Naar Jakarta
Door: CenWJ
Blijf op de hoogte en volg Claudia & WJ
17 Juli 2017 | Indonesië, Batavia
Zondag 16 juli 2017
5 uur de wekker. Tassen pakken, hotel bedanken voor alle persoonlijke service die we hebben mogen ontvangen en afrekenen. Eerst gaan we naar de zondagsmarkt, want Claudia had daar 3 weken geleden een enkelbandje gelocht, maar 1 vindt ze wat karig, ze wil er nog exact zo een. Enfin, een kwartier later heeft ze 2 andere gekocht. Dezelfde was onvindbaar, veel stalletjes waren nog aan het opbouwen en het is onduidelijk of het stalletje van 3 weken er wel bij was.
De auto geven we stipt om 7 uur af op het vliegveld. Er zijn 2 jochies die hem afhalen. Geen papieren, handtekeningen of wat dan ook. We vinden het wel best zo. Zij lopen 1 rondje om de auto en hij is geheel goed bevonden. Mooi. We eten nog iets, maar houden toch nog ongeveer een tientje over aan Maleisisch geld. Kan in het goede doelen potje op Schiphol.
We vliegen met Royal Brunei via Brunei naar Jakarta. Op de eerst vlucht hebben we Paul McCartney als captain. Bijna een handtekening gevraagd, maar die grap zal hij wel iets te vaak hebben gehoord. Op de tweede vlucht maakten wij kennis met een luchtzak, die enige paniek onder de reizigers teweeg bracht en, laten we eerlijk zijn, ook wij voelden een hartje kloppen in onze keel. Maar natuurlijk is het vliegtuig gewoon weer op zijn bandjes geland in Jakarta.
Daar besluiten we de bus te nemen. Daarvoor moet je wel 12x een taxi afwijzen, want die worden bij bosjes spontaan aangeboden. Maar wij willen het OV hier testen. Via een informatieloket komen we bij de busterminal en koopt WJ 2 kaartjes naar Mangga Dua. Of liever gezegd, hij betaalt er 2, maar krijgt er 1, blijkt later als in de bus wordt gecontroleerd. Het duurt bijna een uur, voordat de eerste bus naar Mangga Dua langskomt. Dus, in de bus een derde kaartje gekocht. Je kan hier dus beter in de bus je kaartje kopen. De bus komt uiteindelijk langs de tolpoort en vanaf het moment dat je de tolpoort door bent, staat alle verkeer nagenoeg stil. We rijden ons hotel voorbij en we vragen de bus te stoppen. We kunnen er uiteindelijk 1,3 km voorbij ons hotel uit. Met rugzakken terug gelopen. Dat doen we niet meer zo. We zijn tenslotte wel op vakantie en niet op een dropping of survival. Jakarta ruikt naar open riool.
's Avonds willen we naar de wijk Menteng (ongeveer 8 km verderop in de stad) om wat te gaan eten. We willen weer de taxi mijden en houden tot 2x toe een tuc-tuc aan, maar die weigeren ons gewoon. Nou ja. Ligt het aan ons of is dat een bizar gevaarlijke wijk? We lopen terug naar het hotel, waar we het eigenlijk wel goed vinden om lekker makkelijk in ons eigen hotel te eten. We hebben wel genoeg gereisd vandaag. We kijken vervolgens tv naar de finale op Wimbledon. Maar ondanks het ontbreken van die rotkoppen van Rafael, Andy en Novak is deze finale niet om aan te zien. Zelfs saaier dan de damesfinale.
Maandag 17 juli 2017
Claudia voelt zich nog steeds niet 100% en we vertrouwen het niet helemaal. Er zijn symptomen die wat weg hebben van malaria (sorry moeders, ze spreken dat hier uit als malle Ria) of Dengue, dus we doen check, check, dubbel check in het ziekenhuis. Ja op maandagmorgen, lekker handig! We laten een Grab taxi komen en 5 minuten later worden we door de portier van het ziekenhuis helemaal naar de poli begeleid. Formuliertje invullen, bloeddruk meten en wegen op de weegschaal. Daar komt Claudia juichend vanaf. Ja 6 weken ei-op-witte-rijst-dieet is goed voor de weegschaal. Tip voor Sonja Bakker?
Na ruim een uur wachtkamer onderzoekt dokter Audrey haar en laat een labtest uitvoeren. We krijgen natuurlijk ook escorte naar het lab. Daar wordt Claudia geprikt en kunnen we over 2 uur terugkomen voor de uitslag. Intussen krikt WJ zijn Indonesisch op, veeeel gemakkelijker dan Vietnamees. Sterker, hier hebben ze voor de meeste woorden met een nare associatie het Nederlandse woord overgenomen: rekening, kwitansi, polisi, militer, assuransi, sertifikasi, bank, kantor. En voor lekker eten hebben wij het omgekeerde gedaan: nasi goreng, babi panggang, sate ajam, kroepoek, katjang pedis enzovoort. Claudia noemt haar voeten al jaren kakis en WJ gebruikt pisang als vriendelijk scheldwoord (naar zijn moeders voorbeeld). Dus we gaan ons hier best redden met de taal.
Na het ziekenhuis laten we ons per tuc-tuc vervoeren naar de oude haven: Sunda Kelapa. Daar aangekomen laten we ons snel door een zekere Bram overhalen een toertje door de haven te doen. En dat is ook echt wel leuk. Bram spreekt een mengelmoes van Engels en Nederlands. We lopen over een loopplank van 1 voet breed naar één van de kleurige schepen, die afval van palmolieplantages hierheen heeft vervoerd om te laten verwerken tot kippenvoer. Veel van deze zakken van 50 kg stuk worden nog steeds handmatig over deze loopplank aan land gebracht. Sommige boten zijn voorzien van kranen en we zien het overslaan daarmee maar net goed gaan. Denk dat deze haven regelmatig moet worden gebaggerd om van boord geslagen lading te verwijderen.
We klimmen over de zakken aanstaande kippenvoer naar het bovendek, zien dat de schipper het zonder moderne navigatie moet stellen. We stappen over op een klein bootje dat ons door de haven vaart en stappen uit bij het oudste deel van Jakarta: Luar Batang. We lopen door deze armoedige wijk met opvallend veel katten en beseffen als we op een boot stappen pas laat dat dit een veerpontje is. De bemanning trekt de boot handmatig aan een touw van de ene naar de andere kant. Maar als de boot 2 meter langer was geweest, zou het heen en weer getrek overbodig zijn. Ook hier is men creatief met werkverschaffing.
Helaas is de vismarkt plat gebulldozerd door de regering, want er moest plaats gemaakt worden voor nog meer lelijke appartementengebouwen langs de zee. We lopen naar de oude VOC gebouwen, waar we het museum in worden gelokt. Voor het goede fatsoen gaan Claudia en WJ het museum in, maar ook deze kan ons niet bekoren. Binnen 5 minuten staan we weer voor de verraste Bram, voor wie we kennelijk een nieuw record museum in- en uitlopen hebben gebroken. Dan gaan we de uitkijktoren omhoog, die wedijvert met Pisa om de minst haakse hoek met de horizon. Hiervandaan kan je de lelijkheid van deze stad nog beter overzien.
Per tuc-tuc terug naar het ziekenhuis voor de uitslag en we kunnen weer gerust zijn. Claudia is waarschijnlijk alleen grieperig en verkouden. Dan vragen we nog eenmaal aan een tuc-tuc om naar Menteng te rijden: 100.000 rupiah. We nemen de taxi voor vergelijking van transportdiensten. We zien tot onze schrik de meter op 520.000 eindigen en overhandigen het verschuldigde bedrag (ca. 35 euro) met een "zie je nou wel, we hadden moeten toektoeken". Maar de taxichauffeur wijst dat de meter slechts 52.000 heeft berekend. Oh, huh? Dat scheelt!
We gaan naar de toeristinformatie, maar dat is een ordinaire reisagente die alleen over haar eigen toertjes kan informeren. Alle "off-the-beaten-tracks" vragen die wij stellen kan ze nauwelijks beantwoorden. Ook hier kan je voor de prijs van de aangeboden toertjes een weekje leuk wintersporten en een auto met chauffeur vinden we ook al te gortig. Ja, we zijn vrekken. Het is stom dat we niet een internationaal rijbewijs hebben aangevraagd in NL, hadden we zelfstandig kunnen reizen. We zoeken wel verder.
We eten in een restaurant op het balkonterras en worden daarbij sfeervol toegezongen door de plaatselijke imam. De moskee om de hoek is ook zo groot dat ie 20.000 moslims moet kunnen bereiken. We houden na het eten weer een tuc-tuc aan en moeten behoorlijk volhardend zijn om op 50.000 uit te komen. We vinden tuc-tuc nou eenmaal leuker dan taxi. Fietstaxis zijn jammer genoeg vrijwel uitgebannen in Jakarta. Vanavond zoeken we uit hoe we op onze vervolgbestemmingen kunnen komen met OV.
5 uur de wekker. Tassen pakken, hotel bedanken voor alle persoonlijke service die we hebben mogen ontvangen en afrekenen. Eerst gaan we naar de zondagsmarkt, want Claudia had daar 3 weken geleden een enkelbandje gelocht, maar 1 vindt ze wat karig, ze wil er nog exact zo een. Enfin, een kwartier later heeft ze 2 andere gekocht. Dezelfde was onvindbaar, veel stalletjes waren nog aan het opbouwen en het is onduidelijk of het stalletje van 3 weken er wel bij was.
De auto geven we stipt om 7 uur af op het vliegveld. Er zijn 2 jochies die hem afhalen. Geen papieren, handtekeningen of wat dan ook. We vinden het wel best zo. Zij lopen 1 rondje om de auto en hij is geheel goed bevonden. Mooi. We eten nog iets, maar houden toch nog ongeveer een tientje over aan Maleisisch geld. Kan in het goede doelen potje op Schiphol.
We vliegen met Royal Brunei via Brunei naar Jakarta. Op de eerst vlucht hebben we Paul McCartney als captain. Bijna een handtekening gevraagd, maar die grap zal hij wel iets te vaak hebben gehoord. Op de tweede vlucht maakten wij kennis met een luchtzak, die enige paniek onder de reizigers teweeg bracht en, laten we eerlijk zijn, ook wij voelden een hartje kloppen in onze keel. Maar natuurlijk is het vliegtuig gewoon weer op zijn bandjes geland in Jakarta.
Daar besluiten we de bus te nemen. Daarvoor moet je wel 12x een taxi afwijzen, want die worden bij bosjes spontaan aangeboden. Maar wij willen het OV hier testen. Via een informatieloket komen we bij de busterminal en koopt WJ 2 kaartjes naar Mangga Dua. Of liever gezegd, hij betaalt er 2, maar krijgt er 1, blijkt later als in de bus wordt gecontroleerd. Het duurt bijna een uur, voordat de eerste bus naar Mangga Dua langskomt. Dus, in de bus een derde kaartje gekocht. Je kan hier dus beter in de bus je kaartje kopen. De bus komt uiteindelijk langs de tolpoort en vanaf het moment dat je de tolpoort door bent, staat alle verkeer nagenoeg stil. We rijden ons hotel voorbij en we vragen de bus te stoppen. We kunnen er uiteindelijk 1,3 km voorbij ons hotel uit. Met rugzakken terug gelopen. Dat doen we niet meer zo. We zijn tenslotte wel op vakantie en niet op een dropping of survival. Jakarta ruikt naar open riool.
's Avonds willen we naar de wijk Menteng (ongeveer 8 km verderop in de stad) om wat te gaan eten. We willen weer de taxi mijden en houden tot 2x toe een tuc-tuc aan, maar die weigeren ons gewoon. Nou ja. Ligt het aan ons of is dat een bizar gevaarlijke wijk? We lopen terug naar het hotel, waar we het eigenlijk wel goed vinden om lekker makkelijk in ons eigen hotel te eten. We hebben wel genoeg gereisd vandaag. We kijken vervolgens tv naar de finale op Wimbledon. Maar ondanks het ontbreken van die rotkoppen van Rafael, Andy en Novak is deze finale niet om aan te zien. Zelfs saaier dan de damesfinale.
Maandag 17 juli 2017
Claudia voelt zich nog steeds niet 100% en we vertrouwen het niet helemaal. Er zijn symptomen die wat weg hebben van malaria (sorry moeders, ze spreken dat hier uit als malle Ria) of Dengue, dus we doen check, check, dubbel check in het ziekenhuis. Ja op maandagmorgen, lekker handig! We laten een Grab taxi komen en 5 minuten later worden we door de portier van het ziekenhuis helemaal naar de poli begeleid. Formuliertje invullen, bloeddruk meten en wegen op de weegschaal. Daar komt Claudia juichend vanaf. Ja 6 weken ei-op-witte-rijst-dieet is goed voor de weegschaal. Tip voor Sonja Bakker?
Na ruim een uur wachtkamer onderzoekt dokter Audrey haar en laat een labtest uitvoeren. We krijgen natuurlijk ook escorte naar het lab. Daar wordt Claudia geprikt en kunnen we over 2 uur terugkomen voor de uitslag. Intussen krikt WJ zijn Indonesisch op, veeeel gemakkelijker dan Vietnamees. Sterker, hier hebben ze voor de meeste woorden met een nare associatie het Nederlandse woord overgenomen: rekening, kwitansi, polisi, militer, assuransi, sertifikasi, bank, kantor. En voor lekker eten hebben wij het omgekeerde gedaan: nasi goreng, babi panggang, sate ajam, kroepoek, katjang pedis enzovoort. Claudia noemt haar voeten al jaren kakis en WJ gebruikt pisang als vriendelijk scheldwoord (naar zijn moeders voorbeeld). Dus we gaan ons hier best redden met de taal.
Na het ziekenhuis laten we ons per tuc-tuc vervoeren naar de oude haven: Sunda Kelapa. Daar aangekomen laten we ons snel door een zekere Bram overhalen een toertje door de haven te doen. En dat is ook echt wel leuk. Bram spreekt een mengelmoes van Engels en Nederlands. We lopen over een loopplank van 1 voet breed naar één van de kleurige schepen, die afval van palmolieplantages hierheen heeft vervoerd om te laten verwerken tot kippenvoer. Veel van deze zakken van 50 kg stuk worden nog steeds handmatig over deze loopplank aan land gebracht. Sommige boten zijn voorzien van kranen en we zien het overslaan daarmee maar net goed gaan. Denk dat deze haven regelmatig moet worden gebaggerd om van boord geslagen lading te verwijderen.
We klimmen over de zakken aanstaande kippenvoer naar het bovendek, zien dat de schipper het zonder moderne navigatie moet stellen. We stappen over op een klein bootje dat ons door de haven vaart en stappen uit bij het oudste deel van Jakarta: Luar Batang. We lopen door deze armoedige wijk met opvallend veel katten en beseffen als we op een boot stappen pas laat dat dit een veerpontje is. De bemanning trekt de boot handmatig aan een touw van de ene naar de andere kant. Maar als de boot 2 meter langer was geweest, zou het heen en weer getrek overbodig zijn. Ook hier is men creatief met werkverschaffing.
Helaas is de vismarkt plat gebulldozerd door de regering, want er moest plaats gemaakt worden voor nog meer lelijke appartementengebouwen langs de zee. We lopen naar de oude VOC gebouwen, waar we het museum in worden gelokt. Voor het goede fatsoen gaan Claudia en WJ het museum in, maar ook deze kan ons niet bekoren. Binnen 5 minuten staan we weer voor de verraste Bram, voor wie we kennelijk een nieuw record museum in- en uitlopen hebben gebroken. Dan gaan we de uitkijktoren omhoog, die wedijvert met Pisa om de minst haakse hoek met de horizon. Hiervandaan kan je de lelijkheid van deze stad nog beter overzien.
Per tuc-tuc terug naar het ziekenhuis voor de uitslag en we kunnen weer gerust zijn. Claudia is waarschijnlijk alleen grieperig en verkouden. Dan vragen we nog eenmaal aan een tuc-tuc om naar Menteng te rijden: 100.000 rupiah. We nemen de taxi voor vergelijking van transportdiensten. We zien tot onze schrik de meter op 520.000 eindigen en overhandigen het verschuldigde bedrag (ca. 35 euro) met een "zie je nou wel, we hadden moeten toektoeken". Maar de taxichauffeur wijst dat de meter slechts 52.000 heeft berekend. Oh, huh? Dat scheelt!
We gaan naar de toeristinformatie, maar dat is een ordinaire reisagente die alleen over haar eigen toertjes kan informeren. Alle "off-the-beaten-tracks" vragen die wij stellen kan ze nauwelijks beantwoorden. Ook hier kan je voor de prijs van de aangeboden toertjes een weekje leuk wintersporten en een auto met chauffeur vinden we ook al te gortig. Ja, we zijn vrekken. Het is stom dat we niet een internationaal rijbewijs hebben aangevraagd in NL, hadden we zelfstandig kunnen reizen. We zoeken wel verder.
We eten in een restaurant op het balkonterras en worden daarbij sfeervol toegezongen door de plaatselijke imam. De moskee om de hoek is ook zo groot dat ie 20.000 moslims moet kunnen bereiken. We houden na het eten weer een tuc-tuc aan en moeten behoorlijk volhardend zijn om op 50.000 uit te komen. We vinden tuc-tuc nou eenmaal leuker dan taxi. Fietstaxis zijn jammer genoeg vrijwel uitgebannen in Jakarta. Vanavond zoeken we uit hoe we op onze vervolgbestemmingen kunnen komen met OV.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
