Van Bogor naar Bandung

Vrijdag 21 juli 2017
Met een "Grab"taxi naar de busterminal en daar staat de airconditioned bus naar Bandung (100 km ten oosten van Bogor) voor ons klaar. We hadden gelezen dat de weg ernaar toe mooi moet zijn en 3 tot 4 uur moet duren. Na een half uur rijden merken we alleen dat onze buschauffeur de tolweg naar Jakarta mooier vindt. We rijden zo'n 100 km om en van de ene file in de andere. Naast ons zitten 2 jongens uit Zaandam, die voor het eerst backpacken en voor het eerst een verre reis maken. We geven wat reistips. Ruim 5 uur later arriveren we in Bandung.

Via de taxi arriveren we in ons hotel "Summerbird". Deze is heel smaakvol ingericht met een oude laden kast als balie, originele lampen, ouwerwetse naaimachinetafels (met voettrapper aandrijving) in het restaurant. Er zijn leuke tektsen op de wanden, waarin koffie en chocolade zo ongeveer als de 2 voorwaarden voor levensgeluk worden aangeprezen. Wij hebben de "vintage" kamer. We eten en drinken wat. De Barista koffie smaakt voortreffelijk, de sapjes zijn wat waterig, het eten is prima hier. We boeken 2 nachtjes bij. Vanavond maken we een planning voor morgen.

Zaterdag 22 juli 2017
We huren vandaag een auto met chauffeur. We denken dat dat de enige manier is om iets van de bezienswaardigheden te zien. Als je bedenkt dat dat ongeveer net zo veel kost als 1 wasje draaien, dan valt auto huren hier best mee. Om 10 uur rijdt Hasbi de Toyota voor. Hij spreekt beperkt Engels, maar voldoende om de essentie te begrijpen. We rijden eerst naar een waterval van een ondergrondse rivier: Curug Batu Templek. Dat is ongeveer 7 km van ons hotel en dus anderhalf uur rijden. Wat is deze stad belachelijk druk. 10 minuten na aankomst hebben wij onze kiekjes gemaakt van een bruine waterval en stappen we weer in de auto.

We gaan via Bandung naar de "hot springs" van Sari Ater. Ook 2 uur rijden voor ongeveer 30 km, want gelukkig kent Hasbi wel wat sluiproutes en daarbij is hij een hele "sneaky" voordringer in het verkeer. Sari Ater lijkt wel een groot pretpark voor mensen die thuis geen douche hebben of zo. En geen foto op internet te vinden waarop het zo druk is als vandaag. Het is hier hooguit interessant om je te verbazen over wat Indonesiers in hun vrije tijd doen, maar waarom deze bestemming zo populair is, ontgaat ons. We eten wat en stappen weer in de auto om naar de Tangkubanvulkaan 3 km terug te rijden. We moeten voor elke bestemming hier toegang betalen, maar deze vulkaan slaat alles. Voor omgerekend 45 euro mogen we naar boven rijden en de krater in kijken. Wij vragen nog hoeveel gidsen we daarvoor mee krijgen, maar de portier kan er niet om lachen. Gelukkig zijn we net op tijd voordat een laaghangende wolk de krater voor de rest van de middag geheel uit het zicht bedekt. Anders hadden we betaald om een wolk te zien.

Op de terugweg naar Bandung stoppen we bij de "floating market" in Lembang. Uiteraard mogen we weer toegang betalen, maar dat doen we natuurlijk graag. Het is voor ons even zoeken wat de attractie nou is, maar we menen te denken dat we die hebben gevonden. Er wordt hier geen groente en fruit verkocht vanuit bootjes (wat wij dachten te hebben gezien op de plaatjes), er is slechts 1 bootje met nepgroente en fruit waar al die Aziaten voor staan te poseren. Er wordt in alle andere gekleurde nep bootjes eten bereid. We kopen een bakbanaan met kaas en hagelslag. Je voelt je net een kind van 5 die als mama niet kijkt alle beleg over de banaan heen heeft gegooid. Wij gaan dit recept niet thuis zelf maken.

We zouden ook kunnen gaan ziplinen, waterfietsen of kanoën op een meertje van nog geen 100 m, karpers voeren, voetreflexologie ondergaan, in een minitreintje stappen. Kortom, er is vermaak alom, het is gewoon niet aan ons besteed. Terug naar de auto. We rijden Bandung weer in, waar voetgangers snelverkeer zijn, vergeleken met de auto's. Om ongeveer 19.00 uur bereiken we ons hotel en bedanken we onze chauffeur. We hebben met google translate nog hele gesprekken kunnen voeren. Hij legt uit dat Arabisch hier op alle lagere scholen wordt geleerd, Engels kunnen alleen die paar Javanen die de middelbare school hebben gehaald. Wij spreken dus alleen de hoog geschoolden zo.

We blijven vanavond in ons hotelrestaurant. Er staat bier en bitterballen op het menu, dus we gaan vanavond lekker Hollands. Ja, dat dachten we tenminste. Bitterballen zijn "sold out". Oh, was er vanmiddag een groep Chinezen die de hele voorraad bitterballen heeft weg geprikt? En het plaatselijke Bandungbier is ook "uitverkocht". We moeten het met Heineken doen. Na 1 biertje is ook Heineken uitverkocht.

Hebben wij te veel van de wereld gezien? Zijn wij verwende azijnpissers? Pakken we het helemaal verkeerd aan? Hebben Javanen een hekel aan vreemdelingen? Of moeten we snel besluiten dat Java ons gewoon niets te bieden heeft? We gaan morgen nog 1x met een chauffeur een aantal andere bestemmingen beoordelen.

Zondag 23 juli 2017
We hebben vandaag een andere chauffeur die nauwelijks Engels kan. Wij kunnen na 1 week "Wat&Hoe" bestuderen al beter Indonesisch spreken. Zijn naam lijkt het meest op Arie. De receptionist geeft instructies, maar die moet zich er blijkbaar beter niet mee bemoeien, want de chauffeur rijdt niet naar het treinstation. We corrigeren hem snel, wetend dat de af te leggen 800 meter zelfs met de auto binnen 10 minuten bereikt had kunnen worden. We kopen 2 treinkaartjes voor morgen naar Jogyakarta.

Daarna gaan we naar het NuArt Sculpture museum. We zijn niet opeens kunstliefhebbers geworden hoor, maar dit museum heeft veel beelden van één Indonesische kunstenaar, die wij bijzonder vinden: Nyoman Nuarta. We vinden het zeer de moeite waard. Het kostte onze chauffeur wel buitenproportioneel veel moeite om dit te vinden. Hij heeft het zeker 6x onderweg gevraagd aan mensen op straat voordat hij luisterde naar onze aanwijzingen via Mapsme. Het museum zelf geeft ook nul informatie, je moet de weg zelf zien te vinden.

We rijden nu naar Kawah Putih, dat betekent Witte Krater. Dat wordt wel een uitdaging, want dat is 50 km verderop. Om half 2 bereiken we het kratermeer. We worden eerst bestormd door straatverkopers. Het meest populair is de paraplu, voor die paar spettertjes. Op de 2e plaats neuskapjes, want je wordt gewaarschuwd voor gevaarlijke vulkaandampen. We lopen resoluut naar het meer. Deze is vooral mooi door de onnatuurlijke kleur: Licht turquoise. We ruiken geen rotte eieren en zien de vulkaan ook alleen aan de overkant van het meer een beetje roken. Het zal wel mee vallen met die gevaren. We nemen enkele foto's en zijn weer terug bij de auto.

Onze chauffeur is spoorloos. We kunnen hem niet bellen of smsen, want er is hier geen bereik. We lopen het hele parkeerterrein af en dan komt iemand vragen of hij ons kan helpen. We zeggen dat onze chauffeur kwijt is. "Hoe heet hij? Wat is jullie auto?" Vervolgens wordt Arie door de speakers opgeroepen over het parkeerterrein, net als een kind in de IKEA ballenbak die zijn ouders laat komen. We lachen ons een breuk, maar geen chauffeur. Komt ie 5 minuten en nóg een publieke oproep later met zijn matje uit de moskee lopen. Zeker met zijn gezicht richting Mekka in slaap gevallen. Hij vond het omroepen minder grappig dan wij.

We hebben genoeg gezien. Terug naar het hotel en vanavond gaan we naar het uitgaanscentrum van Bandung: Jalan Braga, 20 minuten lopen van ons hotel. Je kan daar zien dat Bandung vroeger echt wel een mooie stad moet zijn geweest. De straatnaambordjes en straatlantaarns zijn prachtig, voorzien van vele krullen. Claudia doet haar best om er foto's van te maken zonder de stroomdraden die het mooie plaatje verpesten. Er staan enkele hele mooie huizen in deze stad, meestal geflankeerd door lelijke grijze betonnen blokkendozen of een afvalberg. Javanen houden zeker meer van grijs, vierkant en vies, want alles wat wij mooi vinden, is waarschijnlijk ooit in opdracht van Nederlanders gebouwd. De meest gewaagde Javaanse bouwkunst is doorgaans een grijze kubus.

Terug bij ons hotel bestellen we nog 1 biertje. "Uitverkocht."