthousiast. Dat belooft wat!
In Waisai kopen we de vereiste vergunning bij een balie waar één medewerker ons onze namen laat opschrijven, de tweede ons inschrijft, een derde toekijkt en uiteindelijk ons geld aanneemt, dat vervolgens door de eerste medewerker wordt nageteld. We worden opgehaald door Manto, die ons een half uur later aflevert bij Alter-Native Homestay. De eigenaar, Timon, is een Vlaming en weldra wisselen we informatie uit in vertrouwd Nederlands. Er is nog een Italiaans stel en morgen arriveert er een Mexicaans stel. Wij nemen een duik in zee en inderdaad, WJ moet zijn benen niet te wijd uit elkaar zetten, wil hij niet op dag 1 al uit zijn nieuwe broek scheuren. Kijkend naar de prachtige groene heuvels, de vele vogels die bij zonsondergang terug naar huis forenzen, het ontbreken van vissersboten en toeristen dichtbij, hebben we het idee dat we in een ongerept stukje wereld zijn gekomen waar de hebzucht nog geen grip op heeft gekregen. Voor zo lang als dat nog duurt. De drankvoorraad is hier naast water, oploskoffie en thee, 1 cola, 1 Sprite en 1 vruchtendrankje in blik, dus we zijn hier redelijk gegarandeerd gevrijwaard van katers. Na het eten vallen we in een hele diepe slaap.
Zondag 6 augustus 2017
Het heeft vannacht heel hard geregend, maar WJ heeft er niets van gemerkt. Te diep geslapen. Claudia heeft het wel gehoord. De Italianen hebben een reisbestemming per boot besproken en wij mogen mee, hetgeen voor beide stellen kosten bespaart. Omdat het zondag is, kunnen we niet vertrekken voordat de kerkdienst is afgerond. Dat wordt zelfs na de lunch en de intussen gearriveerde Mexicanen sluiten zich aan bij de toer. Het is al bijna goedkoop. We varen ongeveer 1,5 uur naar het westen. Onderweg zien we arenden en papegaaien. Op het verste punt leggen we aan bij een pier met een mooie trap naar boven. WJ gaat op blote voeten omhoog en Claudia op haar slippertjes. Dat gaat best lekker, tot halverwege, waar de trap eindigt. Daarna is het rots en grind steil omhoog. Claudia gaat de eerste 20 m mee, daarna mag WJ op Claudia's slippers en met de camera verder omhoog en gaat Claudia op haar kont en met GoPro in haar bikinitop weer naar beneden. WJ maakt wat uitzichtsfoto's waarvan hij denkt dat die elk de voorkant van een brochure kunnen zijn. Eén van de uit het water komende rotsen lijkt veel op een menselijk hoofd, een ander steekt als een naald uit het water.
Op de terugweg gaat de motor sputteren en slaat na elke 15 seconden af. Wij fantaseren welke plan B mogelijkheden er voor handen zouden kunnen zijn en zingen "Message in a bottle". Uiteindelijk belt de schipper naar onze Homestay en geeft de telefoon door aan WJ. Er wordt verteld dat de motor problemen heeft. Oh? Duhhh! En er wordt hulp gestuurd indien de schipper hem niet aan de praat krijgt. Dus er is werkelijk een Plan B! Wij zingen verder maar niemand kent meer tekst dan "Sending out an SOS", dus dat wordt snel eentonig. Vervolgens schijnt de motor alle drab uit de tweede jerrycan verwerkt te hebben en draait weer als een zonnetje. We gaan nog ergens snorkelen en zien naast alle onwerkelijk mooie kleurenpracht een moreen, een schorpioenvis / koraalduivel (wordt hier fire fish genoemd) en natuurlijk enkele Nemo's.
Het reisgezelschap bevalt ons echt goed. We lachen veel en iedereen heeft interessante anekdotes te vertellen. We voelen ons thuis hier ver van de bewoonde wereld, redelijk onbereikbaar. Terug bij Alter Native heeft onze Vlaming zijn prioriteiten in de juiste volgorde gezet. Ja, er is bier en nee, er is geen rugzak. Er schijnt vandaag geen vliegtuig naar Raja Ampat te hebben gevlogen. 2 biertjes later is de voorraad er alweer doorheen. Claudia veroorzaakt bijna een algehele stroomstoring als ze haar föhn 1 seconde aan heeft gehad. Alle lichten in het kamp gingen dimmen dus zij had snel door dat er iets niet helemaal pluis was. We bellen met een redelijk verstaanbare verbinding nog even naar mama om haar te feliciteren met haar verjaardag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
