Kota Kinabalu

Woensdag 28 juni 2017
We mogen uitslapen, want de taxi staat pas 10.30 uur voor de deur. Op ons gemakkie ontbijten en tassen inpakken voor deze vliegdag. Claudia rekent af met haar vriendin bij de receptie, die gisteren nog had gezegd dat het diner van de eerste avond, waarbij de helft van het menu niet besteld kon worden, niet betaald hoeft te worden. Dat was gisteren, want vandaag staat ie gewoon op de rekening. We rekenen alles maar lachend af, geen zin in nog meer gezeik, eigenlijk zijn we stiekem blij dat we naar een ander land moeten gaan.

Op het vliegveld komen we 4 snorkelaars van gisteren weer tegen, het is net alsof we de beste vrienden zijn, zo praten we met elkaar. Het is 40 minuten vliegen naar Saigon, waar we afscheid nemen. Wij moeten naar de andere terminal lopen, daar zijn de internationale vluchten. We checken snel in, dan kunnen we hier zoeken naar een GoPro. Maar ook in het deel internatonale vluchten is er geen dutyfreeshop voor cameras. Wat moeten we nu met onze overbodig geworden contanten? We trakteren onszelf op 2 repen Ritter chocolade, een Lonely Planet Maleisie en een nasi goreng met kip en sate.

Vervolgens overleven we 2 vluchten van Malaysian Airlines, de MH759 naar Kuala Lumpur en de MH2624 naar Kota Kinabalu. We krijgen natuurlijk weer warme maaltijden aangeboden. We delen een vis met - zo, lekker pikant! - kerrie. WJ loopt zo te klooien met de monitorbediening dat zijn Maleisische buurvrouw in de raamstoel ingrijpt en hem de basics uitlegt. Zij geeft ons ook nog enkele goede adviezen over transport en eten. Claudia zit midden in de film (A United Kingdom), maar dan ook echt, tot in tranen, als de captain de rest van de reis vol lult met onverstaanbare informatie.

Ook in Kuala Lumpur geen GoPro. Dus Claudia heeft nog maar 1 prioriteit vanavond: "A United Kingdom" afkijken in MH2624. Maar laten ze nou net die ene film niet hebben in dit vliegtuig. Ook dit vliegtuig - en ook de lampenkap en de lampionnetjes, die we nog steeds moeten posten - komt als één geheel weer terug op aarde. We nemen iets na middernacht de taxi naar ons hotel.

Deze taxichauffeur heeft veel aandacht aan het interieur besteed: alle deuren en het dashboard zijn in dik pluche bekleed, de hele taxi hangt vol met glitterwerk, maar de echte eyecatcher is zijn glazen versnellingspook met belletjes. We weten niet bij welke pooier we zijn beland, maar hij brengt ons keurig bij ons hotel. Wat rijden ze netjes hier, na alle chaos in het Vietnamese verkeer. Wat een rust. Er wordt niet getoeterd, mensen nemen niet, maar geven elkaar voorrang, het lijkt er echt op dat hier weer verkeersregels worden toegepast. We moeten de komende tijd alleen met oversteken gaan wennen aan het links rijden. Met "dank" aan de Engelse kolonisten.

Donderdag 29 juni 2017
Heerlijk geslapen, alleen Claudia is kennelijk allergisch voor het wasmiddel van de bedlakens of what ever, haar ogen zijn opgezwollen. Ook waarschijnlijk een vlo of mug heeft haar in een vorige gelegenheid goed te pakken gehad en de antijeukzalf uit NL begrijpt niet helemaal of helemaal niet waarvoor die is bestemd. De hoteldouche is een heerlijke stortdouche en er zijn ook cornflakes en andere cereals bij het ontbijt. Weer eens wat anders. We boeken 2 nachten bij.

Vandaag gaan we lopen door de stad en we mogen niet zonder GoPro terugkeren bij het hotel. Dat moet lukken, want volgens Lonely Planet gaat deze stad voor de uitdaging van "hoeveel lege winkelcentra kan je in 1 stad bouwen?". Eerst lopen we een ommetje naar een moskee en dan winkelcentrum 1 in. We vinden een GoPro in een winkel, maar er wordt geen enkel essentieel asseccoire bij verkocht en het winkelpersoneel weet er niets van. We scoren hier wel enkele antijeuk- en antimuggen zalfjes. En een extra leesbril van 1 euro voor WJ. Kan die weer wat kwijt raken.
We lunchen bij een van de restaurantjes aan de waterfront. Lekker luxe met een fles Sauvignon Blanc uit de Marlborough Estate in Nieuw Zeeland. We hebben jaren geleden met een van hun wijnen een wijnproefavond gewonnen. De wijn is duurder dan al het eten bij elkaar maar hij is het waard. Maar het Thaise eten is ook voortreffelijk.
Geheel voldaan en een beetje teut lopen we verder langs het water en over alle markten. Wat is het heerlijk om langs al die stalletjes met geurende kruiden en uiteenlopend fruit te lopen. We proberen de snakeheadfruit. Een soort lychee, maar minder lekker. Er zijn ook heel veel handwerkstalletjes. We zullen wel oppervlakkig zijn maar wij vinden het bijzonder dat 100 verkopers hier allemaal hetzelfde verkopen. We lopen door nog een winkelcentrum en maar hier zijn meer lege dan gevulde winkelruimtes en het is hier dan ook vrijwel verlaten.

Daarna lopen we winkelcentrum 3 binnen en ja hoor! We hebben een GoPro. De accesssoires zijn bijna net zo duur als de camera, maar je hebt die geheugenkaart, metalen beschermkast, selfiestick en reservebatterij toch nodig, denken wij. Laat die zeekoeien, schildpadden, walvishaaien en mantaroggen nu maar komen! We hebben dorst en denken slim te zijn. Bij een smoothiewinkel vullen we een bak met klaar staand gesneden fruit en die leveren we in om een smoothie van te maken. Maar het winkelmeisje doet een deksel op de bak en rekent direct af. Het smoothiefruit en vooral -groente staat aan de andere kant van de toonbank. We lessen onze dorst met mineraalwater en eten 2 iets te grote bakken fruit zo op.

De zonsondergang bij Jesselton waterfront valt tegen, te veel wolken en zelfs regen. Het levert wel een mooie regenboog in het oosten op en de lucht wordt wel iets oranje. Taxi terug naar het hotel, want we moeten GoPro wel leren gebruiken. Beetje lullig als we op le moment supreme nog niet weten hoe die werkt.

Vrijdag 30 juni 2017
Claudia heeft zo mogelijk nog meer last van opgezwollen ogen. We dachten even dat ze allergisch is voor woensdagen, maar nu denken we toch dat het een bijwerking is van de Malariapillen. Die zijn we voor Maleisie pas gaan slikken.

Vandaag laten we ons door de shuttlebus naar het noorden van de stad brengen. We struinen nogmaals de markten af op zoek naar een geschikte tas voor GoPro. We vinden tussen alle handwerk niet 1 tas die ons blieft en kopen in een gewone winkel dan maar een gewoon fabriekstasje. We lopen behoorlijke omwegen want de wegen die op ons kaartje staan, vinden we niet en de wegen waarop we lopen, staan niet op de kaart. We lopen ook vooral over wegen die alleen voor autoverkeer zijn bestemd. Geen trottoirs. We komen zo bij Atkinson Tower en bij een uitkijkpunt over de stad, waar we vooral constateren dat er niets is om naar uit te kijken, behalve gebouwen en op 1 plek een doorkijkje naar de zee.

Vervolgens lopen we naar de wetlands van KK (zoals deze stad hier wordt afgekort). We doen een leuke wandeling over vlonders en deels dwars door de modder van een mangrovebos. We zien veel krabbetjes, slakjes, modderkruipers en enkele vogels, waaronder ijsvogels. Er klinken door het hele bos eigenaardige plopgeluiden die van een garnaal afkomstig schijnen te zijn. Aan het eind van de wandeling is een schuilhut, waarvandaan we veel zilverreigers zien vissen en er komt een kleine varaan voorbij zwemmen.

We nemen de taxi om de laatste bezienswaardigheden van de stad snel te bezichtigen: de stadsmoskee en een Chinese tempel. De stadsmoskee is enorm, imponerend en staat in het water, wordt daarom ook wel drijvende moskee genoemd. De tempel bekoort ons niet zo. Terug naar de waterfront om bij hetzelfde restaurant als gisteren te gaan lunchen. De papayasalde valt tegen, maar de overige gerechten zijn wederom top! We doen deze keer maar geen wijn.

Terug naar het hotel om een reisplan voor Sabah (dat is het Noordoostelijk, Maleisisch deel van Borneo) te maken. Er is hier zo veel te zien dat we gerichte keuzes moeten maken en ons vervoer daarop af moeten stemmen.

Zaterdag 1 juli 2017
Claudia is haar ogen helemaal beu, dus we gaan een dokter opzoeken. Ze ziet ook slechter en heeft last van jeuk en een schraal gezicht. Bij één van de vele 24 uurs klinieken van de stad wordt ze zonder afspraak sneller geholpen dan als je in NL met afspraak bij de huisarts komt. Eerst test de zuster haar temperatuur en bloeddruk. Dan naar de dokter, die ook de malariapillen als oorzaak aanwijst. Stoppen met die malariapillen - volgens de dokter komt malaria helemaal niet vaak voor hier - en over op vitamine C en veel antimuggenspul. Claudia zal de komende tijd sterk naar Citronella geuren.

Via ons hotel, waar we onze rugzakken ophalen, naar het vliegveld want we hebben besloten dat we Sabah het best met de auto kunnen verkennen. En alle autoverhuurbedrijven zitten op het vliegveld. Bij allebei bedrijven, die wij spreken, is het duurder om een auto 3 weken te huren dan 1 maand. We leggen geduldig uit dat dat een beetje raar is, dan pakken ze een rekenmachine en komen er zelf achter dat 3x1100 meer is dan 2000. "Oh, dan betaal je tot 2 weken huur en is de 2e helft van de maand gratis." Oke, graag 1 auto voor deze hele maand. Ruim 2 uur later rijden we weg in een "gratis" leenauto, want onze auto krijgt eerst een onderhoudsbeurt en is om 5 uur klaar. Lijken wel studenten, die gaan ook pas afwassen als ze willen eten. Dat betekent wel dat we nog een nacht in KK blijven.

We spreken af dat de auto na onderhoud om 5 uur wordt afgeleverd bij ons hotel. Wij in de leenauto. Gratis betekent hier met lege tank, dus de eerste bestemming is een benzinepomp. Waar we het gezin tegenkomen die gelijk met ons bij hetzelfde verhuurbedrijf had gehuurd. Die stonden na 1 km rijden al stil met pech en waren druk aan het bellen met de verhuurder. Dat belooft wat. WJ zet de auto op slot en hij gaat volop toeteren. Allebei knoppen op de afstandsbediening nogmaals indrukken en het alarm is weer stil. Ons hotel verwelkomt ons en we krijgen een upgrade naar een grotere kamer. WJ mag de auto verplaatsen naar een beter parkeerplaats. Weer luid getoeter. Bij de derde keer op slot doen komt de receptioniste naar buiten en legt WJ uit dat de groene knop zowel voor openen als sluiten is. De rode knop is voor alarm.

We ordenen onze Sabah wensen, opdat we een reisschema hebben en bestellen - lekker decadent - een lunch bij roomservice. Claudia heeft intussen ook GoPro zo gedresseerd dat ie wel naar haar luistert, maar niet naar WJ. Hij filmt of fotografeert namelijk ook op gesproken opdracht. Van Claudia dan.

Dan worden we gebeld. De auto is niet om 5 uur gereed, maar om 5.30 uur. Geen probleem. Gaat de telefoon weer. Claudia heeft vervolgens een hotline met het verhuurbedrijf want de tijden veranderen steeds. Dan halen we de auto zelf wel op als het ons uitkomt. Na zonsondergang. We gaan eerst naar de drijvende tempel terug. Die zou met zonsondergang nog mooier moeten zijn. En dat is ook zo. Claudia neemt fotos en GoPro filmt en fotografeert ijverig mee.

We wisselen vervolgens autos bij het vliegveld. WJ vraagt waarom de alarmknop dient. Dat weten ze ook niet, maar auto 2 heeft hetzelfde systeem. Dan rijden we naar Perdana Park, dat bekend staat om zijn waterfonteinen met muziek en LEDlichtshow. We vinden allebei de moeite waard. Zeker hoe de fonteinen een soort van met de muziek meeklappen als het water ritmisch in de vijver kletst. GoPro filmt 11 minuten watershow.
Tenslotte gaan we naar de nachtmarkt, waar je voor een prikkie een vandaag gevangen vis aanwijst, die voor je op de BBQ wordt gelegd. Wij kiezen de bananenvis van ongeveer een kg en smikkelen die samen op. Met zeewiersalade. Heerlijk! We testen nog even alle functies van de auto en komen er achter dat je de benzinedop alleen met een zakmes open kan wrikken. Maar verder doet alles het.