Van Sandakan terug naar KK

Maandag 10 juli 2017
Claudia heeft zich toch wel behoorlijk verbrand. Ja, een dagje in badpak snorkelen zorgt dat de zon net op die plekken, die altijd bedekt zijn, er nu vol in hakt. Dus zo erg waterproof zijn onze zonnebrandzalfjes kennelijk ook weer niet. Daarbij is ze koortsig en WJ's darmen hebben ook wel eens beter gefunctioneerd. We nemen een rustdag.

Ontbijt is echt een feest hier. Als je tenminste warm genoeg bent gekleed. Heerlijke hete koffie waarop je niet hoeft te kauwen, echt verse sapjes en smoothies die niet zijn aangelengd met kraanwater, brood zonder suiker, croissants, muffins, echte cheddarkaas en feta, cereals met koemelk of sojamelk. Zelfs de locale gerechten zien er vers en lekker uit, niet alsof je je nasi of mie van eergisteravond weer hebt opgewarmd.

We blijven lekker lang op de kamer, slenteren wat rond langs de markt en heel veel winkeltjes. Het is grappig om veel kruiden hier te herkennen van Conimex. We kopen een nieuw dagboek en pennen om te schrijven, passen wat spotgoedkope Allstars (kaikuh, kaikuh, ni kopuh) en checken of "A United Kingdom" draait in de bioscoop. Niet dus, we janken die thuis wel verder uit. Verder gewoon uitrusten op en in bed, beetje snukken en inlezen voor Indonesië. We moeten wat selectief zijn met een keuze uit 17.500 eilanden.

Dinsdag 11 juli 2017
Op naar Sepilok, voor de tweede keer naar de orang oetan sanctuary. We moeten eerst de auto gratis uit de parkeergarage zien te krijgen. Dat gaat heel efficiënt hier. Je gaat eerst helemaal naar beneden en vraagt aan de "jockey" om een uitrijkaart. Die vraagt naar je kenteken (ja, dat weet ik niet hoor) en je kamernummer. Daarmee schrijft hij een briefje waarmee zijn collega een uitrijkaart kan halen op de 5e verdieping en vervolgens je auto. De afstandsbediening van de auto is stuk, dus we zijn benieuwd hoe de jockey de auto denkt te vinden. De auto staat op de 6e, dus jockey en WJ stappen uit de lift bij 5, jockey gaat naar het kantoortje, WJ naar de auto en rijdt de auto naar 5. Daar staat jockey met de uitrijkaart en we kunnen 10 rondjes spiraal naar beneden tollen. Handig hè? En daarvoor hebben weer 2 Maleiers een baan. En zo kunnen we pagina's vol schrijven met andere voorbeelden over efficiënt Azië of liever gezegd, banencreaties.

We vinden de orang oetans weer top! We worden bij de ingang geïnterviewd over onder andere of de toegangsprijs omhoog zou kunnen. Nou, al zouden ze 500 Ringgit (100 euro) vragen, dan kochten wij een kaartje. Dit park was voor ons de reden om naar Sabah te gaan. Wij vinden dat alle hotels in deze omgeving dit park zouden moeten sponsoren en de vliegtuigmaatschappijen ook, want die verdienen er meer aan dan het park zelf.

We zien uiteraard de orang oetans weer apekooien, waaronder ook een moeder met baby, die hier is geboren. We horen de olifanten, maar zien ze weer niet. Bij de voederplaats zijn deze keer wel 3 orang oetans, maar geen makaken. Tussen de nursery en de voederplaats hebben de bewakers het maar druk want de apen komen en gaan over de vlonder en de armreling vlak langs het publiek. Eén orang oetan loopt zelfs de nursery in, waar alle publiek zich veilig achter glas waant.

Tussen de middag zitten we op een bankje buiten het park, als plotseling 2 orang oetans vlak langs ons komen aanlopen. Gauw op de foto, dit is uniek. De bewakers krijgen geen rust, want uiteindelijk zien we tijdens de hele pauze als het park dicht is 6 orang oetans buiten de hekken, maar ook een varaan, die gauw weg duikt als hij ontdekt dat we hem hebben gespot.

Om 2 uur is de sanctuary weer open en komen we binnen de hekken direct bij 2 orang oetans die pal naast het pad, onverstoord door ons bezoek, in de struiken eten. We zien nog een varaan weg lopen en een grote eekhoorn. Bij het voeren worden de makaken met stenen weg gejaagd, vinden wij wat vreemd, die horen er toch ook gewoon bij? Vogels en eekhoorns eten ook van het voer. Misschien zijn de makaken te agressief tegen de jonge orang oetans. Ook opmerkelijk is dat alle looppaden, hutjes en zo in dit park geheel zijn gebouwd van tropisch hardhout, de belangrijkste oorzaak voor de situatie waarin deze apen verkeren. We krijgen tenslotte nog een demonstratie boom slopen op hoogte van 2 apen, nemen nog enkele kiekjes en houden het voor gezien vandaag.

Claudia koopt alsnog de Allstars, nadat ze WJ heeft beloofd om een uitbouw aan ons huis te laten bouwen voor haar schoenenverzameling. We doen het verder nog rustig aan, onze buiken zijn nog niet geheel krampvrij. We wagen het wel om buiten bij een van de eettentjes langs het water te gaan eten. Voor een spotprijs, maar zo smaakt het ook. Claudia krijgt eerst haar maal, WJ krijgt 5 minuten later alleen het vispannetje, maar zonder de bestelde rijst en zonder bestek. Daar moet ie apart om vragen. Beide maaltjes smaken niet lekker, dus we halen bij een tentje verder een stokje kipsate als toetje. Met een steekvlam wordt de barbeque voor ons aangestoken en het gaat regenen. Wij schuilen onder het piepkleine afdakje naast de bbq. Het sateetje compenseert veel van de hoofdmaaltijd.

Woensdag 12 juli 2017
Ontbijtje smaakt weer fantastisch. Voor de laatste keer, de lange mouwen kunnen weer onderop in de tas. We verlaten Sandakan en rijden voor de laarste keer naar Sepilok, maar nu naar de Rainforest Discovery Centre, 1 km voor de orang utan sanctuary. Hier is een pad over de boomtoppen van ongeveer 500 m. Deze lopen we 's morgens om kans te hebben prachtige vogeltjes te zien. Het is een stabiel roosterpad, dus niet van die wiebelende hangbruggen, mooi aangelegd en met 2 torens, waar je nog een meter of 7 hoger kan. We horen veel vogels, maar zien alleen de foto's van de meest kleurrijke vogels langs het pad. Toch is het een mooie wandeling.

Daarna rijden we dezelfde weg terug richting Kinabalu en stoppen onderweg weer bij de vismassage in Luanti. Deze keer is ie wel open. Het stelt niets voor, maar het is wel heel bijzonder en best humor om mee te maken. Je krijgt een klein zakje visvoer mee en stapt met je voeten in het water (wij lafaards kozen niet voor de full body massage). Ongeveer 50 vissen tot ongeveer 40 cm lengte verzamelen zich om je voeten en een enkele vis hapt wat naar je voet. Maar als je een hand in het water doet komen ze over elkaar heen om aan je hand te zuigen/bijten, die associeren ze kennelijk met het meegeleverde visvoer. Ze komen echt met hun hele lijf het water uit. WJ gaat tot hooguit 30 cm van de kant het water in. Claudia durft wel tot bijna een meter van de oever, maar schreeuwt dan wel als een viswijf als ze aan haar hielen komen knabbelen. En maakt daarvandaan WJ vervolgens - terecht - uit voor lafaard. Maar wel een stille lafaard! Na 15 minuten is de sessie voorbij en mag een volgende groep "gemasseerd" worden.

We overnachten weer bij Ranau bij de Pine resort. We zitten weer in hetzelfde huisje naast de - we laten ons deze keer niet weer foppen - regenwaterval en met uitzicht op de wolken om de fotogenieke Mount Kinabalu. We hebben nu 1 kamer verder, dus we kunnen naast ons eigen internet ook het internet van onze buren gebruiken met de password van vorige keer. Hebben we 2x superlangzaam internet. We waren alleen even vergeten hoe traag internet hier ook alweer was, dus het boeken van volgende bestemmingen duurt een eeuwigheid. Maar toch nog sneller dan bij Sheraton, want daar moet je bijbetalen voor fatsoenlijk internet. Heeft een of andere geniale marketingmanager zeker bedacht: hoe zuigen we nóg meer geld uit onze klanten? Eten weer lekkere locale gerechten in het restaurant.

Donderdag 13 juli 2017
We kijgen vanmorgen de bevestiging dat we een toertje hebben geboekt naar de vuurvliegjes langs de Klias rivier, zo'n 100 km ten zuiden van Kota Kinabalu (KK). We worden om 14.20 uur in KK bij ons hotel opgepikt. Dat betekent dat wij vandaag alleen naar KK hoeven te rijden, ook ongeveer 100 km. We vertrekken om 9 uur en komen dus al 's ochtends aan bij ons vertrouwde hotel. De receptioniste zegt "welkom terug" en de panfluit die de Titanic tune speelt komt weer uit de boxen. Er is hier niets veranderd, we krijgen zelfs dezelfde upgraded kamer.

We kunnen binnen 5 minuten onze kamer in. Lunch is banaan met crackers, toastjes en koekjes. We hadden wat te veel autovoer en dat willen we niet mee slepen naar Indonesië. Busje staat stipt op tijd voor de deur. We zijn de enigen! We hebben wel een chauffeur én een reisgids, die de heenreis gezellig met ons keuvelt.

We komen ca. 16.30 uur bij het vertrekpunt en krijgen wat Maleisische zoetigheid aangeboden en koffie/thee. Op onze boot krijgen we wel gezelschap van een groep andere toeristen. We hebben nu 2 reisleiders, een chauffeur en een schipper tot onze beschikking. Het is onduidelijk wat de rol van de reisleidsters is, één zit naar haar telefoon te staren, de ander komt in beweging als de schipper wat heeft gespot. Op zoek naar krokodillen en apen. Al snel zien we neusapen, makaken en "Silvered Leafs" (wordt vertaald als de mutslangoer). Het gaat tijdens de tocht regenen en dan geeft de schipper vol gas terug naar start, dan vaart hij door, draait de boot om naar het startpunt, kijkt naar de hemel en besluit dan dat het wel mee valt met de regen. Deze toeristen mogen wel een beetje nat worden. Dan varen we weer rustig verder, zonder dakzeil.

Om 18.30 uur terug naar het startpunt voor ons diner: een Maleisisch buffet. Om 19.00 uur vertrekken we weer met de boot naar waarvoor wij hier gekomen zijn: vuurvliegjes. Het wordt nu snel donker en de schipper zoekt onderweg intussen met zijn lamp naar rode oogjes op het water (krokodillen) maar zonder resultaat. Dan stopt hij en wijst naar de kant en we zien inderdaad een boom vol vuurvliegjes, die als bewegende kerstverlichting naar ons schijnen. Sommigen vliegen vlak over de boot en die kan je vrij eenvoudig op je hand doen landen. Het is een prachtig fenomeen. Je kan er vanaf de boot helaas onmogelijk een foto van maken, dus deze ervaring houden we voor onszelf. We zien nog diverse bomen vol vuurvliegjes en binnen een half uur zitten we alweer in de bus terug naar Kota Kinabalu. Heel bijzonder!

Het vliegtuig naar Jakarta is in een paar uur 100 euro duurder geworden, dus we boeken nu snel, maar vertrekken een dag later, aanstaande zondag dus om wat geld uit te sparen. Een toertje naar "snake island" zit er niet meer in, ook niet op zaterdag. Helaas, maar wij vermaken ons nog wel in KK.

Vrijdag 14 juli 2017
Claudia voelt zich weer wat koortsig, we doen het rustig aan vandaag. Die fles Nieuw Zeelandse wijn die we onszelf hadden beloofd zit er dus ook niet in vandaag. Onze auto heeft een parkeerbon. Het bord waarop staat dat je moet betalen staat nota bene naast onze auto. Wij aan de receptie vragen hoe e.e.a. werkt. Die loopt met ons mee naar de parkeerbonnenwinkel. We kopen een parkeerbonnenboekje. Het lijken wel krasloten. Je moet elk half uur een nieuwe bon krassen. En je mag in elke categorie maar 1 rondje krassen, anders is ie ongeldig. Ja, maar we gaan zonder auto naar de stad. De receptie zegt dat ze elk half uur een bon voor ons zullen krassen. Dat is wel service! We laten de autosleutel achter.
Eerst gaan we naar het postkantoor. Je moet eerst in de rij staan om een nummertje aan te vragen bij loket 1. Die vertelt dat we een doos moeten uitkiezen en dan weer terug naar loket 1. Wij hebben kennelijk niet door waar de rij is, want zowel links als rechts van ons dringen locals voor om een nummertje. We hebben een doos uitgekozen en gevuld met onze post. Luchtpost of zeepost? Voor zeepost moet je naar het andere gebouw. Luchtpost dan. Dat kost ongeveer 100 euro. Dat vinden we wat overdreven voor 3 shirts, 2 lantaarntjes die we hadden gekregen, 1 paar goedkope allstars en goedkope saffraan. Verzenden is dan 5x duurder dan de inhoud. Zeepost dan. Is ook beter voor het milieu, hoewel, als we zien wat die schepen in de zee lozen en uit de schoorsteen roken...

Wij naar het volgende gebouw. Daar vullen we de benodigde papieren in en onze post zal binnen 3-6 maanden arriveren. Dat kunnen we zelf dan checken. Leuk, straks post van onszelf ontvangen. Dat doen hele eenzame mensen toch ook?

We zoeken nog een enkelbandje voor Claudia op de markt langs de waterfront, maar de bewuste band verkopen ze hier niet. Daarna gaan we naar ons favoriete eettentje, waar we eerder zo lekker hadden gegeten / gedronken. Claudia wil alleen sap, dus WJ drinkt gezellig sap mee. Daarna gaat Claudia naar de voetmassage / pedicure, maar zonder happy ending, verzekert zij aan WJ. Dat zal wel alleen bij de "full body massage" zijn inbegrepen. Voor WJ geen polonaise aan zijn lijf, die masseert zijn slokdarm zelf wel met bier en prima rode huiswijn. Toch nog een beetje drank op deze vrijwel alcoholvrije vakantie. Daarna samen Thais eten en met de taxi terug naar huis. Kunnen we ons verder inlezen in Indonesië.

Zaterdag 15 juli 201
We moeten ons nog 1 dag vermaken in KK. Claudia hoest en proest en voelt warm aan, maar het lijken toch geen malariasymptomen. We doen alles gewoon een tempootje lager deze week. Na ons ontbijtje gaan we naar de Wetlands van KK, waar we 2 weken geleden ook waren geweest. We lopen direct naar de schuilhut. Deze keer geen varaan, maar wel veel reigers en een stuk of 4 ijsvogels. Eigenlijk net te ver voor een goede foto.

Daarna gaan we naar het vliegveld om het kantoor van de autoverhuurder met een bezoek te vereren. Op whatsapp reageren ze niet en we willen morgenochtend toch echt om 7 uur de auto inleveren. Daarna vliegen we via Brunei naar Jakarta.

Komen we bij het kantoor, geen personeel. Het verhuurbedrijf ernaast belt ze hierheen te komen. WJ vertelt aan de intussen gearriveerde 3 vrouw personeel dat we de auto morgen inleveren. Welke auto? Kenteken weet WJ nu intussen wel uit zijn hoofd. Ligt er niet bij tussen alle contracten. WJ laat de auto zien. Dan gaan ze lachen. "Die is niet van ons." WJ toont het contract en alle andere papieren en inderdaad, alleen het contract is van een ander bedrijf. Heeft een of andere schoffie (Eqall) hun kantoor en al hun papieren, prijslijsten, feedbackformulieren enz. gebruikt om ons de auto te verhuren. Maar Eqall is nu onbereikbaar. Ze kennen hem wel en zeggen dat we hun baas beter niet kunnen bellen. Zij gaan Eqall ook proberen te bereiken. Nou, als hij niet heel snel reageert, informeren we de baas toch wel welke verrassende praktijken in zijn kantoor worden uitgevoerd.

We rijden nog even langs de waterfront want WJ heeft zijn Vietnamese hoedje daar achtergelaten en maken van de gelegenheid gebruik om toch die fles Nieuw Zeelandse wijn te scoren. Drinken we in de hotelkamer wel op en hoeven we vandaag nergens meer heen. De voetgangers stoplichten hier zijn wel grappig. Bij groen krijg je eerst een rustig wandelend mannetje, die geleidelijk sneller gaat lopen en 5 seconden voor rood gaat hollen. Terug in het hotel vragen we ook aan onze receptie of ze Eqall en zijn maatje kunnen proberen te bereiken.

Vorige week hadden we bij een stalletje langs de weg bananen gekocht. Een tros van 20 bananen voor omgerekend 60 cent. Deze waren nog helemaal groen. Dus wij vragen of ze al eetbaar zijn, sommige bananen hier zijn rijp en toch nog groen. De conversatie was vol misverstanden maar toen de verkoopster zag dat we er al eentje open maakten kwam ze met nóg een tros van 8 gele bananen. Ze wilde de groene niet terug en geen extra geld, dus wij hadden 20 onrijpe en 8 rijpe bananen. De groene zijn in de warme auto intussen vergeeld , maar veel te veel voor ons tweetjes. Die geven we aan onze lieve receptioniste die helemaal verrukt reageert, want dit zijn goeie, volgens haar.




Filmpje Fish Spa Massage: